Ανθρωπισμός, αλληλεγγύη και μετανάστευση 

Οι προσφυγικές ροές στο Αιγαίο και τη Θράκη αποτέλεσαν μία πρωτόγνωρη ανθρωπιστική κρίση την οποία προκάλεσε η ανεύθυνη πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Μία πολιτική η οποία οδήγησε στην άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη, στην έξαρση της μισαλλοδοξίας και τελικά στο Brexit. Μια πολιτική κακομεταχείρισης ανθρώπων που πίστεψαν στις φτηνές ιδεοληψίες μιας αυτοαποκαλούμενης αριστερής κυβέρνησης, η οποία δεν φρόντισε να τους παρέχει ούτε τα βασικά σε φαγητό, στέγη και φάρμακα.

Πρόκειται λοιπόν για μια ανθρωπιστική κρίση την οποία προκάλεσε ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά υιοθέτησε και επιδείνωσε η ΝΔ, καταλήγοντας στα τραγικά αποτελέσματα των εκατοντάδων χαμένων ψυχών στον βυθό του Αιγαίου (μεταξύ αυτών και παιδιών), με την ταυτόχρονη διεθνή κατακραυγή κατά της Ελλάδας.

Πρόκειται για μία τραγική κατάσταση την οποία επέβαλλε στην κοινωνία και τους πολίτες ένα ανάξιο και ολιγαρχικό πολιτικό σύστημα που επιβουλεύεται τη χώρα μας. Ένα σύστημα το οποίο πλέον κοστίζει μέχρι και ανθρώπινες ζωές.

Σκοπός του δέλτα είναι να εξαλείψει τον κοινοβουλευτισμό και την ολιγαρχία από την Ελλάδα. Έχουμε αναλάβει έναν δημοκρατικό αγώνα, ο οποίος φιλοδοξεί να αλλάξει συλλήβδην το πολιτικό σύστημα, απελευθερώνοντας τη χώρα και τις δημιουργικές της δυνάμεις. Βλέποντας ωστόσο τις εγκληματικές πολιτικές του δικομματισμού στο προσφυγικό/μεταναστευτικό, οφείλουμε να αναδείξουμε τις δίκαιες, δημοκρατικές και ανθρωπιστικές εναλλακτικές στο ζήτημα.

Πριν από λίγες μέρες, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου κατέληξε σε μία πολύκροτη απόφαση, δικαιώνοντας την κυβέρνηση της Ισπανίας, η οποία είχε επαναπροωθήσει παράνομους μετανάστες που εισήλθαν στο έδαφός της το 2014. Πρόκειται για ένα πόρισμα, το οποίο προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις, με συγκεκριμένα χωρία του να χρήζουν περαιτέρω ανάλυσης. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με το Δικαστήριο του Στρασβούργου, οι μετανάστες τους οποίους η Ισπανία επαναπροώθησε, «έθεσαν τον εαυτό τους σε “παράνομη κατάσταση” αποφασίζοντας να εισέλθουν στα σύνορα της Ισπανίας όχι από εξουσιοδοτημένο σημείο εισόδου αλλά παράνομα». “Παράνομη κατάσταση”, διότι «η Ισπανία παρείχε αρκετές πιθανές νόμιμες εισόδους στη χώρα, τις οποίες οι αιτούντες το άσυλο αγνόησαν, βάζοντας σε άμεσο κίνδυνο τη ζωή τους».

Να δούμε λοιπόν τι συμβαίνει στην περίπτωση της Ελλάδας. Το πολιτικό σύστημα, το οποίο καταληστεύει και υπερφορολογεί τους πολίτες, δεν έχει καταφέρει έως τώρα να δημιουργήσει μια διαδικτυακή σελίδα στην αγγλική (και όχι μόνο) γλώσσα, όπου να ενημερώνει τους επίδοξους πρόσφυγες και μετανάστες για το πού μπορούν νομίμως να απευθυνθούν για να εξεταστεί η περίπτωσή τους. Μέχρι και τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, η χώρα μας είναι ίσως η μοναδική παγκοσμίως χώρα που δέχεται προσφυγικές/μεταναστευτικές ροές και δεν διατηρεί επίσημη σχετική ιστοσελίδα.

