Υπογεννητικότητα και μετανάστευση: τα αίτια της συρρίκνωσης του Ελληνισμού 

Γράφει ο Ιάσων Μάγνης

Εάν κάποιος θελήσει να δώσει έναν τίτλο για την Ελλάδα του χθες, του σήμερα και του αύριο, «η Ελλάδα των κρίσεων» θα ήταν πιστεύω μια έκφραση που αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα. Η χώρα εδώ και χρόνια διέρχεται τη γνωστή πολιτικο-οικονομική κρίση, όμως στο παρασκήνιο όλον αυτό τον καιρό υποβόσκει και μία κρίση διαφορετική, μια κρίση η οποία δεν πολυδιαφημιζόταν έως σήμερα από τα Μ.Μ.Ε, είναι η κρίση της υπογεννητικότητας και της αθρόας μετανάστευσης προς το εξωτερικό.

Τα στατιστικά πλέον δείχνουν μια ολοένα αυξανόμενη υπογεννητικότητα, η οποία ναι μεν ξεκίνησε σε πιο ήπιους ρυθμούς πολύ πριν τα χρόνια της οικονομικής επιτήρησης, αλλά πλέον στα χρόνια της κρίσης έχει επιδεινωθεί δραματικά όπως θα δούμε παρακάτω. Για να διατηρήσει μια κοινωνία το έμψυχο δυναμικό της, θα πρέπει η αναλογία σε γεννήσεις για κάθε ζευγάρι να είναι σε ποσοστό του 2.1%. Σήμερα η Ελλάδα κατέχει πανευρωπαϊκά το χαμηλότερο ποσοστό γονιμότητας της τάξεως του 1.3 – 1.2%. Δηλαδή κάθε ζευγάρι κάνει οριακά πάνω από ένα παιδί. Πως όμως φτάσαμε έως αυτό το σημείο;

Τα πρώτα σημάδια υπογεννητικότητας της Ελληνικής κοινωνίας φάνηκαν πολλά χρόνια πριν την οικονομική κρίση, όμως τότε η αναλογία κυμαίνονταν περίπου στο μέσο όρο των υπόλοιπων ευρωπαϊκών κρατών. Γι’ αυτό άλλωστε οι πολιτικοί ταγοί αυτής της χώρας, στην αναθεώρηση του συντάγματος το 2001, συμπεριέλαβαν στο άρθρο 21 παρ.5 ότι: «Ο σχεδιασμός και η εφαρμογή της δημογραφικής πολιτικής, καθώς και η λήψη όλων των αναγκαίων μέτρων αποτελεί υποχρέωση του Κράτους». Όμως ουσιαστικά το κράτος για ακόμη μια φορά είναι απών. Οι πολιτικοί μας άρχοντες δείχνουν παντελώς ανίκανοι στο να μετουσιώνουν στη πράξη τα όποια θεσπισμένα μέτρα που βελτιώνουν κάποιους τομείς της Ελληνικής κοινωνίας, σε αντίθεση με την απαράμιλλη πρακτικότητα που τους διακατέχει, στο να εφαρμόζουν τα αντίστοιχα αντιλαϊκά μέτρα. Όμως ποιοι είναι οι κύριοι λόγοι που έχουν συντελέσει σε τούτο το πρόβλημα;

• Η αποκοπή από τις παραδόσεις και τις αντιλήψεις των προηγουμένων γενεών που ευνοούσαν την πολυτεκνία.
• Ο μέσος όρος ηλικίας για γάμο ολοένα και αυξάνεται σε σχέση με το παρελθόν, με αποτέλεσμα να μειώνονται και τα περιθώρια γονιμότητας.
• Η επαγγελματική κατάρτιση των υποψήφιων γονιών οδηγεί συχνά στην αναβολή δημιουργίας οικογένειας.
• Ο καταναλωτισμός ο οποίος ανέβασε κατά πολύ το κόστος ζωής.
• Η απουσία του κοινωνικού κράτους προς την ενίσχυση των νέων οικογενειών και σε αντίθεση με τη συνταγματική πρόβλεψη.
• Η αδυσώπητη οικονομική κρίση που μαστίζει εδώ και μία δεκαετία περίπου την ελληνική κοινωνία και η υψηλή ανεργία των νέων.

