Πυρκαγιές, διαφθορά και αναξιοκρατία 

«Θέλω να ενώσω τους Έλληνες. Θα είμαι πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων, όχι μόνο όσων μας ψήφισαν». Με αυτή τη δήλωση σφράγισε την έναρξη της θητείας του ως πρωθυπουργός, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, τον Μάιο του 2019.

Δύο χρόνια σχεδόν μετά, μεσούσης της βιβλικής καταστροφικής πύρινης λαίλαπας που έχει αποτεφρώσει τεράστιες εκτάσεις δασικής γης και μαζί τα όνειρα και τις ελπίδες χιλιάδων πολιτών – αγωνιστών της καθημερινής ζωής – ερχόμαστε (ξανά) πρόσωπο με πρόσωπο με το ψέμα, την παραπλάνηση και έναν λαό διχασμένο κατά παραγγελία ενός επιτελικού κράτους.

Έναν λαό διχασμένο, όχι όμως σήμερα. Γιατί οι Έλληνες πολίτες με μια φωνή και μια ψυχή ρίχτηκαν στην μάχη με τις φλόγες, απογυμνώνοντας ολόκληρο το πολιτικό σύστημα και εκθέτοντας ανεπανόρθωτα την αποτελεσματικότητα του κράτους. Ένα πολιτικό σύστημα, το οποίο βασίστηκε εξολοκλήρου στην αναξιοκρατία και τις προσωπικές φιλοδοξίες ανθρώπων που βρήκαν ευκαιρία για καριέρα. Μια δράκα ανθρώπων, οι οποίοι σήμερα λαμβάνουν αποφάσεις που έχουν άμεσες συνέπειες στις ζωές των πολιτών, χωρίς προηγουμένως οι ίδιοι να έχουν αποδείξει ότι δεν αποτελούν μέρος αυτού που ονομάζουμε «σύγκρουση συμφερόντων».

Είναι πλέον σαφές ότι είναι αδύνατον να σπάσει το απόστημα αυτό, όταν ο ίδιος ο πυρήνας του συστήματος το τροφοδοτεί με συγκεκριμένες πρακτικές.

Θα πίστευε κανείς πως η διαδοχική οικογενειοκρατία των τελευταίων 40 ετών, η οποία οδήγησε ουσιαστικά στη δημιουργία μιας παθογένειας στην ελληνική κοινωνία, δεν θα είχε θέση στη σημερινή εποχή της ταχύτατης πρόσβασης στην γνώση και στην πληροφορία.

Διότι η γνώση και η πληροφορία σου δίνει την ευκαιρία να αποκτήσεις άποψη και η άποψη σου δίνει τη δύναμη της σωστής επιλογής. Κι όμως! Σαράντα χρόνια μετά φαίνεται να περιστρεφόμαστε πιο βαθιά στη δίνη αυτή, παρακολουθώντας υψηλούς παράγοντες της πολιτικής σκηνής να «μοιράζουν» υπουργικές ή δημαρχιακές θέσεις σε συγγενικά πρόσωπα, πάντα φυσικά με την στήριξη των ΜΜΕ που αβαντάρουν προς αυτή την κατεύθυνση, με αντάλλαγμα κρατικές επιχορηγήσεις, πάντα για το καλό των πολιτών. Ακριβώς ότι είδαμε δηλαδή όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα, με καλοταϊσμένους δημοσιογραφικούς οργανισμούς να σπρώχνουν την υποχρεωτική εμβολιαστική πολιτική, με τρόπο που καταστρατήγησε όλα τα δημοκρατικά δικαιώματα των πολιτών, αλλά όχι αμισθί.

Έχει όλο αυτό άραγε ένα τέλος; Προς το παρόν βλέπουμε εν παραλλήλω συγκεκριμένες εταιρείες που δραστηριοποιούνται στον χώρο της αιολικής ενέργειας, να λαμβάνουν τη μερίδα του λέοντος σε διάφορα μεγάλα έργα που αποφέρουν τεράστια οικονομικά οφέλη στις ίδιες. Φυσικά δεν υπάρχει τίποτε το επιλήψιμο στην ανάληψη ενός έργου του δημοσίου από μια ιδιωτική εταιρεία. Τι γίνεται όμως όταν η διαδικασία διεκπεραιώνεται από άτομα του στενού κύκλου, ανώτατων πολιτικών αξιωματούχων; Και όταν η ανωτέρω διαδικασία πραγματοποιείται εν γνώσει δημοσιογραφικών κύκλων οι οποίοι όμως σιωπούν;

Σε μια χώρα όπου θα υπήρχε πολίτευμα πραγματικής δημοκρατίας, όλα τα ανωτέρω θα είχαν μπει ήδη στη σφαίρα της εισαγγελικής διερεύνησης, ερευνώντας όλα τα εμπλεκόμενα πρόσωπα, πολιτικά και μη, αποδίδοντας τις όποιες ευθύνες εκεί που πρέπει και όπως πρέπει.

Γιατί σε μια μικρή παραλλαγή της γνωστής φράσης, η γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί να είναι αθώα, πρέπει να φαίνεται κιόλας…

• Ζωή Βελέντζα