Κι όμως, υπάρχει ελπίς… 

Γράφει η Καντά Αναστασία

Η δεινή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, οφείλεται κατά βάση σε πολιτικούς και κοινωνικούς παράγοντες. Η κρίση που βιώνουμε δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά πρωτίστως πολιτική (και πολιτισμική θα μπορούσε να πει κανείς).

Η χώρα μας, παρά τη μακρόπνοη και μεγαλειώδη ιστορία της, βυθίζεται μέρα με τη μέρα στον βούρκο της ασυδοσίας και της διαφθοράς. Έχει καταστεί φερέφωνο της διεθνούς κοινότητας, είναι το «υπάκουο παιδί» που εκτελεί κατά γράμμα της εντολές των μεγάλων. Στυλοβάτες του πολιτικού συστήματος ήταν και είναι ξένοι ηγέτες και κατ’ επέκτασιν ξένα συμφέροντα.

Πλέον όσο ποτέ είναι αδήριτη ανάγκη να σπάσουμε τα δεσμά της εξάρτησης από τη διεθνή εποπτεία (με σημαντικότερο όλων την εκδίωξη της Τρόικας) και με αμιγώς δικές μας δυνατότητες να αγωνιστούμε για να εξέλθουμε από το τέλμα. Προφανώς είναι ένας τιτάνιος άθλος που απαιτεί πολλές στερήσεις και πάμπολλες θυσίες, πάντως σίγουρα όχι τόσες όσες θα χρειαστεί να κάνουμε εάν τα νήματα συνεχίζουν να κινούνται άνωθεν. Η Ελλάδα είναι μια πάμπλουτη χώρα, οπότε θα μπορούσε να τα καταφέρει. Εάν δεν αλλάξουμε άμεσα «τροπάρι», η καταστροφή που επίκειται θα είναι πολύ μεγαλύτερη, θα σκάσει σαν τσουνάμι που θα ισοπεδώσει τα πάντα στο πέρασμά του. Εφόσον, λοιπόν, δυνάμεθα να σταματήσουμε την ορμητικότητα του γιγαντιαίου αυτού κύματος, γιατί να μην πράξουμε αναλόγως; Αν αναλογιστούμε το παράδειγμα της χώρας της Lidl (=Πορτογαλία), μια χώρα υπό την πρωσική μπότα δίχως καμία δυνατότητα να ανακτήσει την εθνική της ανεξαρτησία, της οποίας η κυβέρνηση νωχελικά και ράθυμα συναινούσε στις όποιες ξένες επιβολές και δεν αντιστάθηκε στην Τρόικα – με εύλογο απότοκο να λεηλατηθεί όσο καμία – δεν είναι δύσκολο να προβλεφθεί το μέλλον της Ελλάδας που θα ξεκινήσει μετά την ολοκλήρωση του τρίτου μνημονίου (με το οποίο έχει παραδοθεί στους δανειστές η δημόσια και ιδιωτική περιουσία των Ελλήνων).  Η ιστορία έχει αποδείξει ότι όσες φορές παρενέβη κάποιος εξωτερικός παράγοντας στις εγχώριες υποθέσεις, το τέλος δεν ήταν αίσιο. Ήδη, επί οκτώ συναπτά έτη η Ελλάδα αυτομαστιγώνεται ακριβώς επειδή είναι το κινούμενο.

Η πολυπόθητη λύση θα πρέπει να είναι ανάλογη του πολιτικού και κοινωνικού προβλήματος που φαλκιδεύει τη χώρα. Τη σήμερον ημέρα σημαντικό ποσοστό των Ελλήνων έχει απαρνηθεί την ελληνικότητα (για να μην πω ότι έχουν φτάσει στο σημείο να μισούν την ίδια τους τη χώρα). Δυστυχώς, δεν υπάρχει η παραμικρή σπιθαμή εμπιστοσύνης προς το πολιτικό σύστημα από πλευράς των πολιτών, καθώς το καθιστούν υπόλογο για όλα τα δεινά τους. Τοιουτοτρόπως, όμως, ανοίγει ο ασκός του Αιόλου και χάνεται πάσα ελπίδα. Αυτό ακριβώς είναι που πρέπει να αποτρέψουμε – αν όχι να ανατρέψουμε.

