Ομάδες ανθρωπισμού και ειρήνης 

Το παρόν αποτελεί μέρος σειράς άρθρων που δημοσιεύει το δ, για «ομάδες νέων» οι οποίες δρουν εντός και κατά της χώρας μας. Επικοινώνησε μαζί μας στο [email protected] για να στείλεις και το δικό σου άρθρο.

Γράφουν οι Καρδογιάννης Παναγιώτης και Καλεντερίδης Σταύρος 

Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί η εμφάνιση με ραγδαίο ρυθμό αφισών σε ολόκληρη τη χώρα αλλά κυρίως στο κέντρο της Αθήνας. Οι αφίσες αυτές είναι υψηλής ποιότητας εκτύπωσης και ανανεώνονται σε τακτικά χρονικά διαστήματα. Άγνωστο παραμένει ποιος τις χρηματοδοτεί. Εμείς στο δ, με 7000 υποστηρικτές από ολόκληρη την Ελλάδα, δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε μια τέτοια αφίσα. Το αξιοσημείωτο ωστόσο είναι πως το περιεχόμενο των αφισών είναι άκρως ανθελληνικό, ή μάλλον διαπνέεται από συναισθήματα μίσους για οτιδήποτε Ελληνικό. Ο καθένας βέβαια έχει το δικαίωμα να υποστηρίζει μια τρέλα, ωστόσο εδώ γεννάται το εξής ερώτημα: ποιος είναι δυνατόν να χρηματοδοτεί αφίσες που μιλούν για παράδοση των νησιών μας στους Τούρκους, ή για παραχώρηση της Μακεδονίας, εν συνόλω, στους Σκοπιανούς; Ποιος εχέφρων άνθρωπος ή φορέας, από αυτή την πλευρά της θάλασσας τουλάχιστον, θα πλήρωνε για το μελάνι αφίσας στην οποία με θράσος αναγράφεται ότι η Κύπρος δεν είναι Ελληνική; Εν πάση περιπτώσει ποιος ακριβώς κερδίζει με την σκοτεινή προπαγάνδα αυτών των μηνυμάτων;

Αμέσως μετά την ίδρυση του Ελληνικού κράτους δημιουργήθηκαν τρία κόμματα στη χώρα  έτσι ώστε να λειτουργήσει η πολιτική ζωή κατά τρόπο απόλυτα ελεγχόμενο: το Ρωσικό, Αγγλικό και Γαλλικό. Στην εποχή εκείνη, η επέμβαση των ξένων δυνάμεων στα εσωτερικά της Ελλάδας δεν γινόταν υποχρεωτικά με κεκαλυμμένο τρόπο. Ωστόσο θα ήταν αφελές να πιστεύει κανείς πως ξένοι παράγοντες δεν δραστηριοποιούνται και σήμερα εντός της χώρας μας. Οι σχέσεις συγκυβέρνησης με τις εν λόγω «συλλογικότητες» και «δυνάμεις της κοινωνίας» είναι σαφείς, και δεν αφορούν το παρόν άρθρο. Το ενδιαφέρον βρίσκεται στην καθόλου αθώα υποστήριξη φιλοτουρκικών και φιλοσκοπιανών θέσεων (ή και χειρότερα) από τις εν λόγω ομάδες.

Σκιαγραφώντας λοιπόν το προφίλ τους, φαίνεται πως τα μέλη τους ανήκουν σε δύο κατηγορίες. Από τη μία τα ηγετικά στελέχη τα οποία είναι και οι αποκλειστικοί αποδέκτες της χρηματοδότησης από τις ξένες και αντίπαλες δυνάμεις της χώρας μας. Η χρηματοδότηση αυτή δεν καλύπτει μόνο την ανθελληνική τους προπαγάνδα αλλά και την οικονομική αποκατάσταση των ηγετικών στελεχών οι οποίοι είναι και οι μόνοι που γνωρίζουν ανοιχτά και με σαφή τρόπο τον πραγματικό σκοπό των «συλλογικοτήτων» τους. Ο νοών νοείτω και ουαί τω ανοήτω. Από την άλλη βρίσκονται τα απλά μέλη των οργανώσεων, ή αλλιώς οι εξαπατηθέντες. Πρόκειται για ανασφαλείς συμπολίτες μας, με ανθρωπιστικές ευαισθησίες οι οποίοι πέφτουν θύματα και καταλήγουν να εξυπηρετούν τα συμφέροντα των εχθρών της Ελλάδας. Πείθονται να πολεμούν τη χώρα τους για να πλουτίζουν οι ιδεολογικοί τους ινστρούχτορες. Άνθρωποι οι οποίοι δεν συνειδητοποιούν ότι ο «ανθρωπισμός» δεν γίνεται να κάνει διακρίσεις κατά των Ελλήνων. Που αδυνατούν να καταλάβουν ότι ανθρωπισμός και βία (λεκτική, μολότοφ, μπογιές, κτλ.) είναι πράγματα ασύμβατα. Και εξαπατώνται έτσι διπλά, καταλήγοντας να είναι μέλη τρομοκρατικών και βίαιων οργανώσεων «αλληλεγγύης» και «ανθρωπισμού»..

