Όσο το θρέφεις τόσο θεριεύει: οικογενειοκρατία 

Ξετυλίγοντας τον μίτο της Αριάδνης, κανείς βρίσκει στην άκρη του η δύο από τα μεγαλύτερα και πιο αναχρονιστικά χαρακτηριστικά προβλήματα του πολιτικού συστήματος της χώρας μας: την οικογενειοκρατία και το χρίσμα.

Τα ηνία αυτής της χώρας κρατούσαν ανέκαθεν συγκεκριμένες οικογένειες. Από τον παππού στον πατέρα και από τον πατέρα στον υιό, ανακυκλώνοντας τα ίδια πρόσωπα, τις ίδιες ιδέες, τα ίδια λάθη. Το χρίσμα εξακολουθεί να είναι ένας θεσμός, μία «ιεροτελεστία» για τα σημερινά κόμματα, κατά την οποία το δαχτυλίδι περνάει από τους παλαιούς στους νέους «βαρόνους». Επί της ουσίας, δηλαδή, υπονομεύουν την αξιοκρατία αλλά και την ελευθερία του κάθε πολίτη να κρίνει και να επιλέγει αυτόν που θεωρεί ικανό να συνδράμει για την ευημερία του τόπου του. Χαράσσουν την πορεία μας και επιτάσσουν να τούς ακολουθήσουμε. Δε μάς αφήνουν να τη χαράξουμε μόνοι μας, να δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό, έξω από τα νερά μας, που ίσως φέρει την πολυπόθητη αλλαγή στον τόπο. Το μείζον είναι να μη μένουμε στα ίδια, στα παλιά, αυτά που δοκιμάσαμε και δεν απέφεραν καρπούς.

Πώς είναι δυνατόν να αλλάξουμε τροχιά και να ατενίσουμε ένα αισιόδοξο μέλλον, από τη στιγμή που επαναλαμβάνουμε πρακτικές ενός δυσοίωνου παρελθόντος;

Συν τοις άλλοις, τα όσα δοκιμάσαμε δεν ήταν πράγματι καθαρά δική μας επιλογή. Οι υποψήφιοι που εμφανίζονται στα ψηφοδέλτια  στις εκλογικές περιφέρειες και στους δήμους επιλέγονται από τον εκάστοτε πολιτικό αρχηγό και τους συνεργάτες του, προφανώς βάσει εσωκομματικών και μικροπολιτικών κριτηρίων.

Επομένως, μιλάμε για προεπιλεγμένες επιλογές.

Εύλογα, οι κομματικοί υποψήφιοι αισθάνονται υποχρέωση, όχι απέναντι στον πολίτη και στην περιφέρεια/δήμο που καλούνται να υπηρετήσουν, αλλά προς τον ηγέτη του κόμματος και τους μηχανισμούς που στήριξαν την εκλογή του. Τα άτομα αυτά δεν κερδίζουν τη θέση τους με την αξία τους, αλλά με τις προσωπικές τους διασυνδέσεις, την οικονομική επιφάνεια και την «αριστοκρατική» καταγωγή. Συνεπώς, δεν μπορούν να ασκήσουν όλοι το δικαίωμα του «εκλέγεσθαι», καθώς δεν πληρούν όλοι τις απαραίτητες κομματικές προϋποθέσεις και άρα, στην Ελλάδα, εν έτει 2019, ακόμα δεν μπορεί να γίνει λόγος για ισότητα.

Όλα αυτά μπορούν να αλλάξουν, αρκεί η ψήφος να μη φορά κομματικές παρωπίδες, αλλά να είναι αποτέλεσμα «έρευνας» όλων των υποψηφίων.

Επίκαιρος όπως πάντα ο Σωκράτης, «της αυτής αμαρτίας είναι το διδόναι οίς μη δει και το μη διδόναι οίς δει» (είναι εξίσου λάθος να δίνεις σε αυτούς που δεν πρέπει, με το να μη δίνεις σε αυτούς που πρέπει).

• Καντά Αναστασία, υποψήφια δημοτική σύμβουλος του Δήμου Αθηναίων με τον συνδυασμό «Αθήνα για την Ελλάδα», με υποψήφιο δήμαρχο τον Γιώργο Καραμπελιά