Άλλο κοινοβουλευτισμός, άλλο δημοκρατία 

Τι είναι χειρότερο από τον κομμουνισμό, τον καπιταλισμό και τον φασισμό; Η αστική «δημοκρατία».

Το παρόν αποτελεί ένα άρθρο που έπρεπε να είχαμε γράψει εδώ και χρόνια. Το καθυστερήσαμε, διότι θεωρήσαμε πως έπρεπε η χώρα μας να διέλθει κάποιων πολιτικοκοινωνικών καταστάσεων, οι οποίες θα την ωρίμαζαν αρκετά, έτσι ώστε να αντιληφθεί το μεγαλύτερο πολιτικό μύθευμα της μεταπολίτευσης: τη δημοκρατία.

Και φτάσαμε λοιπόν στο σήμερα.

Η δημοκρατία ήταν ένα πολίτευμα που γεννήθηκε στην αρχαία Αθήνα, περί τον 5ο αιώνα π.Χ.. Προγενέστερο αυτού ήταν το ολιγαρχικό πολίτευμα της Σπάρτης, το οποίο υιοθέτησε  και η Ρώμη (με την ονομασία Republic), ενώ ως Ρωμαϊκή αυτοκρατορία το μετέδωσε σε ολόκληρο τον γνωστό κόσμο. Το ολιγαρχικό αυτό πολίτευμα επιβίωσε μέχρι και στις μέρες μας και είναι αυτό που οι «δυτικοί» αποκαλούν σήμερα «δημοκρατία», για να κρύψουν την πραγματική ολιγαρχική του φύση. Το ενδιαφέρον είναι πως μέχρι και τον προηγούμενο αιώνα, η ελίτ αποκαλούσε το ολιγαρχικό αυτό πολίτευμα με το όνομά του, δηλαδή ως «Republic», ενώ η κατάσταση άλλαξε με την ενασχόληση περισσοτέρων πολιτών στα κοινά, οπότε και αναγκαιούσε η εξαπάτησή τους. Έτσι γεννήθηκε η «σύγχρονη αστική δημοκρατία» και ο κοινοβουλευτισμός.  Διαβάστε εδώ το ιστορικό, και δείτε εδώ σχετικό ενημερωτικό βίντεο.

Αξίζει να αναφέρουμε μόνο, πως στη σύγχρονη ιστορία της χώρας μας ο Ελληνισμός αντάλλαξε τον Οθωμανικό ζυγό με τον ζυγό των προεστών και των κοτζαμπάσηδων, δηλαδή της εγχώριας, ξενοκίνητης και εξαρτημένης Ολιγαρχίας. Δεν απέκτησε ποτέ πολιτική ελευθερία και εθνική ανεξαρτησία, πόσο μάλλον δημοκρατία.

Για να ξεκαθαρίσουμε αρχικά τις έννοιες, πρέπει να πούμε πως η λεγόμενη «προεδρευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία» αποτελεί νεολογισμό. Είναι κάτι το στημένο και ανύπαρκτο. Όπως ανύπαρκτες και αδιανόητες είναι και η Ισλαμική «δημοκρατία», η Βασιλευόμενη «δημοκρατία» και η Λαϊκή «δημοκρατία» της Κίνας. Αυτές οι έννοιες πολιτειακά, δεν υφίστανται. Περιγράφουν άλλα πολιτεύματα, άσχετα με τη δημοκρατία, ενώ επιχειρούν να εξαπατήσουν τους πολίτες, «νερώνοντας» την πραγματική δημοκρατία. Η δημοκρατία είναι μία και δεν επιδέχεται επιθετικούς προσδιορισμούς.

Συγκεκριμένα, η αντιπροσωπευτική «δημοκρατία» που βιώνουμε σήμερα, είναι μία σύγχρονη μορφή στυγνής ολιγαρχίας. Το πολιτικό σύστημα την έχει βαφτίσει δημοκρατία για να υποδουλώνει τους πολίτες και να ζει εις βάρος μας. Αναλυτικότερα:

1) Τα κοινοβουλευτικά συστήματα συγκροτούνται από την ύπαρξη κοινοβουλίων, συνήθως ως νομοθετικά σώματα. Στα κοινοβούλια εκλέγονται βουλευτές και γερουσιαστές οι οποίοι παρουσιάζονται ως μεσάζοντες των πολιτών, ενώ επί της ουσίας αποτελούν μια ολιγαρχική τάξη η οποία ανακυκλώνει εαυτόν, τους οικείους και τα τέκνα της στα δημόσια αξιώματα. Είναι δε, μία κλειστή ομάδα ανθρώπων η οποία αποκλείει τους λοιπούς πολίτες από τη συμμετοχή στην εξουσία. Αυτό ακριβώς βιώνουμε δυστυχώς σήμερα. Άλλο όμως κοινοβουλευτισμός, και άλλο δημοκρατία.

