Βουλευτική αποζημίωση ή μισθός; 

Γράφει η Κατερίνα Μετιτανίδου – πολιτικός επιστήμονας

Πρόσφατα επανήλθε στη δημοσιότητα το θέμα της βουλευτικής αποζημίωσης. Πρόκειται ουσιαστικά για μισθό, ο οποίος  καθορίζεται από τους ίδιους τους βουλευτές με βάση το δικαίωμα που τους εκχωρεί το ίδιο το Σύνταγμα των Ελλήνων.

Συγκεκριμένα, στο άρθρο 63 παρ. 1 αναφέρεται ότι : “Οι βουλευτές, για την άσκηση του λειτουργήματος τους, δικαιούνται από το Δημόσιο αποζημίωση και δαπάνες, το ύψος τους καθορίζεται με απόφαση της Ολομέλειας της Βουλής”. Στον υπέρτατο Νόμο του Κράτους, εμπεριέχεται δηλαδή το μισθολογικό θέμα των βουλευτών, οι οποίοι έχουν την ευχέρεια να καθορίζουν οι ίδιοι την αμοιβή τους, η οποία ανέρχεται στα 5,135,04 ευρώ το μήνα. Σύμφωνα με έρευνα της εφημερίδας euronews του 2016, οι Έλληνες βουλευτές λαμβάνουν αμοιβή 2.7 φορές υψηλότερη από τον μέσο Έλληνα. Προφανώς, με αυτόν τον τρόπο, οι βουλευτές γίνονται μέλη μιας κλειστής “ελίτ”, που ουδεμία σχέση έχει με την ελληνική πραγματικότητα και την αμοιβή του μέσου Έλληνα πολίτη.

Επιπροσθέτως, ο βουλευτικός μισθός αυξάνεται με βάση διάφορα προνόμια που ορίζει και πάλι το Σύνταγμα. Σύμφωνα με το άρθρο 63, παρ. 2 : “Οι βουλευτές έχουν το δικαίωμα σε συγκοινωνιακή, ταχυδρομική και τηλεφωνική ατέλεια, που η έκτασή της καθορίζεται με απόφαση της Ολομέλειας της Βουλής”. Εκτός από τον υψηλό μισθό, οι Έλληνες βουλευτές απολαμβάνουν και μείωση βασικών εξόδων με όριο που επίσης καθορίζεται από τους ίδιους. Σχετικά με τις μεταφορές τους, δικαιούνται, εκτός από δωρεάν όχημα το οποίο κοστίζει παραπάνω για τους βουλευτές των οποίων η εκλογική περιφέρεια είναι εκτός Αττικής, και χρήματα για τα έξοδα κίνησης τους.

Επιπλέον, είναι δέκτες επιδομάτων, όπως επίδομα οργάνωσης γραφείου, επίδομα ενοικίου ή μίσθωση ξενοδοχείων για τους βουλευτές της επαρχίας. Επίσης, πληρώνονται και για κάθε συμμετοχή σε κοινοβουλευτική επιτροπή, συμπεριλαμβανομένων και των συνεδριάσεων των θερινών τμημάτων της Βουλής. Αμείβονται επιπλέον δηλαδή για την τήρηση των βασικών καθηκόντων τους και του χρέους τους προς τους πολίτες χωρίς να αισθάνονται όνειδος, αντιθέτως επιδεικνύοντας μέγιστο θράσος.

Το “δ” έχει αναφερθεί προ πολλού στο θέμα της βουλευτικής αποζημίωσης και των προνομίων που σαφώς υποβαθμίζουν την αξιοκρατία στη χώρα μας, προτείνοντας ιδέες κοινής λογικής που ενισχύουν την αξιοκρατία. Οι βουλευτές δεν θα έπρεπε να χαίρουν κανενός προνομίου ειδικά όσον αφορά στον καθορισμό της αμοιβής τους, ενώ κανείς Έλληνας εργαζόμενος πολίτης δεν έχει τη δυνατότητα να ζητήσει συγκεκριμένο μισθό ούτε έχει το δικαίωμα επιδομάτων χωρίς να συντρέχει συγκεκριμένος λόγος, χωρίς να καταβάλλει πληθώρα δικαιολογητικών και χωρίς να μην υποβληθεί στο μαρτύριο της βραδυπορούσας ελληνικής γραφειοκρατίας. Οι βουλευτές θεωρείται πως εκτελούν λειτούργημα προς όφελος του ελληνικού λαού. Το “δ” λοιπόν προτείνει για τους βουλευτές τον καθορισμό ενός επιδόματος δημοσίου λειτουργού. Ταυτόχρονα, θα δύνανται οι βουλευτές να διατηρούν το προσωπικό τους επάγγελμα ως επιπλέον μέσο εισοδήματος, καθώς η ενασχόληση με την πολιτική πρέπει να γίνεται σε επίπεδο προσφοράς και όχι να αποτελεί έναυσμα καριέρας.

Η πάταξη της αναξιοκρατίας είναι απαραίτητη. Προς αυτή την κατεύθυνση οδεύει το δ, μια υπερκομματική δράση πολιτών που έχει ως στόχο την ενίσχυση της δημοκρατίας και την αλλαγή του πολιτικού συστήματος της χώρας ασκώντας πίεση και συμμετέχοντας ενεργά στη δημόσια πολιτική. Γιατί δεν νοείται Δημοκρατία χωρίς Αξιοκρατία.