Πολιτικοί και Σύνταγμα η μεγαλύτερη απειλή του 2020 

Καλή χρονιά σε όλους. Ας ελπίσουμε πως καταφέραμε να αφήσουμε πίσω στο 2020, ό,τι κακό, προβληματικό και στενάχωρο. Όλα αυτά που μας βάραιναν και μας κρατούσαν πίσω.

Δυστυχώς, σε συλλογικό επίπεδο, τα μεγαλύτερα προβλήματα για την ανθρωπότητα τα κουβαλήσαμε μαζί μας στο νέο έτος. Δεν αναφέρομαι στην υγειονομική απειλή, αλλά στα ολιγαρχικά συστήματα που καταδυναστεύουν την ανθρωπότητα. Είτε αυτά αποκαλούνται κοινοβουλευτικές, είτε βασιλευόμενες, είτε ισλαμικές δημοκρατίες. Αποτελούν άλλωστε στο σύνολό τους ένα ψέμα.

Αυτά τα αντιδημοκρατικά πολιτικά συστήματα εξηγούν σε μεγάλο βαθμό τη δυσπιστία που επιδεικνύουν οι πολίτες απέναντι στους πολιτικούς αξιωματούχους, τα μέτρα και τις υποδείξεις τους.

Παρατηρούμε μία σχεδόν παγκόσμια κριτική σκέψη απέναντι στη σκληρότητα των μέτρων για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Ωστόσο αυτή δεν συναντάται με την ίδια ένταση σε όλες τις χώρες. Η πραγματικότητα είναι, πως όσο πιο δημοκρατικό τείνει να είναι ένα πολιτικό σύστημα, τόσο πιο εύκολα μπορούν να αποδεχθούν, μέχρι και να καλωσορίσουν, τα επώδυνα μέτρα της πολιτείας οι πολίτες. Και συνεπώς, τόσο πιο αποτελεσματική είναι η καταπολέμηση της οποιαδήποτε κρίσης.

Η Ελλάδα, δυστυχώς βρίσκεται στον πάτο των «δυτικών» χωρών, όσον αφορά το πολιτικό της σύστημα, το επίπεδο της πολιτικής της και ως εκ τούτου, την αποδοχή του οποιουδήποτε μέτρου από την κοινωνία. Είτε είναι φορολογικό, είτε εθνικό, είτε κοινωνικό, κτλ. Είναι άρα απολύτως λογικό και αναμενόμενο να αδιαφορούν οι πολίτες και να απορρίπτουν τα μέτρα που επιβάλλει η Ελληνική Κακιστοκρατία (= καθεστώς στο οποίο κυριαρχούν οι χειρότεροι μια κοινωνίας).

Όσο σκληρό και αν ακούγεται, η τραγική αλήθεια είναι πως η πλειοψηφία των συμπολιτών μας αντιλαμβάνεται τους πολιτικούς ταγούς, ως κοινούς εγκληματίες. Γι’ αυτό και αδυνατούν να τους πάρουν στα σοβαρά. Η εμπιστοσύνη στους πολιτικούς και το σύστημα δεν χτίζεται με φωτογραφικές και ύποπτες επικοινωνιακές καμπάνιες του «Μένουμε Σπίτι». Ούτε βέβαια θα μπορούσαν ποτέ να παραδειγματίσουν με τις πράξεις του ο γιος του εθνικού ολετήρα Μητσοτάκη, και η πρώην πρόεδρος του ΣτΕ, η οποία διέλυσε κάθε έννοια ανεξαρτησίας δικαιοσύνης στη χώρα. Αυτές οι περσόνες προκαλούν αποστροφή και απέχθεια προς το πολιτικό σύστημα, και ως εκ τούτου, τα παραδείγματά τους είναι μάλλον προς αποφυγή για τους πολίτες.

