Διχόνοια και διχασμός ή ενότητα και δημιουργία; 

Του Ιάσωνος Μάγνη

Διχόνοια, είναι η εχθρότητα που δημιουργείται ανάμεσα σε άτομα ή σε μεγαλύτερες ομάδες, ως αποτέλεσμα του φθόνου, που αναπτύσσεται λόγω της σύγκρουσης συμφερόντων. Αν και ως ένα σημείο είναι λογικό να δημιουργούνται σε μια κοινωνία θετικά και αρνητικά έντονα συναισθήματα, εντούτοις, ο σκοπός μιας ευνομούμενης πολιτείας είναι να νομοθετεί με γνώμονα το δίκαιο, ώστε να μετριάσει ή να απαλείψει αυτού του είδους τις αρνητικές εξάρσεις, επιτυγχάνοντας μια αρμονική συμβίωση των πολιτών και παράλληλα μέσω αυτής να επιτύχει και την ομαλή ανάπτυξη του κράτους.

Αυτό θα ήταν το ιδεατό. Όμως η ιστορία του έθνους μας, έχει αποδείξει ότι η διχόνοια και ο διχασμός, ως επακόλουθο της, είναι μια κατάρα που μας διακατέχει ανέκαθεν, την οποία και εκμεταλλεύονται οι εκάστοτε εξουσιομανείς πολιτικοί, κυρίως για να υλοποιήσουν τα εγωιστικά σχέδια τους εις βάρος της κοινωνίας και του κράτους, αλλά και οι όποιοι εξωγενείς παράγοντες, για την αποσταθεροποίηση της χώρας και προς όφελος τους. Αναρίθμητα τα ιστορικά παραδείγματα. Οι συγκρούσεις των πόλεων-κρατών της αρχαιότητας με κορυφαίο τον Πελοποννησιακό πόλεμο, ο εμφύλιος του 1823 μεταξύ οπλαρχηγών και πολιτικών, ο εθνικός διχασμός που οδήγησε στη Μικρασιατική καταστροφή, ο εμφύλιος μετά τον Β΄Π.Π., η χούντα και η πολιτική πόλωση μετά τη χούντα που επιβιώνει έως τις μέρες μας.

Επανερχόμενοι στο σήμερα και ενώ το λογικό θα ήταν να διδαχθούμε από την ιστορία μας και να επενδύσουμε στην ενότητα, διότι όποτε είμασταν ενωμένοι πετύχαμε άθλους, εν τούτοις οι πολιτικοί μας άρχοντες συνεχίζουν την καλλιέργεια του διχασμού. Είναι κοινώς αποδεκτό πλέον, ότι το πολιτικό σύστημα στη χώρα μας δεν ήθελε ποτέ να διαμορφώσει ένα σοβαρό κράτος, το οποίο θα λειτουργεί αυτοματοποιημένα και ισομερώς προς όλους τους πολίτες. Διότι μετά ποιος από αυτούς που μας έχουν κυβερνήσει θα εκλεγόταν…; Απλά κανείς… Σταδιακά λοιπόν ο εκάστοτε κομματικός μηχανισμός του κράτους ενεχυρίαζε τη χώρα στους ξένους, υποβάθμιζε την παιδεία, έκλεινε συμφωνίες με ολιγάρχες κάτω από το τραπέζι, συγκέντρωνε την εξουσία και το μεγαλύτερο  κομμάτι του χρήματος στην πρωτεύουσα, ευνοούσε κατά το δοκούν κάποιες περιφέρειες, νομοθετούσε ασύστολα εις βάρος της κοινωνίας, έχοντας φυσικά οι πολιτικοί το ακαταδίωκτο, διασφαλίζοντας με τούτο τον τρόπο την απρόσκοπτη συνέχεια του.

Με την ευνοιοκρατία και τη διαφθορά που επικρατούσε γαλουχήθηκαν γενιές και γενιές με αποτέλεσμα να φθάσει σε σημείο ο μέσος Έλληνας να θεωρεί αυτό το σύστημα φυσιολογικό. Οι παρατάξεις κάθε απόχρωσης έδιναν το σύνθημα με το τρόπο τους… Κανείς ενωμένος… Ναι στο διχασμό… Στην πορεία ανακαλύφθηκε και άλλο όχημα για τη διαιώνιση αυτής της κατάστασης και δεν ήταν άλλο από τον αθλητισμό και ειδικότερα τα δύο πιο λαοφιλή αθλήματα. Το ποδόσφαιρο και η καλαθοσφαίριση. Οι γνωστοί – άγνωστοι ολιγάρχες που είχαν αναπτύξει σταθερούς δεσμούς με το πολιτικό σύστημα, έπαιρναν κατά καιρούς τα ηνία είτε λαοφιλών σωματίων, είτε Μ.Μ.Ε δημιουργώντας ένα παρακράτος που δούλευε για να ικανοποιήσει τις επιδιώξεις τους, με αποτέλεσμα να αυξάνεται σταδιακά η διχόνοια μεταξύ των πολιτών, λόγω των ανισοτήτων που εφαρμόζονταν.

