Άμεση κατάργηση των φοιτητικών παρατάξεων 

Το παρόν άρθρο γράφεται με αφορμή το επεισόδιο που έλαβε χώρα στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς, εναντίον της καθηγήτριας Μαρίας Μπόση (διεθνολόγος, με ειδίκευση σε ζητήματα διεθνούς τρομοκρατίας), αλλά και σε συνέχεια άρθρου για τις ανελεύθερες και αντιδημοκρατικές φοιτητικές παρατάξεις που καταδυναστεύουν τα πανεπιστήμια.

Σε ποιά δημοκρατική κι ελεύθερη χώρα, αλήθεια, η παιδεία θεωρείται ύστατο αγαθό –  εφόσον υποβαθμίζεται ποικιλοτρόπως σε καθημερινή βάση; Σε ποιά δημοκρατική κι ελεύθερη χώρα, επιτρέπονται ενέργειες όπως οι καταλήψεις στα σχολεία (διότι με περηφάνεια και επιτυχία ακολουθούν τα νέα παιδιά τα βήματα της ώριμης και συνετής νεολαίας) και στα πανεπιστήμια;

Είναι θλιβερό, πραγματικά, το γεγονός ότι σε μία χώρα όπως η Ελλάδα, που αποτελεί το λίκνο της Δημοκρατίας, χώροι όπως τα σχολεία και τα πανεπιστήμια κυβερνώνται κυριολεκτικά από την ασυδοσία μιας μειοψηφίας. Από τον φασισμό της μειοψηφίας. Η παιδεία, ύψιστο πνευματικό αγαθό που σε «τριτοκοσμικές χώρες» πολλοί δεν έχουν τη δυνατότητα να απολαύσουν, αν και αποτελεί καθολικό κι αδιαίρετο δικαίωμα, κατακρεουργείται τη σήμερον ημέρα στην Ελλάδα, που αλίμονο αν την πεις «τριτοκοσμική».  Ακόμα χειρότερα, δεν καρατομείται μόνο από τους πολιτικούς ιθύνοντες και το σύστημα της χώρας, αλλά από το «νέο αίμα», το οποίο θεωρεί μαγκιά να εισβάλει φασιστικά σε έναν χώρο όπου διεξάγεται μάθημα και να επιτεθεί με απειλές, αμπούλες χρώματος και τρικάκια στη διδάσκουσα. Ακούστε κάτι, όμως, μάγκες. «Μαγκιά» πραγματική δεν είναι να φοράς την κουκούλα σου, και υπό το πρίσμα της ανωνυμίας να σκορπάς τον τρόμο, καταπατώντας κατάφωρα το δικαίωμα που προανέφερα. Αυτό ονομάζεται θρασυδειλία, για να μην πω τίποτα χειρότερο. Τα όρια της ελευθερίας σας σταματούν εκεί που αρχίζουν κάποιου άλλου. Αν θέλετε να ακουστείτε και να γίνει σεβαστή η γνώμη σας, τότε να χρησιμοποιείται για όπλα τη φωνή (διάλογος) και την ψυχή σας. Ο σεβασμός κερδίζεται, δεν επιβάλλεται, τουναντίον, ο φόβος είναι ξεκάθαρη επιβολή.

Το αστείο είναι ότι άτομα σαν κι αυτά, ευαγγελίζονται αξίες και ιδανικά, ενώ τα ίδια είναι τα πρώτα που τα θάβουν στο χώμα. Κάνουν λόγο για πανεπιστημιακό άσυλο και ακαδημαϊκή προστασία, δίχως προφανώς να έχουν εμπεδώσει τις έννοιες αυτές. Σε χώρους όπου μεταλαμπαδεύεται η γνώση είναι αδιανόητος ο χουλιγκανισμός, οι βιαιότητες και οι κομματικές παρατάξεις. Η μόνη παράταξη που θα πρέπει να επικρατεί είναι μία και ενιαία: ένα Φοιτητικό Κίνημα – για τα πανεπιστήμια, στην προκειμένη περίπτωση – που θα αγκαλιάζει όλους τους φοιτητές και κάθε άποψη θα γίνεται σεβαστή, εφόσον εκφράζεται κοσμίως. Προϋπόθεση αποτελεί ο διάλογος, η διαβούλευση, η αλληλοκατανόηση και ο σεβασμός, λέξεις που ηχούν ξένες στα αφτιά ορισμένων, κι όμως είναι τόσο σημαντικές για την εμπέδωση της Δημοκρατίας.

Στην «Πανεπιστημιούπολη», οι φοιτητικές παρατάξεις σπέρνουν τον ανταγωνισμό και τη διχόνοια. Είναι άνευ ουσίας να μπαίνει κανείς στη διαδικασία να κομματικοποιείται και να «χρωματίζεται», σημαντικό είσαι να είσαι συνειδητοποιημένος και πολιτικοποιημένος. Πρέπει να καταστεί σαφές ότι η Πολιτική δεν έχει ως συνώνυμο τα κόμματα και δεν περιορίζεται στα στεγανά των τελευταίων. Πολιτική, είναι και η ικανότητα να χρησιμοποιείς μέσα θεμιτά και καθαρά για να πετύχεις ορισμένους σκοπούς (στον εκάστοτε τομέα), με το μικρότερο δυνατό κόστος. Εν προκειμένω, σκοπός δεν πρέπει να είναι άλλος από την εξυγίανση της Παιδείας, ενώ τα μόνα θεμιτά μέσα είναι ο διάλογος και ο σεβασμός (συν όσα ειπώθηκαν ανωτέρω). Παράλληλα, το μικρότερο δυνατό κόστος θα είναι εφικτό, μόνον εφόσον υπάρχει σύμπνοια και ομοψυχία ως προς τον σκοπό. Λόγω διαφορετικών ιδεολογικών πεποιθήσεων, οι φοιτητικές παρατάξεις δεν έχουν μία κοινή γραμμή πλεύσης, επομένως δεν επικεντρώνονται στον στόχο, αλλά στην προβολή τους.

Αυτό το φιάσκο πρέπει να σταματήσει. Η τρομοκρατία από τους επονομαζόμενους «αντι-τρομοκράτες» και ο φασισμός από τους «αντι-φασίστες» είναι η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι. Αυτό το ξεχείλισμα, όμως, θα οδηγήσει σε τσουνάμι, αν δε σταματήσει τώρα.