Ασφάλεια για τα κόμματα ή για τους πολίτες; 

Ιδιαίτερο θόρυβο και ανησυχία έχει προκαλέσει η πρόσφατη αποφυλάκιση καταδικασθέντος για παιδεραστία με ποινή συνολικής φυλάκισης 401 ετών, έχοντας εκτίσει 8 έτη και 9 μήνες από τα συνολικά 25 έτη, τα οποία αποτελούν τα 2/5 της ποινής του, όπως προβλέπει ο νέος Ποινικός Κώδικας.

Το γεγονός προκάλεσε την αντίδραση του συλλόγου “Το Χαμόγελο του Παιδιού” με ειδική αναφορά στο συγκεκριμένο γεγονός, εκφράζοντας την αντίθεση του στην εξέλιξη αυτή και τονίζοντας τον κίνδυνο που ελλοχεύει από την συγκεκριμένη αποφυλάκιση, καθώς είναι γνωστό σύμφωνα με την επιστήμη της ψυχιατρικής ότι ο σωφρονισμός των ατόμων με τέτοια δράση επιτυγχάνεται δύσκολα.

Η εν λόγω αποφυλάκιση έλαβε χώρα στα πλαίσια της αποσυμφόρησης των φυλακών που προώθησε η προηγούμενη κυβέρνηση χωρίς ανάλογο σχεδιασμό και που επικυρώθηκε ομοίως από την σημερινή κυβέρνηση, γεγονός που δείχνει συναίνεση στον τρόπο αντιμετώπισης του προβλήματος.

Ωστόσο, έντονος προβληματισμός επικρατεί στους πολίτες ως προς την διαδικασία αυτή, αφού αφορά άμεσα την ασφάλεια όλων, ανεξαιρέτως.

Μια εύλογη απορία που διατυπώνεται είναι γιατί προτιμήθηκε αυτός ο τρόπος επίλυσης του προβλήματος, αντί της διάθεσης κρατικών κονδυλίων για τη δημιουργία νέων δομών και σωφρονιστικών ιδρυμάτων στη χώρα, ανάλογης του ρυθμού αύξησης του αριθμού κρατουμένων. Πώς είναι δυνατόν να διατίθενται απρόσκοπτα ποσά εκατομμυρίων ευρώ από τον κρατικό προϋπολογισμό για να καλύπτονται οι ανάγκες των κομμάτων μέσω της κρατικής επιχορήγησης και να μην περισσεύουν ή ακόμα χειρότερα να μην προβλέπεται η διάθεση αντίστοιχων ποσών για την κάλυψη σοβαρών αναγκών όπως αυτή που θίξαμε παραπάνω;

Φυσικά δεν χρειάζεται να αναφέρουμε τη διαχρονική αδυναμία των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων στο να διαβλέψουν το συγκεκριμένο αδιέξοδο και αυτό πιστοποιεί την κοντόφθαλμη πολιτική που εφαρμόζεται πάντα, αφήνοντας ουσιαστικά χωρίς λύση πολύ σοβαρά προβλήματα.

Ο λογαριασμός, βέβαια, πιστώνεται πάντα στους πολίτες, οι οποίοι καλούνται να τον πληρώσουν χάνοντας κάθε φορά κάτι ακόμα από τα δικαιώματα και την ασφάλεια τους. Το μέγεθος της κοινωνικής ανισότητας έχει γίνει τόσο έντονο που δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια ανοχής.

Ας συνοψίσουμε λοιπόν:

Αντί να χρηματοδοτούμε τα όψιμα κομματικά στελέχη και τους συν αυτώ παρατρεχάμενους, ας αξιώσουμε την χρηματοδότηση της ασφάλειας της κοινωνίας των πολιτών με τη δημιουργία νέων δομών και όλων των απαραίτητων μέσων για την υγιή επανένταξη των αποφυλακισθέντων.

• Ζωή Βελέντζα