Το διαίρει και βασίλευε λειτουργεί άψογα. Όμως η κατρακύλα δεν σταματά εδώ… η κοινωνία αρχίζει να εμποτίζεται και με το δηλητήριο της διαχώρισης βορρά – νότου λόγω των εγκαθιδρυμένων πλέον, πολιτικών και μη, ανισοτήτων. Δυστυχώς μέχρι και επιστήμονες έχουν συνεπικουρήσει ηθελημένα ή άθελα τους σε τούτη τη κατάσταση. Ποιός άραγε μπορεί να ξεχάσει την απόδοση του λήμματος «Βούλγαρος» στο λεξικό του κ. Μπαμπινιώτη…; Τελευταίο πρόσφατο κομμάτι αυτής της τραγικής διχαστικής καταστάσεως που συνεχίζουμε να βιώνουμε ήταν μια άθλια διαδικτυακή συλλογή υπογραφών για να μην τιμωρηθεί μια ποδοσφαιρική ομάδα, ειδάλλως οι οπαδοί της δεν θα πολεμήσουν υπέρ της Ελλάδας σε περίπτωση επιστράτευσης! Πρωτόγνωρες, ανήκουστες και καταδικαστέες αντιδράσεις. Το πάθος δε νοείται να αντικαθιστά τη λογική και το εθνικό συμφέρον.

Τι το καλύτερο λοιπόν για τους εσωτερικούς και κυρίως τους εξωτερικούς εχθρούς της χώρας, είτε αυτοί βρίσκονται εκ βορρά, είτε εξ ανατολής, είτε εκ δύσης, είτε έχοντας βάλει και αυτοί ολίγον το χεράκι τους είτε όχι. Αυτοί είναι που τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση για τα ολισθήματα της ελληνικής κοινωνίας, αφού το έργο τους πλέον φαντάζει ολοένα και ευκολότερο.

Εάν και εφόσον συμφωνήσουμε ότι αντιλαμβανόμαστε πλέον πως η διχόνοια και ο διχασμός είναι τα αίτια της καταστροφής μας, δεν πρέπει όλοι εμείς, να δουλέψουμε με όραμα για μια διαφορετική ενωμένη Ελλάδα, μακριά από προσωπικά συμφέροντα, σχίσματα και διχαστικές ιδεολογίες; Και πώς δύναται να περιέλθει μια τέτοια κοσμογονική αλλαγή στην Ελλάδα από τη στιγμή που οι πολιτικοί δεν την υιοθετούν στη πράξη παρά μόνο στα λόγια; Μα η απάντηση είναι απλή, αλλά συνάμα δύσκολη. Πρέπει πρωτίστως εμείς οι πολίτες να συνειδητοποιήσουμε ότι θα δράσουμε όχι μόνο δια της ψήφου μας, αλλά να πρωτοστατήσουμε δημιουργώντας ομάδες – κινήματα, μακριά από προσωπικές φιλοδοξίες και επιδιώξεις, τα οποία θα προτάσσουν πολιτειακές αλλαγές, που στόχο θα έχουν τη διάλυση του υπάρχοντος διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος, την ανάπλαση του, και φυσικά την προάσπιση της ενότητας όλων των πολιτών, αφενός μέσω της ισηγορίας, της ισονομίας και της ισοκρατίας και αφετέρου μέσω της διαφάνειας και της διαβούλευσης, έννοιες άγνωστες στο σημερινό πολιτικό σύστημα.

Βάσει των προαναφερθέντων, θεωρώ ότι το δέλτα (δ) είναι το μοναδικό ενωτικό κίνημα αυτή τη στιγμή, που δεν υποκρύπτει ιδεολογικές αγκυλώσεις, αλλά προσπαθεί να αλλάξει το σάπιο και ξεπερασμένο πολιτικό σύστημα, με τις δέκα προτάσεις του «κοινής λογικής», οι οποίες χρήζουν ιδιαίτερης υποστήριξης από το καθένα μας, ώστε να καταφέρουμε αυτό που σήμερα φαντάζει ακατόρθωτο. Την πλήρη απελευθέρωση της χώρας και των πολιτών της, πρωτίστως από τα δεσμά που παρελθόντος που μας καθηλώνουν, στοχεύοντας παράλληλα σε ένα μέλλον ομόνοιας και δημιουργίας, δίνοντας με αυτόν τον τρόπο αποστομωτική απάντηση σε όσους θελήσουν σήμερα ή και μελλοντικά να επιβουλεύονται τη χώρας μας προς ίδιο όφελος…