Η δημοκρατία ως μέσο αντιμετώπισης της υγειονομικής κρίσης 

Η χώρα μας αυτές τις μέρες εξέρχεται μιας επίπονης διαδικασίας εγκλεισμού, και η κοινωνία αναμένει τα οικονομικά κόστη της απόφασης που έλαβε η κυβέρνηση, με το καθολικό «λουκέτο» στην οικονομία.

Κάποιοι έσπευσαν να υποστηρίξουν τα σκληρά και καθολικά μέτρα, υπενθυμίζοντας πως απέναντι μας έχουμε μία σκληρή υγειονομική απειλή. Πρέπει όμως να διερωτηθούμε, είναι συμβατά τα σκληρά και καθολικά μέτρα με το πολίτευμα της δημοκρατίας; Με τον όρο δημοκρατία, προφανώς δεν νοείται ο κοινοβουλευτισμός, ο οποίος είναι μια μορφή ολιγαρχίας, αλλά η πολιτειακή θέσμιση εκείνη κατά την οποία άρχουν οι πολίτες.

Σε μια δημοκρατία λοιπόν οι αυταρχισμοί και οι λύσεις που τσουβαλιάζουν την κοινωνία, είτε αυτές προέρχονται από ειδικούς, είτε από διορισμένους ανειδίκευτους και φίλους του πρωθυπουργού, είναι ασύμβατα πράγματα. Η δημοκρατία έχει πολλά προτερήματα και εν προκειμένω, προτείνει εναλλακτικές, για όσους την μελετούν και την υποστηρίζουν.

Το δέλτα – πολιτική επανάσταση, είναι μια πλατφόρμα η οποία πρεσβεύει δέκα ιδέες αληθινής δημοκρατίας. Αυτού του πολιτεύματος δηλαδή που θα έπρεπε να έχει η χώρα μας. Μία εξ αυτών είναι η πραγματική ανεξαρτησία των δήμων και των περιφερειών από το υδροκέφαλο κομματικό κράτος της Αθήνας.

Πρόκειται για μία ανεξαρτησία από τη μικροδιαχείριση της πρωτεύουσας, τη διαφθορά και τις επιρροές της. Ουσιαστικά, μιλάμε για διοικητική αυτοδυναμία των δήμων και περιφερειών, σαφέστατα και αδιαπραγμάτευτα εντός μιας ενιαίας Ελληνικής πολιτείας. Μία αυτοδυναμία η οποία έχει βέβαια και οικονομικά χαρακτηριστικά.

Βάσει λοιπόν των ανωτέρω, αν τα κόμματα είχαν θέσει σε εφαρμογή την ιδέα του δέλτα για πραγματική ανεξαρτησία των Ο.Τ.Α., μία ικανή και ευέλικτη κυβέρνηση θα είχε τη δυνατότητα να απομονώσει τις τοπικές κοινωνίες που δεν προσβλήθηκαν από την ασθένεια, και να τις κρατήσει «ανοιχτές» και οικονομικά ζωντανές, εν μέσω υγειονομικής κρίσης.

Για παράδειγμα για τους νομούς με μηδενικά ή ελάχιστα κρούσματα όπως π.χ. η Λακωνία, η Φωκίδα, η Ευρυτανία, οι Σέρρες, τα Γρεβενά, η Κρήτη, τα νησιά, κ.ά., δεν υπήρχε λόγος να καταστραφεί η τοπική οικονομία. Αντιθέτως, θα μπορούσαν να προστατευτούν οι υγιείς περιοχές της Ελλάδας, απαγορεύοντας την είσοδο και την έξοδο από αυτές, με μοναδική εξαίρεση τη μεταφορά αναγκαίων αγαθών, όπως τα τρόφιμα και τα φάρμακα. Κατά τα άλλα, οι εν λόγω περιοχές μπορούσαν να παραμείνουν οικονομικά ζωντανές, με ανοιχτά καταστήματα, ανοιχτούς χώρους εστίασης, ανοιχτή επιχειρηματική δράση, ανοιχτή παιδεία και ανοιχτές κοινωνίες.

Κάτι τέτοιο βέβαια προϋποθέτει, εκτός από μια δημοκρατική (δια)κυβέρνηση, και την οικονομική ανεξαρτησία των περιφερειών, κάτι το οποίο θα τις καθιστούσε πραγματικά αυτάρκεις και αυτοδύναμες. Η αυτάρκεια μάλιστα αποτελεί αδήριτη ανάγκη για τη χώρα μας, όπως άλλωστε απέδειξε η κρίση του Covid-19, και η χρόνια καταστροφική εξάρτηση από τα ολιγαρχικά καθεστώτα σε Αθήνα και Βρυξέλλες. Μία εξάρτηση που επέβαλε δυστυχώς στη χώρα μας το ίδιο της το πολιτικό προσωπικό. Μία εξάρτηση που σε πρώτο χρόνο οδήγησε σε συγκεντρωτισμό, διαπλοκή και κακοδιοίκηση, για να καταλήξει στον άμεσο έλεγχο της Ελλάδας από την διεφθαρμένη Επιτροπή και τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών.

Η ίδια η κοινή λογική συνομολογεί πως δεν είναι όλες οι περιπτώσεις, και άρα όλες οι πόλεις, το ίδιο, και συνεπώς δεν μπορούν να εφαρμόζονται, μυωπικά και τυφλοσούρτικα, παντού τα ίδια μέτρα, με τσουβάλιασμα, γενικότητες και πρακτικές «πονάει δόντι, κόβει κεφάλι». Κάτι τέτοιο μάλιστα υποδεικνύει αδυναμία στρατηγικής ή έστω σύνθετης σκέψης και οδηγεί εν τέλει, σε καταστροφικές «λύσεις» οι οποίες παίρνουν στο λαιμό τους ακόμα και αυτούς που είχαν κάθε δικαίωμα να παραμείνουν όρθιοι. Είναι προφανές πως μία τέτοια συμπεριφορά δεν περιγράφει σοβαρό κράτος αλλά θυμίζει περισσότερο 15μελές το οποίο διαχειρίζεται κατάληψη σχολείου και τα πιθανά αντίποινα των καθηγητών.

Συγκεφαλαιώνοντας, μιας και όπως φαίνεται η επιδημία θα μας απειλήσει ξανά στο προσεχές μέλλον, η κυβέρνηση οφείλει να πράξει έστω και καθυστερημένα το δημοκρατικό της καθήκον, και να νομοθετήσει άμεσα για να δοθεί πραγματική ανεξαρτησία στις περιφέρειες. Μία ανεξαρτησία η οποία θα διασφαλίσει τη δημόσια υγεία, θα εξασφαλίσει την επιβίωση των τοπικών οικονομιών, και θα θέσει τη βάση για μια δημοκρατική επανάσταση στη χώρα μας.

• Σταύρος Καλεντερίδης