Χρίσμα και οικογενειοκρατία 

Βγαλμένο πραγματικά από μια άλλη εποχή, το πολιτικό χρίσμα είναι ένα από τα πιο αναχρονιστικά χαρακτηριστικά και μεγαλύτερα προβλήματα του πολιτικού συστήματος της χώρας μας. Στην ουσία, οι υποψήφιοι που εμφανίζονται στα ψηφοδέλτια  στις εκλογικές περιφέρειες επιλέγονται από τον εκάστοτε πολιτικό αρχηγό και τους συνεργάτες του, προφανώς βάσει εσωκομματικών και μικροπολιτικών κριτηρίων.

Επομένως, μιλάμε για προεπιλεγμένες επιλογές.

Εύλογα, οι κομματικοί υποψήφιοι αισθάνονται υποχρέωση, όχι απέναντι στον πολίτη και στην περιφέρεια/δήμο που καλούνται να υπηρετήσουν, αλλά προς τον ηγέτη του κόμματος και τους μηχανισμούς που στήριξαν την εκλογή του. Με άλλα λόγια, πρόκειται για άτομα εξωνημένα που θυσιάζουν τα πάντα στον βωμό του προσωπικού κέρδους και οφέλους. Για άτομα που ενδεχομένως δεν έχουν το βιογραφικό και κυρίως τις δυνατότητες, τη θέληση και το μεράκι να προσφέρουν και να καταστούν αρωγοί για έναν καλύτερο τόπο – τον τόπο τους – αλλά για άτομα που φροντίζουν να εμπλουτίσουν το κομματικό βιογραφικό τους και να αφοσιωθούν σε κάποια ηγεσία. Για άτομα – μαριονέτες, δίχως ψυχικό σθένος και άποψη. Για άτομα που δεν κερδίζουν τη θέση τους με την αξία τους, αλλά με τις προσωπικές τους διασυνδέσεις, την οικονομική επιφάνεια και την «αριστοκρατική» καταγωγή. Συνεπώς, δεν μπορούν να ασκήσουν όλοι το δικαίωμα του «εκλέγεσθαι», καθώς δεν πληρούν όλοι τις απαραίτητες κομματικές προϋποθέσεις και άρα, στην Ελλάδα, εν έτει 2019, ακόμα δεν μπορεί να γίνει λόγος για ισότητα.

Πάρα ταύτα, το χρίσμα εξακολουθεί να είναι ένας θεσμός, μία «ιεροτελεστία» για τα σημερινά κόμματα, κατά την οποία το δαχτυλίδι περνάει από τους παλαιούς στους νέους «βαρόνους». Επί της ουσίας, δηλαδή, υπονομεύουν την αξιοκρατία αλλά και την ελευθερία του κάθε πολίτη να κρίνει και να επιλέγει αυτόν που θεωρεί ικανό να συνδράμει για την ευημερία του τόπου του.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η στάση της Νέας Δημοκρατίας, η οποία το φθινόπωρο είχε αναφέρει ότι δε θα δώσει χρίσμα, ωστόσο, σε συνέντευξή του (10/2018) ο κ. Μητσοτάκης δήλωσε χαρακτηριστικά ότι θα παράσχουν (ως ΝΔ) «πολιτική στήριξη» στις αυτοδιοικητικές εκλογές 2^ου βαθμού. «Η Νέα Δημοκρατία δεν πρόκειται να δώσει χρίσματα στις αυτοδιοικητικές εκλογές 1ου βαθμού. Θα περιοριστούμε στη στήριξη την οποία έχουμε δώσει στις περιφέρειες.»

Το να βαπτίζεις το κρέας ψάρι, δεν αλλάζει το γεγονός ότι είναι κρέας. Δυστυχώς, όμως, πολλάκις οι πολίτες πείθονται από τέτοιου είδους επικοινωνιακά τεχνάσματα.

Πέραν του χρίσματος, βέβαια, στο σώμα της Ελλάδας παρασιτεί και το «μικρόβιο» της οικογενειοκρατίας. Τα ηνία αυτής της χώρας κρατούσαν ανέκαθεν συγκεκριμένες οικογένειες. Από τον παππού στον πατέρα και από τον πατέρα στον υιό, ανακυκλώνοντας τα ίδια πρόσωπα, τις ίδιες ιδέες, τα ίδια λάθη. Πώς είναι δυνατόν να αλλάξουμε τροχιά και να ατενίσουμε ένα αισιόδοξο μέλλον, από τη στιγμή που επαναλαμβάνουμε πρακτικές ενός δυσοίωνου παρελθόντος;

Κι όπως κάθε φορά, θα κλείσω με ένα απόφθεγμα. Δε θα μπορούσαν να ταιριάζουν περισσότερο τα λόγια του Σωκράτη στα δύο αυτά θέματα (χρίσμα και οικογενειοκρατία). Επίκαιρος όπως πάντα, «της αυτής αμαρτίας είναι το διδόναι οίς μη δει και το μη διδόναι οίς δει» (είναι εξίσου λάθος να δίνεις σε αυτούς που δεν πρέπει, με το να μη δίνεις σε αυτούς που πρέπει).

• Καντά Αναστασία