Μια χώρα υπό κηδεμονία στο σταυροδρόμι της ιστορίας της 

Γράφει ο Ιάσων Μάγνης

Η ιστορία ανέκαθεν δεν ήταν το δυνατό σημείο του Έλληνα, πιθανότατα διότι δεν τη  διδασκόμασταν σωστά. Την ιστορία τη θεωρούσαν οι περισσότεροι ένα άχρηστο, παλαιολιθικό μάθημα δίχως ουσία. Κι όμως η ιστορία, δηλαδή τα παρελθοντικά γεγονότα, είναι η γνώση – η οδός για ένα πιο σωστό μέλλον. Εάν εμείς οι Έλληνες διδασκόμασταν τα πραγματικά γεγονότα, με παράλληλες διαπιστώσεις για το πώς δεν θα πρέπει να ξαναγίνουν τα όποια παρελθοντικά λάθη, πιστεύω ότι θα είχαμε ένα πιο ευοίωνο σήμερα.

Θεωρούμε ότι με την επανάσταση του 1821 πετύχαμε την ανεξαρτησία της Ελλάδας. Μισές αλήθειες. Πράγματι υπήρξαν κάποιοι τρελοί που πίστεψαν στην εθνική παλιγγενεσία και πολέμησαν ενάντια στην οθωμανική αυτοκρατορία, αλλά και ενάντια στη θέληση των μεγάλων δυνάμεων της εποχής και κατάφεραν να ελευθερώσουν σιγά σιγά, κομμάτι κομμάτι, την Ελλάδα. Όμως αποκτήσαμε την πλήρη ανεξαρτησία; Έτσι νομίζαμε και ίσως αυτό ακόμα να νομίζουν πολλοί συνάνθρωποι μας. Όμως τα ιστορικά δεδομένα δείχνουν κάτι άλλο.

Όταν τελικά οι μεγάλες δυνάμεις κατάλαβαν το αυτονόητο, δηλαδή ότι οι Έλληνες αργά ή γρήγορα θα πετύχαιναν την πολυπόθητη ανεξαρτησία, μας «βοήθησαν» ώστε να μη χάσουν την πρόσβαση σε μια περιοχή κρίσιμη γεωπολιτικά. Στη πραγματικότητα μας υποδούλωσαν ευθύς εξαρχής οικονομικά.

Κράτησαν εχθρική στάση απέναντι στον κυβερνήτη που έφεραν οι  Έλληνες για να διοικήσει το νεοσύστατο κράτος τους, τον Ιωάννη Καποδίστρια, επειδή δεν ήταν υποτελής τους, ενώ δάνειζαν το Ελληνικό κράτος με όρους τοκογλυφικούς. Π.χ. ένα δάνειο αξίας 1000 χρυσών φράγκων, τοκίζονταν με υπέρογκο επιτόκιο για 1000 χρυσά φράγκα, αλλά το ποσό που έφθανε στην Ελλάδα, στην καλύτερη των περιπτώσεων έφθανε στο 50% της ονομαστικής του αξίας. Μετά έφταιγε η «κακοδιαχείριση» των Ελλήνων για τις χρεοκοπίες του 1827, 1843, και 1893.

Η συνέχεια ήταν λίγο έως πολύ η ίδια αφού με το καλό ή με το κακό, τοποθετούσαν στη διοίκηση του κράτους μας δικούς τους ανθρώπους, αφού και τα μετέπειτα κόμματα που δημιουργήθηκαν, είχαν τις εξαρτήσεις τους το καθένα και σε διαφορετική δύναμη. Η υποτέλεια μας περιέργως ποτέ δεν αναγνωρίστηκε, παρότι ήμασταν με τους νικητές και στους δύο παγκόσμιους πολέμους. Ούτε τα προπολεμικά μας χρέη διαγράφηκαν, ως ένδειξη ευγνωμοσύνης για τις θυσίες του ελληνικού λαού, το αντίθετο μάλιστα, αφού κατάφεραν μετά από πιέσεις να ρυθμίσουν τα προπολεμικά χρέη από το 1881 και έπειτα, εις το ακέραιο το 1964, δίχως να ληφθεί υπόψη το τι είχε πληρωθεί έως τότε. Φυσικά να μην αναφερθούμε στις πολεμικές αποζημιώσεις και στο κατοχικό δάνειο… Όνειρα θερινής νυκτός …

Αντ’ αυτού οι μεγάλες «συμμαχικές» μας δυνάμεις, συνεισέφεραν τα μέγιστα στη μικρασιατική καταστροφή, στον εμφύλιο πόλεμο, στη χούντα, στη κατοχή της Κύπρου, και εν τέλει στη μνημονιακή Ελλάδα.

Αυτή είναι μια αλήθεια που δεν γίνεται να παραγνωρίσει κάποιος αντικειμενικός αναλυτής. Μια άλλη αλήθεια είναι ότι έχουμε και εμείς τις ευθύνες μας. Δηλαδή σπάνια καταφέραμε να παραγκωνίσουμε τον εγωισμό μας και τις μικροφιλοδοξίες μας για να ενωθούμε για το καλό του συνόλου. Να μην είμαστε δηλαδή η εύκολη λεία για τον οποιοδήποτε τυχοδιώκτη θέλει να μας εκμεταλλευτεί. Όποτε το καταφέραμε διαπρέψαμε. Βέβαια εκτός από ήρωες αυτή η χώρα έβγαζε και εφιάλτες…

Τώρα μετά από όλα αυτά, ας σκεφτεί ο καθένας μας, τι είναι καλύτερο για το σήμερα και το αύριο της χώρας μας, ας σκεφτεί τι θα ήταν καλύτερο για τα παιδιά του, μέσα σε ένα κόσμο που αλλάζει δραματικά; Μια περαιτέρω υποταγή και παράδοση άνευ όρων σε γη και ύδωρ; Ή μια συσπείρωση πίσω από κάποιες βασικές αξίες που δεν χωρίζουν αλλά ενώνουν, μακριά από το υπάρχον σάπιο πολιτικό προσωπικό, ώστε να δώσουμε λύσεις που θα καθορίζονται από αξιοπρέπεια και σύνεση, με γνώμονα την απελευθέρωση, την επιβίωση και την ευμάρεια του κράτους μας, ώστε οι μελλοντικές γενιές να μην μνημονεύουν μόνο τους αρχαίους ημών προγόνους, αλλά να μνημονεύουν και τους σημερινούς επίσης. Διότι θα έχουμε καταφέρει κάτι που σήμερα φαντάζει ακατόρθωτο. Να ενωθούμε και να κερδίσουμε τον ανάλογο σεβασμό και τα ανάλογα οφέλη από τις μεγάλες δυνάμεις ως κρίσιμο γεωπολιτικά περιφερειακό κράτος, στο οποίο χρωστούν πολλά, αλλά έχουν δώσει ελάχιστα.

Μάθε περισσότερα στο δ: www.todelta.gr