Το χρέος ενός ευνομούμενου και σοβαρού κράτους, είναι να παρέχει αφενός σαφή ενημέρωση, αφετέρου, επαρκείς νόμιμες μεθόδους αίτησης ασύλου και μετανάστευσης. Η βασική νόμιμη οδός περνάει βεβαίως από τα Ελληνικά προξενικά γραφεία και κέντρα είτε στις επίμαχες χώρες, είτε, εφόσον αυτό δεν καθίσταται δυνατό λόγω ανωτέρας βίας, από τις Ελληνικές προξενικές αρχές στην Τουρκία. Και αυτό διότι η Τουρκία θεωρείται μία ασφαλής χώρα και από την Ελλάδα αλλά και από την Ευρωπαϊκή Ένωση για την υποδοχή ανθρώπων από τις περιοχές της Μέσης Ανατολής. Ταυτόχρονα, πρέπει να προβλεφθούν σαφείς αλλά αποκλειστικές εξαιρέσεις για τους Τούρκους πολίτες που θέλουν να διαφύγουν από το φασιστικό καθεστώς της γείτονος.

Όπως έχει η κατάσταση, η χώρα μας «προκαλεί» τη μελλοντική της καταδίκη σε μία πιθανή αντίστοιχη υπόθεση ενώπιον του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου.

Έπειτα, όπως υπογραμμίζει το πόρισμα του δικαστηρίου, υπάρχει το ζήτημα της ασφάλειας των ανθρώπων που επιχειρούν παράνομη είσοδο σε μία χώρα. Η ανοιχτή και αμετροεπής πολιτική εισόδου της Ελλάδας έχει αποδειχθεί ως η πλέον επικίνδυνη για πρόσφυγες και μετανάστες, και ως βασική αιτία αύξησης των θυμάτων από τις ανθρώπινες μετακινήσεις.

Σε αυτό το πλαίσιο, η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα παγκοσμίως που δεν έχει θέσει ετήσιο όριο υποδοχής προσφύγων. Συγκεκριμένα, το ετήσιο όριο αποτελεί μία υπεύθυνη εθνική απόφαση, η οποία λαμβάνει υπόψιν της, τις πραγματικές δυνατότητες της χώρας: οικονομικές, εργασιακές, σίτισης και παροχής ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Πρόκειται για μία απόφαση ευθύνης, η οποία προλαμβάνει ανθρωπιστικές κρίσεις και τραγωδίες.

Επί παραδείγματι, το 2018, η Ελλάδα έδωσε άσυλο σε 15.800 ανθρώπους, ένας αριθμός ο οποίος είναι 1400 φορές μεγαλύτερος από το ετήσιο όριο υποδοχής των ΗΠΑ και 114 φορές από αυτόν της Αυστραλίας. Είναι σαφές σε όλους, πως η Ελλάδα όχι μόνο δεν μπορεί να φιλοξενήσει τόσους ανθρώπους, αλλά με την εν λόγω εγκληματική πολιτική, δεν μπορεί να τους προσφέρει ούτε τις βασικές ανθρώπινες παροχές.

Όπως δηλαδή οι Τούρκοι διακινητές στοιβάζουν στις βάρκες περισσότερους ανθρώπους από ότι χωρούν κανονικά, οδηγώντας τους πολλές φορές στον πνιγμό, έτσι και μία χώρα, η οποία δεν θέτει ετήσιο όριο υποδοχής, δέχεται παραπάνω ανθρώπους από όσους μπορεί να υποστηρίξει, οδηγώντας τους σε συνθήκες εξαθλίωσης ή και χειρότερα.

Έτσι καταλήξαμε σήμερα στο άκρατο κάλεσμα ανθρώπων, και την εγκατάλειψή τους σε περιοχές και δομές με άθλιες συνθήκες υγιεινής, φιλοξενώντας τους σε στενά εμπορευματοκιβώτια, σκηνές ή και αυτοσχέδιες καλύβες. Περιθάλπτοντάς τους με ένα σύστημα υγείας, τα νοσοκομεία του οποίου δηλώνουν πως υπολειτουργούν λόγω του πλήθους των ανθρώπων, και πως πλέον δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν. Αυτά είναι τα εγκλήματα και οι ευθύνες που βαραίνουν τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ.

Συγκεφαλαιώνοντας, επ’ ευκαιρία της απόφασης του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, οι εγκληματικές πολιτικές ηγεσίες ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ οφείλουν να βάλουν τέλος στην παράνομη και επικίνδυνη μετανάστευση, οριοθετώντας επιτέλους, και υποστηρίζοντας τις νόμιμες εισόδους στη χώρα. Ταυτόχρονα, με γνώμονα τις αρχές του ανθρωπισμού και της αλληλεγγύης, οφείλουν να θέσουν ένα ετήσιο όριο υποδοχής προσφύγων και μεταναστών, το οποίο θα ανταποκρίνεται στην πραγματική δυναμική φιλοξενίας της χώρας μας, και θα σέβεται την ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια.

• Σταύρος Καλεντερίδης