Στην πραγματικότητα η πολιτική εμπιστοσύνη χτίζεται και καλλιεργείται σε βάθος χρόνου. Στην Ελλάδα, εν αντιθέσει με άλλες χώρες, η έννοια του πολιτικού δεν ταυτίστηκε τυχαία με αυτή του απατεώνα, του ψεύτη και του μίσθαρνου. Αυτό συνέβη, καθότι αυτό απέδειξε η πολιτική εμπειρία και ιστορία στους σοφούς Έλληνες πολίτες. Λόγω αυτής της αμαρτωλής ιστορίας του πολιτικού συστήματος προκλήθηκαν και οι αρνητικές αντιδράσεις των πολιτών στα αυταρχικού τύπου μέτρα, όπως η αποστολή μηνύματος για να σου επιτραπεί να κυκλοφορήσεις στο χωριό ή την πόλη σου. Ένα μέτρο που δεν έλαβε σχεδόν καμία άλλη χώρα της φερόμενης «δύσης», ακόμα και από αυτές με τα καλύτερα και πιο αντιπροσωπευτικά πολιτικά συστήματα.

Παράλληλα και για τον ίδιο λόγο, παρατηρούμε τα ίδια μέτρα για την αντιμετώπιση της πανδημίας, να λαμβάνονται σε άλλες χώρες και να απολαμβάνουν ευρείας αποδοχής από τους πολίτες. Εκεί οι πολίτες αισθάνονται πως επιτελούν το κοινωνικό και πατριωτικό τους καθήκον διότι εμπιστεύονται τους εκπροσώπους της χώρας και τις δομές του κράτους. Στην Ελλάδα, όταν όλα είναι σαθρά, πώς μπορούμε να περιμένουμε από τους πολίτες να σεβαστούν τους ανάξιους του κοινοβουλίου; Αυτούς που ασυστόλως και κατ’ επάγγελμα κλέβουν, εξαπατούν και λοιδορούν τους πολίτες.

Παρ’ όλα αυτά τα πράγματα δεν είναι ιδανικά ούτε και για τις άλλες χώρες, ακόμα και στις καλύτερες των περιπτώσεων. Ο λόγος είναι απλός, και έχει να κάνει με την παντελή έλλειψη πραγματικής και αληθινής δημοκρατίας στον πλανήτη.

Βλέποντας τον υψηλό βαθμό αποδοχής των υγειονομικών μέτρων σε χώρες που το πολιτικό προσωπικό δεν θεωρείται εχθρός της κοινωνίας, καταλήγουμε στο αυτονόητο συμπέρασμα. Αν ο άνθρωπος αποδέχεται σε υψηλό βαθμό τις αποφάσεις αυτών που πραγματικά τον εκπροσωπούν, τότε θα αποδεχόταν πλήρως και απόλυτα τις αποφάσεις που θα έπαιρνε ο ίδιος για τον εαυτό του.

Η δημοκρατία ως εκ τούτου είναι η λύση. Δεν υπάρχει μέτρο, όσο σκληρό και επώδυνο, που θα ληφθεί κατόπιν συλλογικής και δημοκρατικής απόφασης ενός κυρίαρχου λαού, και δεν θα μας δέσμευε ή δεν το ακολουθούσαμε πιστά όλοι. Θα εξέφραζε άλλωστε τη βούλησή μας, και θα έλυνε τα δικά μας προβλήματα. Δεν θα υπήρχαν υπόνοιες «λαδιάριδων» πολιτικών και υγειονομικών, ούτε εισαγόμενες λύσεις – αντιγραφή, τις οποίες οι ανειδίκευτοι και αγράμματοι αξιωματούχοι επιβάλλουν με απολυταρχικό τρόπο στην κοινωνία.

Η απαλλαγή λοιπόν από τον κοινοβουλευτισμό είναι και θέμα δημόσιας υγείας. Αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο μάθημα για την ανθρωπότητα από αυτή την πανδημία. Για να λάβουμε τα καλύτερα δυνατά μέτρα προστασίας του εαυτού μας και της οικογένειάς μας, και για να αποκτήσουν τα μέτρα αυτά την μεγαλύτερη δυνατή κοινωνική αποδοχή, χρειάζεται να είμαστε κυρίαρχοι του πολιτεύματος και της χώρας μας. Κυρίαρχοι των αποφάσεων που ορίζουν τις ζωές μας σε θέματα υγείας, εργασίας, δικαιωμάτων, πολιτισμού και έθνους.

Αυτό μπορεί να γίνει πράξη μόνο με τη μετάβαση σε ένα νέο και επιτέλους δημοκρατικό, Σύνταγμα και πολίτευμα.

• Σταύρος Καλεντερίδης