Τέλος στον κομματισμό και τη διαφθορά των πανεπιστημίων – κατάργηση κομματικών φοιτητικών παρατάξεων 

Οι κομματικές φοιτητικές παρατάξεις αποτελούν την μαύρη τρύπα των Ελληνικών πανεπιστημίων. Δίχως υπερβολή, πρόκειται για μία κομματική μάστιγα, η οποία αποτελεί έναν εκ των βασικότερων λόγων για την εν γένει υποβάθμιση της παιδείας στη χώρα.

1) Με μία πρώτη ανάγνωση, οι φοιτητικές παρατάξεις είναι τα φυτώρια των πολιτικών κομμάτων. Είναι μηχανισμοί διαπαιδαγώγησης στις μηδενιστικές πολιτικές ιδεολογίες (φιλελευθερισμός, κομμουνισμός, κτλ.), και μύησης στους εσωκομματικούς τρόπους λειτουργίας. Με άλλα λόγια, οι φοιτητές, στρατολογούνται από τις φοιτητικές παρατάξεις και προσηλυτίζονται σε ολιγαρχικές κομματικές πρακτικές, όπως: λήψη αποφάσεων από κλειστές ομάδες και αδιαφανείς διαδικασίες, πολιτικά ανταλλάγματα, εκβιασμοί, απειλές, ασυδοσία, υπακοή στην κομματική γραμμή, πειθαρχία στην ηγεσία, διαπλοκή, διαφθορά και αδίστακτο πολιτικό πνεύμα. Στο τέλος της «συνδικαλιστικής» τους δράσης, οι φοιτητές αποφοιτούν από το πανεπιστήμιο, και ανάλογα με την πολιτική διαγωγή τους, μπορούν να απορροφηθούν ως έμμισθοι στους κομματικούς μηχανισμούς, ή να διοριστούν κάπου με παράτυπες και φωτογραφικές διαδικασίες, εξαργυρώνοντας έτσι τη συνδικαλιστή στήριξη στο κόμμα τους.

2) Το κόστος βέβαια για το πνεύμα και τις ψυχές των νέων ανθρώπων που υφίστανται την όλη αυτή διαδικασία, αλλά και εν γένει της νεολαίας μας, είναι αδιανόητο. Ο εξανδραποδισμός των ανθρώπων, η εκμαύλιση των ηθών, η αναξιοκρατία και η νοοτροπία της απατεωνιάς και του βολέματος, μεταλαμπαδεύονται από τα πανεπιστήμια, μέσω των παρατάξεων, σε ολόκληρη την κοινωνία. Οι νέοι του κομματικού σωλήνα, δεν μαθαίνουν να σκέφτονται με γνώμονα το συλλογικό καλό, ενώ τους αφαιρείται και η κριτική σκέψη, με αποτέλεσμα να δρουν ως κομματικά «ρομπότ».

3) Στο ακαδημαϊκό επίπεδο οι φοιτητικές παρατάξεις, διαθέτουν ένα αντεστραμμένο «άγγιγμα του Μίδα», καθώς ό,τι αγγίζουν καταστρέφεται. Τα παραδείγματα ουκ ολίγα. Αρχικά, ένας από τους ρόλους των παρατάξεων σε όλη τη χώρα, είναι να συγκεντρώνουν έτοιμες και αντιγραμμένες σημειώσεις των μαθημάτων και να τις μοιράζουν στους φοιτητές με αντάλλαγμα την ψήφο τους, με αποτέλεσμα οι τελευταίοι να περιορίζονται σε αυτές, και να μην μελετούν τα συγγράμματα και τα βιβλία τους. Η όλη ψηφοθηρία δημιουργεί μία πελατειακή σχέση μεταξύ μελών των φοιτητικών παρατάξεων και των υπολοίπων φοιτητών, διαφθείροντας τους πάντες.

4) Οι παρατάξεις διαθέτουν επίσης ψήφο και συμμετοχή στα όργανα συνδιοίκησης των πανεπιστημίων (Σύγκλητο, Συμβούλια, Κοσμητείες, κτλ.), κάτι το οποίο αποτελεί τραγική παγκόσμια πρωτοπορία, δημιουργώντας μία αδιανόητη σχέση διαφθοράς και μικροπολιτικών υποσχέσεων μεταξύ των καθηγητών και των φοιτητών τους.  

5) Ασκώντας επιρροή σε καθηγητές εντός του πανεπιστημίου, οι παρατάξεις εξασφαλίζουν ευνοϊκές βαθμολογίες για τα μέλη τους, ανταποδίδοντας μέσω του κόμματος, με διορισμούς τους «συνεργαζόμενους» καθηγητές σε κρατικά ινστιτούτα και ψευτο-ιδρύματα, από τα οποία τα μέλη ΔΕΠ, εξασφαλίζουν παχυλές μισθολογικές απολαβές. Πολλές φορές οι παρατάξεις επεκτείνουν αυτή την προνομιακή διαχείριση και στους ψηφοφόρους τους, με αποτέλεσμα κάποιοι φοιτητές να λαμβάνουν πτυχία με την ψήφο και όχι με τη μελέτη και τον κόπο τους. Τα αποτελέσματα στην κοινωνία και το εργατικό δυναμικό, είναι προφανώς ασύλληπτα.