Παρακολουθώντας τα παρακάτω στατιστικά στοιχεία θα αντιληφθούμε τη σταδιακή επιδείνωση του προβλήματος. Το 1980 είχαμε 148.134 γεννήσεις και οι θάνατοι ήταν 87.282, υπήρξε δηλαδή μια φυσική μεταβολή με θετικό πρόσημο της τάξεως των 60.852 ατόμων. Τη δεκαετία του 1990 είχαμε μια καθίζηση των γεννήσεων, παραμένοντας όμως σταθερά πάνω από 100.000 γεννήσεις ανά έτος και δίχως οι θάνατοι να τις υπερκεράσουν. Από το 2000 και έπειτα βλέπουμε μια μικρή αλλά σταδιακή αύξηση των γεννήσεων, με το 2008, λίγο πριν την έναρξη της οικονομικής κρίσης, τα στοιχεία να έχουν ως εξής: 118.302 γεννήσεις, 107.979 θάνατοι ενώ υπήρχε και μια καθαρή μετανάστευση προς την Ελλάδα της τάξεως των 36.294 ατόμων. Η συνολική μεταβολή είχε πάλι θετικό πρόσημο 46.617 άτομα. Όπως αντιλαμβανόμαστε, το δημογραφικό πρόβλημα υποβόσκει έως ένα βαθμό στην ελληνική κοινωνία, ενώ οι κυβερνήσεις μας έχουν λάβει ελάχιστα μέτρα για την ανάσχεση αυτού, παρόλα αυτά τα αποτελέσματα δεν μπορούν να θεωρηθούν εξαιρετικά δυσοίωνα για το μέλλον της Ελληνικής κοινωνίας. Απλά τα στατιστικά προειδοποιούσαν για την ανάγκη λήψης άμεσων μέτρων. Δυστυχώς όμως η υπαγωγή μας στα στημένα μνημόνια, που στόχο είχαν την υφαρπαγή ολόκληρου του δημόσιου αλλά και ιδιωτικού πλούτου από τη διεθνή ελίτ κυρίως, όχι μόνο απομύζησαν τις περιουσίες των Ελλήνων πολιτών, αλλά επέφεραν άλλο ένα δυνατό χτύπημα κάτω από τη μέση. Την κατακόρυφη μείωση των γεννήσεων, τη περαιτέρω αύξηση των θανάτων και παράλληλα την αλματώδη αύξηση της μετανάστευσης στο εξωτερικό.

Εν έτει 2011, μόλις 3 χρόνια μετά, με την Ελλάδα να βρίσκετε στη καρδιά της οικονομικής κρίσης, τα δεδομένα είναι πλέον αποκαρδιωτικά. Για πρώτη φορά μετά από το 1946 και τον Β.Π.Π, είχαμε αρνητικό πληθυσμιακό ισοζύγιο. Δηλαδή οι γεννήσεις όχι μόνο μειώθηκαν δραματικά αλλά οι θάνατοι ξεπέρασαν το ποσοστό των γεννήσεων. Τα στατιστικά αναφέρουν ότι οι γεννήσεις έπεσαν στις 106.428, με τους θανάτους να ανεβαίνουν στους 111.099! Έκτοτε η κατάσταση επιδεινώνεται ολοένα και περισσότερο. Το 2012 έχουμε αντιστοιχία γεννήσεων με θανάτους 100.371 με 116.668, το 2013 94.134 με 111.794, το 2014 92.148 με 113.740, το 2015 91.847 με 121.212, το 2016 92.898 με 118.792, ενώ το 2017 υπερτερούν οι θάνατοι έναντι των γεννήσεων κατά 35.948!

