Πώς θα ήταν η χώρα δίχως εκλεγμένη κυβέρνηση; 

Γράφει ο Σταύρος Καλεντερίδης

Το 2010-2011 το Βέλγιο, μια «δημοκρατική» «δυτική» χώρα και διοικητικό κέντρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, επιβίωσε για 20 ολόκληρους μήνες δίχως εκλεγμένη κυβέρνηση. 

Οι Βέλγοι είναι αρκετά πιο διχασμένοι από άλλες Ευρωπαϊκές χώρες (οι οικονομικά ασθενέστεροι γαλλόφωνοι στο νότιο κομμάτι και οι εύποροι ομιλούντες τη Φλαμανδική στο βόρειο). Τον Απρίλιο του 2010 λοιπόν, κανένα πολιτικό κόμμα δεν επιθυμούσε να συμβιβαστεί με αποτέλεσμα να υπάρξει αδυναμία πολιτικού σχηματισμού για συγκυβέρνηση.

Το ενδιαφέρον ωστόσο είναι πως επί 589 ημέρες (!) οι Βέλγοι βρήκαν τον τρόπο να διατηρήσουν τις δημόσιες υπηρεσίες τους, δίχως διακοπή και χωρίς να προκληθεί κάποια αναστάτωση στη ζωή των πολιτών ή αλλαγή στην καθημερινότητα τους. Δεν επρόκειτο βέβαια περί ανομίας και αναρχίας μιας και ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός παρέμεινε ενεργός κάτω από μια υπηρεσιακή κυβέρνηση – «επιστατών», ενώ η παιδεία και η υγεία στη χώρα είναι ευτυχώς πλήρως αποκεντρωμένες και βρίσκονται κάτω από τον δημοκρατικό έλεγχο των ΟΤΑ.

Το ευχάριστο δε της υπόθεσης ήταν οι διάφοροι εορτασμοί των Βέλγων μόλις έσπασαν το παγκόσμιο ρεκόρ ακυβερνησίας! Εύθυμα και ελεύθερα οι Βέλγοι πολίτες «γιόρτασαν» σε διάφορες πόλεις την απουσία πρωθυπουργών και υπουργών, οι οποίοι στη σύγχρονη εποχή είναι ικανοί μόνο για να καταδυναστεύουν τους πολίτες και να καταστρέφουν τις χώρες τους, είτε λόγω ανικανότητας είτε πολιτικής μωρίας. Και όλα αυτά βέβαια τα πράττουν με δημαγωγίες και στις πλάτες πάντα των φορολογουμένων.

Η περίπτωση του Βελγίου είναι ιδιαίτερα χρήσιμο να μελετηθεί στη χώρα μας δεδομένης της πολιτικής ασυδοσίας των πολιτικών μας. Οι Έλληνες πολιτικοί και τα κόμματα θεωρούνται και αναγνωρίζονται ευρέως ως πολιτικά παράσιτα τα οποία δεν προσφέρουν στην κοινωνία, και δεν μπορούν να δικαιολογήσουν την ύπαρξη τους – πόσο μάλλον τον μισθό τους – στους πολίτες. Με ένα πολιτικό σύστημα κηφήνων το οποίο λαμβάνει αποφάσεις εμμονικά επιβλαβείς για τη χώρα (είτε για εσωτερικά είτε για διεθνή θέματα), και με τη διαφθορά να έχει νικήσει κατά κράτος την αξιοκρατία, την ικανότητα και την λογική, εύλογα μπορεί να αναρωτηθεί κανείς, για ποιο λόγο δεν θα συνέφερε τον πολίτη και την κοινωνία μια Βελγικού τύπου «ακυβερνησία»; Ποιος χρειάζεται τελικά τους αγράμματους αούγκανους, καταληψίες, ινστρούχτορες, βαρόνους, ολιγάρχες και τα παιδιά του κομματικού σωλήνα; Ποιος έχει πραγματική ανάγκη και ποιος κερδίζει από τον διχασμό των κομμάτων, από την πολιτική ίντριγκα και προδοσία; Ποια είναι η εναλλακτική στην πολιτική κατάντια της Ελλάδας;

Μια αποκεντρωμένη διοίκηση πραγματικών εκπροσώπων σε επίπεδο ΟΤΑ, με λογοδοσία και διαφάνεια, με ταυτόχρονη εξάλειψη κυβερνητικών αξιωματούχων, οι οποίοι με τις παχυλές απολαβές, τους εγωισμούς και τις προσωπικές τους βεντέτες και ανεπάρκειες, κοστίζουν όσο τίποτα σε μια χώρα. Μια ζωντανή δημόσια διοίκηση, ελεύθερη από τις αγκυλώσεις αμόρφωτων υπουργών και γραμματέων και από τις οχλήσεις των «φυτευτών» στελεχών τους, με αξιοκρατία, αξιολόγηση, αποδοτικότητα και προσφορά στον πολίτη. 

Σήμερα για να συμμετάσχεις στην πολιτική ζωή πρέπει να είσαι αήθης, ιδιοτελής, καταστροφικός, με ανύπαρκτο κώδικα αξιών, και μηδαμινή κοινωνική συνείδηση ή ενσυναίσθηση. Στον αντίποδα όλων αυτών βρίσκεται μία ελεύθερη δημοκρατική πολιτεία, δίχως επαγγελματίες κυβερνήτες και ακριβοπληρωμένους συμβούλους οι οποίοι δεν μπορούν να κάνουν μια πρόσθεση, χωρίς εθνοβόρες πολιτικές αποφάσεις οι οποίες ικανοποιούν ιδεοληψίες και όχι κάποια κοινωνική ανάγκη, και μακριά από κοινοβουλευτικές συγκαλύψεις εγκλημάτων και πολιτική ρητορεία επιπέδου – δαπέδου.

Δηλαδή ένα σύγχρονο κράτος.

Μήπως λοιπόν η «ελεγχόμενη ακυβερνησία» είναι προτιμότερη από ένα ανελεύθερο και αντιδημοκρατικό πολιτικό σύστημα;

Μήπως τελικά δεν χρειαζόμαστε ηγέτες και σωτήρες;

Τολμάμε να πιστέψουμε ότι εμείς οι ίδιοι, είμαστε οι ήρωες που περιμέναμε;