Η διχόνοια οδηγεί στο κελί του Μινώταυρου 

Γράφει η Καντά Αναστασία

Ξεφυλλίζοντας τις σελίδες της ελληνικής ιστορίας, συνειδητοποιεί κανείς πως οι Έλληνες πολίτες ανέκαθεν ήμασταν διχασμένοι. Αυτό γίνεται αντιληπτό με μια μικρή μόνο αναδρομή σε γεγονότα όπως ο εθνικός διχασμός (1914-1917), ο εμφύλιος (1946-1949, που μάλιστα διεθνώς θεωρείται ως η πρώτη ψυχροπολεμική πράξη στη μεταπολεμική ιστορία και ήταν η πολεμική σύγκρουση με τις μεγαλύτερες απώλειες που γνώρισε η χώρα από το 1830 έως σήμερα), ενώ πιο πρόσφατα το δημοψήφισμα του 2015 και η στυγνή παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας (κι όχι μόνο). Αυτά αποτελούν ελάχιστα μόνο παραδείγματα που καταδεικνύουν τη διχόνοια που χείμαζε και χειμάζει την Ελλάδα.

Δεν υπάρχει εθνική συνοχή, συναίνεση και ομοψυχία, τοιουτοτρόπως, με ευκολία μπορεί να οδηγηθεί μια χώρα στην αυτο-καταστροφή. Είναι λυπηρό το ότι δεν μπορούμε να σταθούμε αντάξιοι της ιστορίας μας και να μην αποκοπούμε από τις ρίζες που μας έθρεψαν. Είμαστε ο σπόρος που με αγάπη και φροντίδα φρόντισαν οι προγενέστεροι να καρποφορήσει, ωστόσο, φαίνεται πως βυθιζόμαστε στο σκοτάδι της λήθης και της αδράνειας.

Όπως στον ελληνικό εμφύλιο, έτσι και σήμερα αδερφός ενάντια αδερφού. Η χώρα αιμορραγεί λόγω διαιρέσεων που επικρατούν στο εσωτερικό της. Αφενός, οι πολιτικοί ταγοί τίθενται εναντίον των πολιτών. Αφετέρου, αν θεωρήσουμε πως πολίτες και πολιτικοί είναι δύο διαφορετικά «στρατόπεδα», παρατηρείται μία ακόμα διαίρεση εντός των στρατοπέδων αυτών, δηλαδή, βιώνουμε σφοδρές «κονταρομαχίες» αναμεταξύ των πολιτών, αλλά και αναμεταξύ των πολιτικών.

Αρχικά, είναι δεδομένο πως οι ιθύνοντες δεν εκπροσωπούν παρά αλλότρια συμφέροντα και απεργάζονται σχέδια που φαλκιδεύουν τη χώρα. Καθίστανται φερέφωνα της διεθνούς κοινότητας, άβουλα όντα δίχως συναίσθηση του πού βρίσκονται και τι υπηρετούν. Αυτό που έχει σημασία είναι να γίνει η δουλειά, έστω πρόχειρα και «βρώμικα». Είναι λυπηρό το ότι, όχι μόνο δε λειτουργούν υπέρ της κοινωνίας και των πολιτών, οπότε και τίθενται στο αντίπαλο δέος έχοντας τους πολίτες απέναντί τους, αλλά παρουσιάζουν φρικαλέες αδυναμίες να συντονιστούν και να συνεργαστούν ακόμα και μεταξύ τους! Μετά τα πρόσφατα γεγονότα στην ελληνική βουλή, με τον πρωθυπουργό και τον πρόεδρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης να εξαπολύουν μύδρους ο ένας εναντίον του άλλου, είναι πλέον κατάφωρο πως ο μίτος που ξετυλίγεται μπροστά μας θα μας οδηγήσει απευθείας στο κελί του Μινώταυρου. Η αντίστροφη μέτρηση έχει ήδη αρχίσει. Είμαστε πεπεισμένοι ότι το μόνο που αισθάνθηκε οποιοσδήποτε παρακολούθησε αυτήν την αρματοδρομία ύβρεων, μόνο ντροπή και απέχθεια αισθάνθηκε.

Από την άλλη, ακόμα και εμείς οι πολίτες είμαστε βαθύτατα διχασμένοι. Κάποιοι πάσχουμε από σύνδρομα ξενολαγνείας, ενώ κάποιοι άλλοι κατά ριπάς κατηγορούμε τους ξένους. Κάποιοι ήθελαν τα μνημόνια, κάποιοι άλλοι, πάλι, όχι. Αυτομάτως δημιουργούνται ταμπέλες που στιγματίζουν τον καθένα, ταμπέλες που διχάζουν έτι περαιτέρω, δεν ενοποιούν. Από τη στιγμή που εκφράζεις ελεύθερα μία άποψη, ο κίνδυνος του να σου κολλήσουν μία ταμπέλα είναι πλέον υπαρκτός και άμεσος.

Με δεδομένο ότι, δυστυχώς, οι πολιτικοί ζουν σε μία χρυσή φούσκα καθ’ όλα αποκομμένοι από την πραγματικότητα που βιώνουν οι πολίτες, είναι τουλάχιστον χρέος των πολιτών να μείνουν ενωμένοι και ως μονάδα να αντιμετωπίσουν τις επερχόμενες απειλές. Η χώρα τώρα όσο ποτέ χρειάζεται συνεννόηση και ενότητα. Είναι ζήτημα χρόνου να μας αφανίσει η διχόνοια. Εξάλλου, η ισχύς εν τη ενώσει!