Αμύνεσθαι περί ΠΑΡΤΗΣ 

Γράφει η Αναστασία Καντά

«Είς οιωνός άριστος, αμύνεσθαι  περί πάτρης», λέει ο Όμηρος δια στόματος του Έκτορα στην Ιλιάδα. Σήμερα, η εν λόγω ρήση ισχύει, αλλά λίγο διαφοροποιημένη: αμύνεσθαι περί ΠΑΡΤΗΣ. Είναι πραγματικά λυπηρό το γεγονός ότι το λίκνο της δημοκρατίας επαφίεται σε ένα σαθρό, άκρως ελαττωματικό πολιτικό σύστημα. Οι δε «λειτουργοί» του, οι πολιτικοί, μόνο ως λειτούργημα δεν αντιμετωπίζουν τη νευραλγική θέση που κατέχουν σε αυτό, την οποία θέση ο ίδιος ο λαός τους επέτρεψε να καταλάβουν. Εν ονόματι αυτού, όμως, όχι εναντίον του. Εστιάζοντας τον φακό στο πλέον φλέγον ζήτημα των ημερών, το Σκοπιανό, αντιλαμβανόμεθα την τραγελαφική στάση των κυβερνώντων απέναντι σε αυτό. Οι χειρισμοί του ζητήματος αυτού – χαίνουσα πληγή για τον Ελληνισμό από το 1991 – έτι σήμερα παρουσιάζονται τόσο περίπλοκοι και ακανθώδεις, που η του Μαξίμου ομάδα θα ευαγγελίζεται μία τεράστια νίκη, αν καταφέρει να κρατήσει έστω και μία «μπουκιά» ιστορίας και πολιτισμού της Μακεδονίας. Διότι φυσικά αποτελεί νίκη να απομείνει μία σπιθαμή αξιοπρέπειας.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά, ξεκινώντας από τη ρίζα του προβλήματος. Αυτήν πρέπει να εντοπίσουμε και να χτυπήσουμε, αν επιθυμούμε πραγματική και ευνοϊκή για την πατρίδα λύση. Η ρίζα αυτή, λοιπόν, έγκειται στο πολιτικό σύστημα∙ η ζωτική αναδιάρθρωσή του οιωνοί καρποφόρα λύση σε κάθε πρόβλημα, οποιασδήποτε υφής. Αν το σύστημα λειτουργούσε με γνώμονα τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη, και δεν υπολειτουργούσε εις βάρος των πολιτών για την ικανοποίηση ρυπαρών, ιδιοτελών σκοπών του εκάστοτε κυβερνώντος, ο λαός δε θα ταλανιζόταν τόσα χρόνια όντας έρμαιο της μοίρας του. Αφού εμείς έχουμε την ευχέρεια να ορίσουμε τόσο το πολιτικό σύστημα, όσο και τη μοίρα μας ως λαός, ας το κάνουμε. Ελήλυθεν η ώρα να τεθούν στο τραπέζι δέκα ιδέες κοινής λογικής που θα αποτελέσουν αντίδοτο στην πολιτική χάβρα και ασυδοσία. Πρόκειται για δέκα ιδέες που αποτελματώνουν την ελιτοκρατία και εδραιώνουν την κατ’ ουσίαν δημοκρατία, όπου ο πολίτης είναι η αρχή, μέση και το τέλος του συστήματος. Όντας κινητήριος μοχλός του συστήματος, η διαβούλευση μαζί του για μείζονα θέματα – όπως το Σκοπιανό – καθίσταται υποχρεωτική. Τοιουτοτρόπως, καμία απόφαση δε λαμβάνεται για εμάς, αλλά δίχως εμάς και εναντίον μας, συγχρόνως δε, το σύστημα ενδύουν η λογοδοσία και η διαφάνεια. Τα δύο τελευταία αποτελούν και εχέγγυα δημοκρατικής λειτουργίας των κομμάτων, ήτοι οι βουλευτές καθοδηγούνται από την φωνή του «δήμου», δεν προσπαθούν να τον φιμώσουν (όπως στα δύο προσφάτως διεξαχθέντα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία).

Στο προλογικό μέρος του άρθρου έγινε αναφορά στη ρήση του Τρωικού ήρωα, διαστρεβλωμένη σε έναν μικρό βαθμό∙ για αυτό δίνουν πραγματικό αγώνα σήμερα οι πολιτικοί, για την πάρτη τους. Για ποιόν λόγο να τίθενται υπεράνω του πολιτικού συστήματος και των πολιτών, θυσιάζοντας αξίες και αρχές στον βωμό του χρήματος και των ιδίων συμφερόντων; Για να λαμβάνουν ορθές αποφάσεις, υπέρ των πολιτών, καθίσταται αδήριτη ανάγκη να εξισωθούν με τους τελευταίους. Εν προκειμένω, το δ προτάσσει την κατάργηση της ασυλίας και των λοιπών προνομίων (επί παραδείγματι, τον καθορισμό του μισθού τους από τους ίδιους) που απολαμβάνουν οι βουλευτές και οι υπουργοί. Μέσω της εξίσωσης αυτής, προκύπτει με μαθηματική ακρίβεια το εξής αποτέλεσμα: η ασυλία παύει να αποτελεί ασπίδα των βουλευτών και καθίστανται ενώπιοι των πράξεών τους. Βιώνουν κι αυτοί την ίδια πραγματικότητα με εμάς, εφόσον η κάθε τους κίνηση πλέον επηρεάζει και τις δικές τους ζωές. Σε αυτό το σημείο, επισημαίνεται ακόμη μία ιδέα του δ περί αξιοκρατίας: οι λευκές επιταγές παύουν να υφίστανται και ο εκάστοτε κυβερνών αναλαμβάνει τα ηνία με προμετωπίδα την ηθική και την υπευθυνότητα, τη χρηστή διακυβέρνηση.

Αυτές οι δέκα ιδέες μπορούν να αποτελέσουν έναν καταστατικό χάρτη – αρωγό για να ορθοποδήσει η χώρα. To Σκοπιανό εδώ και τριάντα χρόνια περίπου πριονίζει τα πόδια της Ελλάδας. Η ορθή λύση πρέπει να εκφράζει τη κοινή βουλήσει, τον λαό που ομόθυμα και ομόφωνα βροντοφώναξε όσες φορές χρειάστηκε, τι πραγματικά θέλει. Με την εφαρμογή των δέκα ιδεών κοινής λογικής, ο δημοκρατικός διάλογος καταστρατηγεί τον αυταρχικό μονόλογο που μας επιβάλλεται σήμερα. Με την εφαρμογή αυτών, μετουσιώνεται σε πράξη το πραγματικό ιδεώδες της δημοκρατίας. Με υπομονή, δύναμη και πίστη το μέλλον ανήκει σε αυτούς που το προετοιμάζουν…