Απόδειξη πως ακόμα υπάρχει ελπίδα 

Γράφει η Κωνσταντίνα Χριστοδουλίδου

Το 2018 μέχρι στιγμής είναι ίσως ένα από τα χειρότερα έτη που διανύουμε σαν έθνος.  Σίγουρα είναι μία από τις πιο επιβαρυντικές χρονιές για την εθνική μας πολιτική.  Ξεκινώντας από τις συνεχόμενες τουρκικές προκλήσεις που δεχόμασταν την περίοδο της άνοιξης, συνεχίζοντας με την παράδοση της Μακεδονίας τον Ιούνιο, φτάσαμε τώρα στο τελειωτικό χτύπημα με τις πυρκαγιές στη Δυτική και Ανατολική Αττική.

Όλα τα παραπάνω ίσως θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί εάν οι πολιτικές ηγεσίες που πέρασαν τις τελευταίες δεκαετίες είχαν διαχειριστεί εντελώς διαφορετικά τα εθνικά μας συμφέροντα και είχαν παραγάγει μεγαλύτερο έργο στην βελτίωση των υποδομών. Εάν δηλαδή όλα αυτά τα χρόνια η εσωτερική και εξωτερική πολιτική εφαρμοζόταν πιο λειτουργικά, πιο αποτελεσματικά.

Όλοι γνωρίζουμε πως κάτι τέτοιο δεν έγινε.  Αντίθετα,  η πολιτική της χώρας μας εστιάστηκε στη διάσωση της οικονομίας μας, που ούτε αυτό επιτεύχθηκε. Έτσι η προσοχή όλων μας στράφηκε στην οικονομία του κράτους και στην ανεργία, παραμερίζοντας τη βαθύτατη σημασία που έχει η ενίσχυση των υποδομών.  Αν συγκρίνει κανείς την Ελλάδα με άλλα Ευρωπαϊκά αναπτυγμένα κράτη, για παράδειγμα τη Σουηδία, το Βέλγιο, την Ελβετία, τη Γερμανία  κ.λπ., θα διαπιστώσει πως αυτό που μας χωρίζει με αυτά τα κράτη είναι ως επί το πλείστον η τεράστια υστέρησή μας σε υποδομές. Αυτό είναι κάτι που μπορεί να αντιληφθεί εύκολα ο καθένας. Παρ’ όλα αυτά, η ανωριμότητά μας ως λαού μας οδήγησε να εστιάσουμε σε άλλα ζητήματα όπως η ανεργία και το μεταναστευτικό, θολώνοντας την κρίση μας και ξεχνώντας την ουσία του προβλήματος.

Φτάσαμε λοιπόν σήμερα να μετράμε 81 θύματα (μέχρι στιγμής) και εκατοντάδες ανθρώπους που έχασαν τις περιουσίες τους, τις οικογένειές τους, τις ζωές τους. Και πάλι εστιάζουμε σε δευτερεύοντα ζητήματα, όπως είναι η επίρριψη ευθυνών προς τα πολιτικά και μη πρόσωπα. Ναι, σίγουρα πρέπει να αποδοθούν ευθύνες και να υπάρξει η κατάλληλη τιμωρία. Όμως η επίρριψη ευθυνών από μόνη της δεν εγγυάται πως τα ίδια ή παρόμοια τραγικά γεγονότα δεν πρόκειται να επαναληφθούν.

Οι αλλαγές που πρέπει να γίνουν σε αυτόν τον τόπο για να γίνει το Ελληνικό κράτος ένα λειτουργικό κράτος θα πρέπει να είναι ριζικές. Το κράτος θα πρέπει να χτιστεί ξανά από την αρχή. Και αυτό θα γίνει μόνο με την προσπάθεια όλων μας. Πώς;  Με το να ξεκινήσουμε βελτιώνοντας τους εαυτούς μας. Με το να ενημερωνόμαστε και να αναλαμβάνουμε δράση όπου χρειάζεται. Και φυσικά με το να μη σιωπούμε. Δημοκρατία είναι η ελεύθερη έκφραση του λαού. Είναι το πολίτευμα όπου η εξουσία πηγάζει από τον λαό, ασκείται από τον λαό και υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού και του Έθνους. Και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ.

Είναι πάντως αξιοθαύμαστο το πόσο μαζικά, εθελοντικά και άμεσα έδρασαν οι απλοί πολίτες για να βοηθήσουν τους κατοίκους της Αττικής που χρειάζονται τη βοήθειά μας μέσα σε αυτήν την τραγωδία που βιώνουν. Αυτό από μόνο του είναι απόδειξη πως ο ελληνικός λαός δεν τα έχει βάλει κάτω. Είναι απόδειξη πως ακόμα υπάρχει αλληλεγγύη και πείσμα. Είναι απόδειξη πως ακόμα υπάρχει ελπίδα.