ΣΧΕΔΙΟ Β, ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΑΛΑ ΚΑΡΤ 

Του Παναγιώτη Μπαλακτάρη, δικηγόρος ΔΣΑ

Είναι λυπηρό το γεγονός ότι υπάρχουν αρκετοί πολίτες που παραιτούνται από τα δικαιώματά τους. Ενδεχομένως, κάποιοι να θέλουν να παραιτηθούν και από τη Δημοκρατία, αλλά αυτή η επιλογή δεν εξαρτάται από αυτούς. Ευτυχώς.

Αφορμή για το παρόν κείμενο αποτελεί η ανοχή μερίδας πολιτών στο «Σχέδιο Β», το οποίο είχαν σχεδιάσει ήδη προεκλογικά ο Βαρουφάκης, ο Τσίπρας, ο Δραγασάκης, ο Παππάς και η παρέα τους. Ποιό είναι το επιχείρημα που χρησιμοποιείται; Ότι μια σοβαρή χώρα πρέπει να έχει εναλλακτικές. Αυτή είναι μία προσέγγιση εύλογη. Αλλά τις επιλογές αυτές ποιός θα τις γνωρίζει και κυρίως, ποιός θα τις καθορίζει και θα τις αποφασίζει; Οι κυβερνώντες μόνοι τους και ερήμην του λαού ή οι πολίτες;

Όσοι σήμερα υποστηρίζουν την ανεκδιήγητη κυβέρνηση είχαν, κατά τεκμήριο, ταχθεί υπέρ της διενέργειας του προδοτικού, εξ αντικειμένου, δημοψηφίσματος της 5^ης Ιουλίου 2015. Επιχείρημα: η Δημοκρατία. Πρέπει οι λαοί και οι πολίτες να παίρνουν τις τύχες τους στα χέρια τους. Να αποφασίζουν μόνοι τους, ώστε να αναλαμβάνουν και το ρίσκο αλλά και την ευθύνη. Ουδείς πρέπει να επιβάλλει στους λαούς τη βούλησή του, είτε είναι κρατικός δρων, είτε ευρωπαϊκός ή διεθνής οργανισμός. Οι πολίτες μιας χώρας γνωρίζουν καλλίτερα από οποιονδήποτε τί έχει ανάγκη το κράτος και τί χρειάζονται οι ίδιοι. Και όλα αυτά, βεβαίως, είναι σωστά.

Προβληματισμός αρχίζει να δημιουργείται για το πώς γίνεται οι ίδιοι πολίτες που επιζητούσαν Δημοκρατία το 2015 να δείχνουν ανοχή στους σχεδιασμούς που αποκαλύφθηκαν περί του «Σχεδίου Β». Στον δημόσιο λόγο, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και όπου υφίσταται αντιπαράθεση επιχειρημάτων, διαπιστώνεται μια μυστήρια συμπεριφορά. Αρκετοί δικαιολογούν την κατάστρωση «Σχεδίου Β», στη συνέχεια το συγχωρούν και εν τέλει ταυτίζονται με τους εμπνευστές του. Έτσι, διατυπώνονται επιχειρήματα, όπως: «καλά έκαναν και είχαν plan Β», «έπρεπε κάπως να τρομάξουν τους ξένους δανειστές», κ.λπ. Άλλοι προχωρούν ένα βήμα παρά πέρα και λένε ότι έπρεπε να εφαρμόσει η κυβέρνηση το παράλληλο σύστημα πληρωμών – κατ’ ουσίαν κουπόνια – και «γαία πυρί μειχθήτω»! Ωστόσο, ο σχεδιασμός και η απόπειρα εφαρμογής ενός τέτοιου σχεδίου θα προϋπέθετε γνώση και έγκριση των πολιτών. Επίσης, θα προϋπέθετε αποδοχή όλων των συνεπειών από τους πολίτες, διότι η δική τους ζωή διακυβεύεται.

Τίποτε από αυτά δεν έγινε. Μια μικρή και κλειστή κλίκα, αποτελούμενη από τους στενούς συνεργάτες του Τσίπρα, εξύφανε και σχεδίασε ένα καταστροφικό σενάριο για την περίπτωση που η Ευρώπη δεν «μάσαγε». Ένα παράλληλο σύστημα πληρωμών θα αντικαθιστούσε τα χρήματα, όπως τα ξέρουμε. Σε πρώτη φάση αυτό θα εφαρμοζόταν στους δημοσίους υπαλλήλους και για χρέη προς το Δημόσιο. Κατόπιν, όμως, είναι προφανές ότι θα αποτελούσε το μοναδικό πιστωτικό μέσο, αφού εν τω μεταξύ η χώρα εν μέσω κλυδωνισμών θα κατέρρεε απαράσκευη. Οι πολίτες δεν είχαν ενημερωθεί για την ύπαρξη αυτού του σχεδίου. Ούτε και ο ανώτατος πολιτειακός άρχοντας, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Επομένως, δεν θα μπορούσαν και να συμφωνήσουν ή να διαφωνήσουν, καθότι το αγνοούσαν.

Παρά ταύτα, παρατηρείται το θλιβερό γεγονός, πολίτες που υποστήριζαν το 2015 τη Δημοκρατία, δύο χρόνια μετά να παραιτούνται αυτής μόνο και μόνο για να δικαιολογήσουν την εμμονή σε μια πολιτική επιλογή που απεδείχθη τουλάχιστον λανθασμένη. Και στηρίζουν μια αβέβαιη επιλογή, για την οποίαν ουδέν γνώριζαν.

Το ζήτημα, εν προκειμένω, δεν είναι αυτό καθ’ εαυτό το «Σχέδιο Β». Ούτε αν σωστά καταστρώθηκε. Το μείζον ζήτημα είναι ότι υπάρχουν πολίτες που στο βωμό της κομματικής υπεράσπισης θυσιάζουν τη Δημοκρατία ή έστω την αντιμετωπίζουν αλά καρτ. Μέγιστο πρόβλημα καθίσταται, έτσι, η αέναη χάραξη πολιτικής ερήμην των πολιτών. Κι αυτό πρέπει να σταματήσει.