Διαφωτιστική πλην απογοητευτική αλλά αναμενόμενη για εμάς, ήταν η έκθεση του World Economic Forum για το 2019, στην οποία η χώρα μας καταλαμβάνει την 83η θέση σε σύνολο 141 χωρών στον δείκτη της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης. Στην ίδια έκθεση, το 2017-΄18 η Ελλάδα βρισκόταν στην 71η θέση, ως εκ τούτου καταδεικνύεται πλέον και επίσημα η διολίσθηση του θεσμού της Δικαιοσύνης σε αδιαφανείς διαδικασίες με φυσικούς αποδέκτες εν τέλει τους ίδιους τους πολίτες, οι οποίοι τελικά υφίστανται τις συνέπειες.
Όχι ένα και δύο, αλλά πλείστα γεγονότα που έλαβαν χώρα από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα έχουν βάλει τη σφραγίδα σε αυτό το αλισβερίσι μεταξύ δικαστικής και εκτελεστικής εξουσίας, το οποίο όχι μόνο δεν θα είχε θέση σε μια Δημοκρατία που λειτουργεί στην πραγματική της βάση, αλλά προκαλεί και θυμηδία για μια χώρα που από την Κλασική Εποχή η λειτουργία της απονομής δικαιοσύνης ήταν άξια θαυμασμού και μίμησης.
Γυρνώντας στο σήμερα, χιλιάδες χρόνια μετά, ερχόμαστε αντιμέτωποι με το φαινόμενο πλέον γιγαντωμένο. Η ανακοίνωση της Ένωσης Εισαγγελέων και Δικαστών για παρέμβαση βουλευτή του κυβερνώντος κόμματος στην Δικαιοσύνη για προσωπική του υπόθεση και οι απειλητικές δηλώσεις κορυφαίου υπουργού απευθυνόμενος σε δικαστική λειτουργό, αντιπαραβάλλονται με αντίστοιχες αποκαλύψεις της ίδιας κυβέρνησης για την αντιπολίτευση και την δική της προσπάθεια χειραγώγησης της δικαιοσύνης σε 22 περιπτώσεις.
Είναι φανερό ότι εδώ δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τη σοφή λαϊκή ρήση ότι το ψάρι βρωμάει απ’ το κεφάλι, πολύ απλά διότι προφανώς βρωμάει εξίσου και η ουρά. Κάπου ενδιάμεσα στα δύο άκρα βρίσκονται εγκλωβισμένοι οι πολίτες, με πολλούς να αισθάνονται απελπισία ή ακόμα χειρότερα να κάμπτεται το ηθικό τους και να καταλήγουν παθητικοί αποδέκτες.
Πού λοιπόν χωράνε όλοι αυτοί οι πολίτες;
Ενωμένοι σε μια φωνή που διεκδικεί την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης, την κατάργηση ασυλίας και προνομίων υπουργών και βουλευτών και την υποχρεωτική διαβούλευση με τους πολίτες για τη λήψη αποφάσεων, μεταξύ άλλων, που θα οδηγήσει σε ολοκληρωτική αλλαγή του πολιτικού συστήματος και στην επιστροφή του πολίτη στην πρώτη γραμμή, όπως του αξίζει.
Ζωή Βελέντζα
Related posts
Πολιτικοί και Σύνταγμα η μεγαλύτερη απειλή του 2020
Καλή χρονιά σε όλους. Ας ελπίσουμε πως καταφέραμε να αφήσουμε πίσω στο 2020, ό,τι κακό, προβληματικό και στενάχωρο. Όλα αυτά…
Ο κοινοβουλευτισμός είναι φασισμός
Σκοπίμως καθυστέρησε η σύνταξη του παρόντος άρθρου. Ο λόγος ήταν ο ειλικρινής μας σεβασμός στην ιδέα της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης…
Ελλάδα, η Ιφιγένεια του κοινοβουλευτισμού
Και οι μάσκες έπεσαν. Αναμενόμενο μεν για την πλειοψηφία των πολιτών, οι οποίοι κατάφεραν να διακρίνουν ευθύς εξ αρχής το…
Το δημοσιογραφικό πραξικόπημα
Η κυβέρνηση με τις αποφάσεις επικοινωνιακής διαχείρισης της υγειονομικής κρίσης, υπέπεσε σε ένα «θανάσιμο» αμάρτημα για την ελευθερία του…
Άλλο κοινοβουλευτισμός, άλλο δημοκρατία
Τι είναι χειρότερο από τον κομμουνισμό, τον καπιταλισμό και τον φασισμό; Η αστική «δημοκρατία». Το παρόν αποτελεί ένα άρθρο που έπρεπε να είχαμε γράψει…
Η υγειονομική κρίση ως ευκαιρία αναγέννησης για την Ελλάδα
Η χώρα μας βρίσκεται ενώπιον μιας νέας οικονομικής κρίσης. Μιας κρίσης, που αν αναλογιστούμε τις συμπληγάδες των μνημονίων από τα…
200 χρόνια μετά, η Ελλάδα δεν απελευθερώθηκε πραγματικά ποτέ
Για 400 χρόνια ο Ελληνισμός υπέμεινε τον δυνάστη. Η Ελληνική Επανάσταση επέφερε την εθνική μας απελευθέρωση. Ο Ελληνισμός όμως σήμερα,…
Η πρόσβαση στην κοινωνική και πολιτική ζωή – δικαίωμα κάθε πολίτη
Δεδομένου του γεγονότος ότι η υγεία και η αρτιμέλεια αποτελούν από τα πολυτιμότερα αγαθά και τυχόν έλλειψη αυτών οφείλει να…