Απεναντίας, στη δημοκρατία ο πολίτης συμμετέχει αυτοπροσώπως στην πολιτική ζωή, ταυτόχρονα ως άρχων και αρχόμενος και ψηφίζει για τα θέματα που τον απασχολούν – όχι για υποψηφίους και κόμματα. Άλλωστε, ο μόνος τρόπος να κυβερνώμεθα και να είμαστε ταυτόχρονα ελεύθεροι, είναι να κυβερνάμε εμείς οι ίδιοι. Με σύγχρονους όρους, πρόκειται για το δικαίωμα του πολίτη να αποφασίζει άμεσα για τη ζωή του, με την ενεργό συμμετοχή του στη διακυβέρνηση, μέσω φυσικών και διαδικτυακών μέσων. Οι όποιοι «πολιτικοί», περιορίζονται σε απλούς εντολοδόχους της θέλησης των πολιτών.

2) Η δημοκρατία δεν είχε ποτέ πολιτικούς μεσάζοντες. Εάν ανέφερες τη λέξη «αντιπρόσωπος» σε μία δημοκρατική θέσμιση, και περιέγραφες ένα καθεστώς όπου παραχωρείς την ελευθερία και την εξουσία σου σε μία δράκα ανθρώπων, δίνοντάς τους λευκή επιταγή να πράττουν κατά το δοκούν για τέσσερα χρόνια, οι ελεύθεροι πολίτες θα σε θεωρούσαν είτε σαλεμένο, είτε εκφυλισμένο σκλάβο και θα σε λυπόντουσαν. Με άλλα λόγια, στη δημοκρατία δεν νοείται αντιπροσώπευση, διότι υπάρχει άμεση συμμετοχή των πολιτών, κατά την οποία οι πολίτες ψηφίζουν οι ίδιοι, και ψηφίζουν ελεύθερα και κυρίαρχα. Αντιθέτως στον κοινοβουλευτισμό υπάρχουν πολιτικοί «ενδιάμεσοι» που συνήθως ψηφίζουν για εμάς, χωρίς εμάς και εναντίον μας.

3) Στο ίδιο πλαίσιο, η δημοκρατία δεν αναγνωρίζει ειδικούς και ειδήμονες της πολιτικής. Υπάρχουν βεβαίως ειδικοί στον τομέα τους, π.χ. σε στρατιωτικά, διεθνή, οικονομικά θέματα, αλλά οι πολίτες καλούνται να αποφασίσουν ποιανού ειδικού τη συμβουλή θα υιοθετήσουν, για το καλό της χώρας και του συνόλου. Βασίζεται δηλαδή στη συλλογική ευθύνη, στις συλλογικές αποφάσεις, την ευθυκρισία, την ευβουλία και τη σοφία του λαού. Εν αντιθέσει, ο κοινοβουλευτισμός αναγνωρίζει πολυπράγμονες επαΐοντες της πολιτικής, που κατέχουν όλα τα ζητήματα, και ψηφίζουν αυθαίρετα επί παντός επιστητού. Βασίζεται έτσι, στο φιλότιμο, την ευθιξία, τη συνείδηση και την κομματική πειθαρχία των πολιτικών.

4) Επίσης, η δημοκρατία δεν είχε ποτέ κόμματα, και μάλιστα τα απορρίπτει συλλήβδην ως επικίνδυνους και εκφυλιστικούς φορείς που διασπούν τους πολίτες, δημιουργώντας φράξιες, αντιπαλότητες, κοινωνικές εκρήξεις και ολιγαρχικό φανατισμό. Ιστορικά, τα πολιτικά κόμματα στην Ευρώπη είναι απότοκος της γαλλικής Κυριαρχίας του Τρόμου και από εκεί μάλιστα κληρονόμησαν χαρακτηριστικά εγκληματικών οργανώσεων. Εάν τολμούσες να υποστηρίξεις ότι εκπροσωπείς κάποια ομάδα, εκτός της πατρίδας σου, σε μία δημοκρατική θέσμιση, οι ελεύθεροι πολίτες θα σε εκπαραθύρωναν από τα κοινά, ως διχαστική παρουσία στην καλύτερη, και ως ξενοκίνητο πιόνι στη χειρότερη. Και οι δύο περιπτώσεις περιγράφουν άρτια τα σύγχρονα ελληνικά κόμματα. Στον κοινοβουλευτισμό τα κόμματα δρουν ανεξέλεγκτα, αδιαφορούν για το εθνικό συμφέρον, αποσκοπούν αποκλειστικά στην αύξηση της εξουσίας τους, και καταλήγουν να γίνονται αυταρχικά. Για λόγους αυτοσυντήρησης, καλλιεργούν στην κοινωνία την αδικία, το ψεύδος και την προπαγάνδα.