Πρόκειται λοιπόν για εξαπατηθέντες πολίτες οι οποίοι όλως τυχαίως δεν κατήγγειλαν ποτέ το φασιστικό μόρφωμα που λέγεται Τουρκία και τον βιασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που πραγματοποιείται εκεί. Όχι μόνο αυτό, αλλά φτάνοντας στο απέναντι άκρο κατηγορούν την Ελλάδα για επεκτατισμό(!) και εθελοτυφλούν καλύπτοντας και ξεπλένοντας την πολεμοκάπηλη και γενοκτόνο Τουρκία. Όλες οι αξίες που ευαγγελίζονται (ισότητα, ελευθερία, ανεκτικότητα) είναι ψεύτικες μιας και αποδέχονται όλα τα υπόλοιπα έθνη πλην του δικού μας. Πρόκειται για θιασώτες του πολέμου και του τρόμου οι οποίοι προβάλλουν το σκοτάδι της ψυχής τους εκφράζοντας μίσος για οτιδήποτε Ελληνικό. Επί της ουσίας, έχουν πιστέψει ότι η πολυπολιτισμική, δήθεν ανοχή τους, είναι κάποιας μορφής ελεημοσύνη και κοινωνική δράση, ενώ με το να προσεταιρίζονται τους φασίστες της γείτονος και να λοιδορούν τη χώρα τους, ελπίζουν να καλύψουν την προσωπική τους ανεπάρκεια.

Το μείζον όμως ζήτημα είναι πως οι εν λόγω οργανώσεις δρουν και λειτουργούν εκτός νόμου αλλά με την πλήρη υποστήριξη του νόμου. Πρόκειται άλλωστε για εγκληματικές οργανώσεις, τις οποίες το σύστημα συντηρεί και εκτρέφει όπως έκανε και συνεχίζει να κάνει με την ομότιμη πολιτικο-εγκληματική οργάνωση των υποδίκων από την απέναντι πλευρά του ιδεολογικού φάσματος. Η κάλυψη στην παρανομία είναι ο άσσος στο μανίκι ενός παράνομου κράτους του οποίου εμείς οι πολίτες είμαστε αιχμάλωτοι. Οι οργανώσεις αυτές λοιπόν δεν γεννήθηκαν τώρα. Μπορεί τώρα, για λόγους που προαναφέρθηκαν, να είναι ισχυρότερες από ποτέ, αλλά γαλουχήθηκαν και επωάστηκαν επί δικομματισμού, δια της πλήρης ανοχής αν όχι ενθάρρυνσης και υποστήριξης τους από τις κυβερνήσεις που πέρασαν.

Αυτοί που τους θώπευαν ήταν οι υπουργοί δημοσίας τάξης του δικομματισμού. Αυτοί που ονόμαζαν «πολιτική εκτόνωση» τις καταστροφές των πόλεων και της περιουσίας των φυσιολογικών ανθρώπων, και αποπροσανατόλιζαν τους πολίτες μακριά από τη δική τους πολιτική ανεπάρκεια, ήταν οι γαλαζοπράσινοι υπουργοί προστασίας του πολίτη.  Οι ίδιοι λοιπόν ήταν και αυτοί που τους έφεραν τελικά στην εξουσία. Το συνταγματικό τόξο και οι μισέλληνες τοξότες των κομμάτων και του πολιτικού συστήματος καλλιεργούν αυτές τις οργανώσεις, συντηρώντας έτσι τις έξωθεν υποκινούμενες πρακτικές εναντίον της χώρας μας.