6) Λειτουργώντας κυριολεκτικά ως κομματικοί στρατοί, οι παρατάξεις ανεξαρτήτως ιδεολογίας, αναλώνονται σε τραμπουκισμούς και πρακτικές βίας μέσα στα πανεπιστήμια, τρομοκρατώντας φοιτητές και καθηγητές, και συνδέοντας τη μάθηση και την ακαδημαϊκή ενασχόληση με τον φόβο, τον ζηλωτισμό, τις κραυγές και την (παρ)ανομία.

7) Μεταφέροντας τις θέσεις και τις προσταγές των κομματικών τους ταγών εντός του πανεπιστημίου, οι παρατάξεις βυθίζουν την ακαδημαϊκή κοινότητα σε μικροπολιτικές ή πολιτικά ζητήματα που δεν άπτονται του πανεπιστημίου, προκαλώντας ένα πολεμοχαρές κλίμα διχασμού και αντιπαλότητας. Πρόκειται για τον ίδιο διχασμό και κομματισμό που μαστίζει ολόκληρη την κοινωνία, και οι παρατάξεις είναι οι καταβολές του.

8) Από ολόκληρη την ανωτέρω διαδικασία, επιλέγονται και αναδεικνύονται οι μελλοντικοί πολιτικοί της χώρας. Μέσω αυτής της «διαστροφικής» αλυσίδας, τα κόμματα όλων των αποχρώσεων, προχωρούν σε μεταγραφές από τις νεολαίες στα επίσημα πολιτικά γραφεία, στελεχώνοντας έτσι το πολιτικό δυναμικό της χώρας, με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Επομένως οι παρατάξεις δεν ευθύνονται μόνο για την καθημαγμένη παιδεία της Ελλάδας, αλλά και για το αναποτελεσματικό και διεφθαρμένο πολιτικό μας σύστημα.

Για να είμαστε ακριβείς, οι κομματικές φοιτητικές παρατάξεις είναι μία οπισθοδρομική νεοελληνική επινόηση των κομμάτων, για να ανανεώνουν με «νέο αίμα» τις στρατιές των στελεχών και ψηφοφόρων τους. Δεν παράγουν κανένα απολύτως έργο ενώ δεν έχουν και κανέναν απολύτως ρόλο στα πανεπιστήμια. Οι φοιτητές δεν χρειάζονται «αντιπροσώπους», συνδικαλισμούς, και κομματισμούς για να αποκτήσουν ποιοτική παιδεία. Αυτό το πιστοποιεί άλλωστε η τραγική κατάσταση της χειμαζόμενης παιδείας σήμερα. Ασφαλώς μπορούν να λειτουργούν σύλλογοι και ομάδες πολιτικής σκέψης, αλλά με σκοπό τον προβληματισμό και την προώθηση νέων ιδεών, όχι τις εκλογές και τον έλεγχο των πανεπιστημίων από τα κόμματα. Η ποιοτική παιδεία είναι άλλωστε δουλειά των καθηγητών και της πολιτείας, με σαφή κριτήρια, υγιή ανταγωνισμό, ποιοτική αξιολόγηση και πρακτικές της σύγχρονης εποχής. Όπως ακριβώς δηλαδή λειτουργούν τα υπόλοιπα πανεπιστήμια του πλανήτη.

Με μοναδικό τους καταστροφικό έργο τη διαφθορά των φοιτητών, τη διαιώνιση της βίας και του διχαστικού κλίματος στην κοινωνία, οι φοιτητικές παρατάξεις πρέπει να καταργηθούν, επιτρέποντας έτσι στα πανεπιστήμια να αναπνεύσουν, να λειτουργήσουν όπως οφείλουν και να επιτελέσουν τον υψηλό τους ρόλο στην Ελλάδα, που δεν είναι άλλος από τη διαφώτιση των πολιτών και την καλλιέργεια του πνεύματος.

Σταύρος Καλεντερίδης
Πολιτικός επιστήμονας

Το παρόν άρθρο τίθεται σε ανοιχτή διαβούλευση με τους υποστηρικτές του δέλτα, σε αυτόν τον σύνδεσμο. Η συμμετοχική διαδικασία που θα πραγματοποιηθεί, θα παραγάγει μία επίσημη πολιτική θέση, δεσμευτική για το κίνημα, την οποία βεβαίως θα έχουν συνδιαμορφώσει και συναποφασίσει σχετικά οι πολίτες. Πρόκειται για μία άμεση εφαρμογή δημοκρατίας, πιστή στην ιδέα του δέλτα περί διαβούλευσης με τους πολίτες.