Απογοητευτικό και όμως αληθινό. Ευρωπαϊκές μελέτες καταγράφουν ότι από το 2011 έως το 2016 η Ελλάδα έχασε το 3% του πληθυσμού της, ενώ η ΕΛΣΤΑΤ αναφέρει ότι για τη περίοδο 2011-2017 απωλέσαμε 355.000 ανθρώπους. Πέραν όμως της υπογεννητικότητας έντονο φαινόμενο είναι η αθρόα μετανάστευση Ελλήνων στο εξωτερικό. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο κ. Ρομπόλης του Παντείου Πανεπιστημίου, περίπου 500.000 εξειδικευμένου επιπέδου ‘Έλληνες παραγωγικής ηλικίας, μετανάστευσαν στο εξωτερικό λόγω της οικονομικής κρίσης και της ανεργίας. Ένας άλλος επιστήμονας ο Στέφανος Χανδακάς μέλος Μ.Κ.Ο που πρόσφατα βραβεύτηκε από το Ευρωκοινοβούλιο με το βραβείο του Ευρωπαίου πολίτη 2018, ανέφερε ότι εάν δεν αλλάξουν τα δεδομένα, το 2050 ο Ελληνισμός θα έχει συρρικνωθεί στα 8.000.000 περίπου.

Όπως αντιλαμβανόμαστε το δημογραφικό πρόβλημα παραμένει ένας άλυτος γρίφος, ενώ το μέλλον της Ελληνικής κοινωνίας φαντάζει εξαιρετικά ζοφερό. Όμως τα προβλήματα δεν δημιουργούνται από μόνα τους, όπως επίσης και οι λύσεις των προβλημάτων δεν δίνονται από μόνες τους. Κάποιος ή κάποιοι είναι υπαίτιοι. Ως ένα βαθμό δύναται να θεωρηθεί υπεύθυνος ο Έλληνας πολίτης ο οποίος επηρεάστηκε αρκετά από τον καταναλωτισμό και την επιδίωξη της κοινωνικής καταξίωσης με κάθε μέσο, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα το γάμο και την οικογένεια. Δυστυχώς όμως πάντα το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι λέει ένα ρητό. Τουτέστιν, οι κύριες ευθύνες πρέπει να βαρύνουν τους πολιτικούς ταγούς και το πολιτικό σύστημα που εκπροσωπούν. Η ανεπίτρεπτη ολιγωρία των Ελληνικών κυβερνήσεων της τελευταίας 30ετίας, και η ανικανότητά τους στο να καταφέρουν να δημιουργήσουν ένα αίσθημα ασφάλειας στο πολίτη, παράλληλα με την εγκληματική μας υπαγωγή στα μνημόνια και γενικότερα στη βάναυση οικονομική εποπτεία, δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για τη δραματική συρρίκνωση του Ελληνισμού στο παρόν και στο άμεσο μέλλον. Επί της ουσίας άνοιξαν διάπλατα τη κερκόπορτα της άλωσης της Ελληνικής κοινωνίας, ενώ το πιο λυπηρό από όλα είναι ότι δεν δείχνουν διατεθειμένοι να αλλάξουν τη πολιτική τους έως το 2060.

Τελικά τι άλλο θα επιτρέψουμε να επιτύχει το χρεωκοπημένο στις συνειδήσεις μας πολιτικό προσωπικό αυτής της χώρας; Διαίρεσαν τους πολίτες σε πολιτικά στρατόπεδα, ρουσφετοποίησαν την ψυχή μας, διέλυσαν σταδιακά τη παραγωγικότητά της χώρας, δημιούργησαν γκρίζες ζώνες σε εθνικά μας χωρικά ύδατα, δημιούργησαν τη φούσκα του χρηματιστηρίου, μας έβαλαν στα μνημόνια για να σωθούν οι ξένες και οι εγχώριες τράπεζες, αλλάζουν την ιστορία στα βιβλία ώστε να λησμονηθούν τα πραγματικά γεγονότα και τέλος συρρικνώνουν την Ελληνική κοινωνία με ταχύτατους ρυθμούς.

Προσπάθησα να αποτυπώσω όσο το δυνατόν πιο περιληπτικά και περιεκτικά τα αίτια της συρρίκνωσης του Ελληνισμού. Σοφότερο όμως θα ήταν όλοι να αφουγκραστούμε κάποιους σπουδαίους αναλυτές όπως η κ. Πουλοπούλου, ο κ. Ρομπόλης, ο κ. Λαυρέντζος κ.ά., οι οποίοι συχνά-πυκνά, είτε με βιβλία είτε με δημόσιες τοποθετήσεις αναλύουν επιμελώς αυτό το καίριο ζήτημα.