Οι κομματικές διαγραφές αποτελούν έλλειμμα δημοκρατίας 

Εκτός Ποταμιού τέθηκε ο βουλευτής Σπύρος Δανέλλης μετά την απόφασή του να δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Αμέσως μετά τη διαγραφή του, ο Δημήτρης Τσιόδρας, εκπρόσωπος τύπου του Ποταμιού, προέβη στην παρακάτω δήλωση:

«Δεν γίνεται ένα μέρος του Ποταμιού να είναι στην αντιπολίτευση κι ένας βουλευτής να είναι στην κυβερνητική πλειοψηφία. Είναι αυτονόητο ότι ο κ. Δανέλλης είναι εκτός Ποταμιού, όταν παραβιάζει αποφάσεις του συνεδρίου και της ΚΟ».

Εδώ λοιπόν βρίσκεται ένα μείζον πρόβλημα ή, ορθότερα, ένα μείζον ζήτημα δημοκρατίας. Πηγή του κακού είναι το ίδιο το σύνταγμα της χώρας, το οποίο προβλέπει με το άρθρο 51§2 ότι οι «Έλληνες βουλευτές αντιπροσωπεύουν το έθνος». Πρόκειται περί μιας δημοκρατικοφανούς πρόβλεψης, η οποία όμως καταρρίπτεται με μια δεύτερη και πιο προσεκτική ανάγνωση. Σύμφωνα λοιπόν με το σύνταγμα, οι βουλευτές δεν αντιπροσωπεύουν το κόμμα ή την πολιτική τους ιδεολογία, αλλά δυστυχώς δεν αντιπροσωπεύουν ούτε τους πολίτες. Το ίδιο το σύνταγμα της χώρας καλεί ορθώς τους βουλευτές να παρακάμπτουν κομματικές γραμμές και υποδείξεις, αλλά με έναν τραγικό και αντιδημοκρατικό τρόπο τους προτρέπει να αγνοούν και τη βούληση των πολιτών.

Επί της ουσίας, βάσει συντάγματος οι βουλευτές καλούνται να διαβλέψουν το εθνικό συμφέρον για κάθε ζήτημα που προκύπτει, δίχως να συμβουλεύονται και δίχως να αποδέχονται τις ενστάσεις και τις απόψεις των πολιτών που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν. Με την ιδιότυπη αυτή ρύθμιση οι πολιτικοί καλούνται να μην εκπροσωπούν τελικά κανέναν, παρά μόνο μια θολή δική τους ερμηνεία περί «κοινού καλού και συμφέροντος». Σε μια εποχή διαδεδομένων δημοκρατικών πρακτικών ανά τον κόσμο, όπου βουλευτές, γερουσιαστές και λοιποί αντιπρόσωποι δεσμεύονται από τα συντάγματα των χωρών τους να ψηφίζουν εκφράζοντας τους πολίτες της εκλογικής τους περιφέρειας, το ελληνικό πολιτικό σύστημα και σύνταγμα κρίνεται ως το πλέον αντιδημοκρατικό και συνεπώς χρήζει άμεσης μεταρρύθμισης.

Η απόφαση του Ποταμιού να διαγράψει τον βουλευτή για τη διαφοροποίησή του είναι βεβαίως αυταρχική και αναδεικνύει τη βαθιά αντιδημοκρατική ιδεολογία τού κατά τα άλλα «ανοιχτού και πολυσυλλεκτικού» κόμματος. Ο Σταύρος Θεοδωράκης και η ολιγαρχική ομάδα που αποφασίζει με απολυταρχικό τρόπο για τις θέσεις του κόμματος υπέπεσε αφενός σε συνταγματικό και αφετέρου σε δημοκρατικό ατόπημα.

Συνταγματικά, και βάσει του άρθρου που αναφέρθηκε, ο Σπ. Δανέλλης δεν δεσμεύεται να ακολουθεί πιστά τις γραμμές των κομματικών ταγών, ενώ η συμμόρφωσή του με τη συνταγματική επιταγή είναι τουλάχιστον πολιτικά ανήθικο να συνιστά λόγο αποπομπής του.

Από την άλλη, η δημοκρατική θεωρία και επιστήμη επιβάλλει την απελευθέρωση του βουλευτή από κάθε μορφή κομματικής πειθαρχίας, και την καλλιέργεια μιας νέας νοοτροπίας ψήφου στο Κοινοβούλιο, κατά την οποία οι πολιτικοί οφείλουν να εκφράζουν απόλυτα και μόνο τους πολίτες που τους εξέλεξαν και όχι κάποια ειδικά κομματικά ή ιδιωτικά συμφέροντα.

Συνοψίζοντας, μια δημοκρατική συνταγματική αναθεώρηση οφείλει να απελευθερώσει τους βουλευτές από τις ολιγαρχικές δομές του συστήματος, και ταυτόχρονα να τους δεσμεύσει στη βούληση των πολιτών, μέσω μιας δημοκρατικής διαδικασίας ενημέρωσης και διαβούλευσης στις εκλογικές τους περιφέρειες, όπως ακριβώς πρεσβεύει το δ σε μία από τις 10 ιδέες κοινής λογικής του κινήματος. Επιστροφή στους δήμους με άλλα λόγια, εκεί που εδρεύει η δημοκρατία. Μόνο έτσι διασφαλίζεται η υπηρεσία και η αφοσίωση της πολιτικής στους πολίτες και την πατρίδα.

• Καλεντερίδης Σταύρος