Οι Έλληνες δεν έχουμε μάλλον συνειδητοποιήσει τι έχουμε, τι κινδυνεύουμε να χάσουμε, καθώς επίσης πόσα θα μπορούσαμε να κερδίσουμε, εάν προβάλλουμε σθεναρή αντίσταση στην κατοχή και στη λεηλασία της χώρας μας, σκεπτόμενοι μεσο-μακροπρόθεσμα. Δύο βέργες σπάνε πιο δύσκολα από μία.

Αρχικά, εκ των βασικότερων προϋποθέσεων προκειμένου να μεταβληθεί οριστικά αυτή η κατάσταση είναι ο εκδημοκρατισμός της χώρας – η υποχρεωτικά δημοκρατική λειτουργία των κομμάτων, ως φορείς που εκφράζουν τη λαϊκή βούληση και μάχονται για το εθνικό συμφέρον. Η εκάστοτε «καρέκλα» πρέπει να καταλαμβάνεται από άτομα που την αξίζουν και μπορούν να συναποτελέσουν μια ικανή και έντιμη κυβέρνηση που θα εμφορείται από την εμπιστοσύνη του πολίτη.

Το καράβι της χώρας θα έχει μέλλον, όσο υπάρχουν άνθρωποι με όραμα και ελπίδα στο πηδάλιο. Οι δυνατότητες εξ’ αντικειμένου είναι υπαρκτές, το ζήτημα είναι να τις εκμεταλλευτούμε ορθώς. Ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει τη νευραλγική γεωστρατηγική-γεωπολιτική θέση της Ελλάδας, τους κρίσιμους τομείς της ναυτιλίας, της γεωργίας και του τουρισμού που διαθέτει η χώρα και μπορεί να μεγαλουργήσει εάν επενδύσει σε αυτούς, τα ενεργειακά της αποθέματα (που λιγουρεύονται οι Γερμανοί), την πανσπερμία των νήσων της με όλο το μεγαλείο που κρύβουν, από κοινού με την πολιτιστική περιουσία που μας κληροδότησαν οι πρόγονοί μας, το γεγονός ότι ως χώρα διαθέτουμε ένα άρτια εκπαιδευμένο εργατικό δυναμικό με υψηλή εξειδίκευση, αλλά και μία δυνατή ομογένεια που ψυχικά και πνευματικά θρέφεται από τις ελληνικές ρίζες.

Εφόσον συντρέχουν τα παραπάνω – από κοινού με την προϋπόθεση εκδημοκρατισμού της χώρας, ώστε να παταχθεί η διαπλοκή και η διαφθορά – η μικρή σε έκταση Ελλάδα δύναται να καταστεί «μεγάλος» παίκτης. Το μόνο γιατροσόφι είναι η κάθαρση εκ των έσω του πολιτικού συστήματος, προκειμένου να ανασυσταθεί και ξεκινώντας εκ του μηδενός να χαράξουμε τη δική μας πορεία, ανεξάρτητοι πια. Αναντίρρητα, ο δρόμος της «αρετής» είναι σκληρός, επίπονος και γεμάτος στροφές κι εμπόδια, εν αντιθέσει με τον δρόμο της «κακίας» που είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Η ελληνική ψυχή, ωστόσο, δεν έχει ανάγκη τα ροδοπέταλα. Ακολουθώντας το παράδειγμα του μυθικού ήρωα, Ηρακλή, οφείλουμε να επιλέξουμε τον πρώτο δρόμο και ενωμένοι όσο ποτέ να τον διαβούμε με υπομονή, επιμονή και δύναμη ψυχής.