5) Βασικός πυλώνας της δημοκρατίας είναι η αρχή της διάκρισης των εξουσιών, μια δημοκρατική προϋπόθεση η οποία φυσικά δεν πληρείται στο ελληνικό ολιγαρχικό πολίτευμα. Η εν λόγω δημοκρατική αρχή, αποτελεί δημοκρατική κατάκτηση και είναι έμπνευση του Αριστοτέλη, ενώ ο Μοντεσκιέ την έθεσε σε σύγχρονες νόρμες τον 18ο αιώνα. Βασικά ιδεώδη της δημοκρατίας είναι η ανεξαρτησία της δικαιοσύνης, η ισότητα (και δη απέναντι στον νόμο), η ισηγορία (ισότητα στην έκφραση και αξία της γνώμης), η παρρησία (η ελευθερία της έκφρασης), η ισοπολιτεία (ίση συμμετοχή στη λήψη κοινών αποφάσεων και ισότητα εντός του πολιτεύματος), ισονομία (ίση κατανομή εξουσίας και πολιτικών αξιωμάτων και ισότιμη συμμετοχή των πολιτών στη διαμόρφωση των νόμων), ισοκρατία (ίσα πολιτικά δικαιώματα και ισότητα ενώπιον του κράτους), η διαφάνεια, η διαβούλευση, η πολυφωνία, η ανακλητότητα και η λογοδοσία των αξιωματούχων.

Στον αντίποδα, ο κοινοβουλευτισμός απορρίπτει την διάκριση των εξουσιών, ενώ υποστηρίζει την ποδηγέτηση και τον σαφή έλεγχο της δικαιοσύνης από την πολιτική ηγεσία. Βασικές πρακτικές του κοινοβουλευτισμού είναι οι εκλογές με λίστα ή με προαποφασισμένα ψηφοδέλτια και υποψηφίους (χρίσμα), η διαπλοκή, η διαφθορά, τα πολιτικά προνόμια και ασυλίες, η οικογενειοκρατία, η ευνοιοκρατία, η γραφειοκρατία, η αναξιοκρατία, ο συγκεντρωτισμός, η κομματικοποίηση, οι πελατειακές σχέσεις, ο έλεγχος του τύπου, η χειραγώγηση της κοινής γνώμης, η δημαγωγία και συκοφαντία, ο αποκλεισμός από τα κοινά, η κατάπνιξη των αντιφρονούντων, ο πλουτισμός των πολιτικών, ο εκμαυλισμός και εκφαυλισμός της κοινωνίας, η πολυνομία, η ξύλινη γλώσσα και η φίμωση των πολιτών.

6) Ειδοποιός διαφορά της δημοκρατίας είναι η βαρύτητα που δίνει στην πολιτική ηθική, και στην υποχρεωτική της διασύνδεση με την εφαρμοσμένη πολιτική και διακυβέρνηση. Ένας τέτοιος πολιτικός βίος οδηγεί σε αυτό που αποκαλούμε πολιτική αρετή. Αντιθέτως ο κοινοβουλευτισμός αδιαφορεί για την πολιτική ηθική, και αντιθέτως προωθεί την ατιμία, τον τυχοδιωκτισμό και την εξαπάτηση κατά την πολιτική ενασχόληση.

Συνοψίζοντας, βλέπουμε πως η δημοκρατία είναι το πολίτευμα κατά το οποίο οι πολίτες ψηφίζουν και αποφασίζουν για τα θέματα της κοινωνίας. Ο κοινοβουλευτισμός είναι το πολίτευμα κατά το οποίο οι πολίτες ψηφίζουν τους πολιτικούς, οι οποίοι έπειτα αποφασίζουν για τα θέματα της κοινωνίας. Σε μία εποχή τεχνολογικών και επικοινωνιακών επαναστάσεων, ο κοινοβουλευτισμός και η ολιγαρχία περιγράφουν μία θέσμιση παντελώς απαρχαιωμένη και ξεπερασμένη για τη σύγχρονη κοινωνία. Είναι δε ιδιαίτερα ανελεύθερη, μιας και βασίζεται στο δοτό Σύνταγμα του 1975, το οποίο κλείδωσε με συνταγματική νομοθεσία τον κοινοβουλευτισμό ως πολίτευμα, κρατώντας δέσμια την χώρα μας, έτσι ώστε να διαιωνίζονται τα φαινόμενα διαφθοράς, κακονομίας και ασυδοσίας.

Η Ελλάδα χρειάζεται νέο, και επιτέλους Δημοκρατικό Σύνταγμα και Πολίτευμα. Και το χρειάζεται από τους Έλληνες πολίτες.

Η ανάγκη για επιστροφή της Ελλάδας σε πραγματική δημοκρατία – ένα πολίτευμα το οποίο η χώρα μας δεν γνώρισε ποτέ στη σύγχρονη ιστορία της –  είναι πλέον πιο επιτακτική από ποτέ. Η πολιτειακή αυτή επιστροφή, και η επαναφορά του δημοκρατικού πολιτεύματος ύστερα από αιώνες πολιτικής λήθης, πληροί όλες τις προϋποθέσεις για να εξασφαλίσει οικονομική, πολιτιστική και πολιτική ανεξαρτησία και αυτοδυναμία για τη χώρα μας.

• Ίριδα Σταθάκου 
• Σταύρος Καλεντερίδης