19 ΜΑΪΟΥ 

Του Ιάσονος Μάγνη

Δυστυχώς ακόμη μια μελανή σελίδα της ιστορίας μας ξεδιπλώνεται σήμερα. Είναι η ημέρα απόδοσης φόρου τιμής στον ηρωικό Ποντιακό πληθυσμό, ο οποίος σφαγιάσθηκε ανηλεώς από τους Νεότουρκους.

Ημέρα μνήμης λοιπόν για την γενοκτονία των Ελλήνων Ποντίων.

Ο Πόντος εκ των αρχαιοτάτων χρόνων υπήρξε σημαντικότατη κοιτίδα του Ελληνικού πολιτισμού. Η κατοίκηση των Ελληνικών πληθυσμών στο χώρο του Ν.Α Εύξεινου Πόντου, υπήρξε συνεχής παρ’ όλες τις αλλοιώσεις που πιθανώς επέφεραν οι τεράστιες γεωπολιτικές αλλαγές που συνέβησαν κατά τη διάρκεια της ιστορίας. Τα μεγαλύτερα όμως δεινά υπέστη ο Ποντιακός Ελληνισμός στις απαρχές του 19^ου αιώνα από τους Νεότουρκους. Οι ηγέτες τους είχαν καταλάβει ότι για να αναγνωριστούν από την παγκόσμια κοινότητα ως έθνος, έπρεπε να βρουν λύση στο θέμα του πολυπολιτισμικού πληθυσμιακού χαρακτήρα, που είχε διαμορφωθεί στα γεωγραφικά όρια της Ανατολικής Θράκης, του Πόντου και της Μικράς Ασίας, όπου διατηρούσαν τις οθωμανικές κατακτήσεις.

Τούτο λύθηκε στην εθνοσυνέλευση του 1911 όπου και αποφασίστηκε η πλήρης εξόντωση κάθε αλλόθρησκου – αλλοεθνή κατοίκου. Δηλαδή η μουσουλμανοποίηση και εν τέλει ο εκτουρκισμός από άκρη σε άκρη της γης που κατείχαν.

Τουτέστιν έχουμε από το 1914 και έπειτα το συστηματικό αποδεκάτισμα των μη μουσουλμανικών πληθυσμών, και φυσικά ανάμεσα τους ήταν και οι Έλληνες του Πόντου, που αναγκάζονταν να παρατούν τα σπίτια τους και να μεταβαίνουν στα παράλια της Ρωσίας για να σωθούν από τις βαρβαρικές επιδρομές. Βέβαια οι Νεότουρκοι δεν δρούσαν ποτέ μόνοι τους. Έχοντας κατανοήσει την γεωστρατηγική σημασία της περιοχής, είχαν εξασφαλίσει τη στήριξη και την βοήθεια των Γερμανών φίλων τους αρχικά, μετέπειτα και των μπολσεβίκων, των Ιταλών και διαφόρων οικονομικών παραγόντων από Γαλλία και Αγγλία. Ο Liman fon Sanders εκτός από εκπαιδευτής του Τουρκικού στρατού, φέρεται ότι ήταν και ο εμπνευστής των Ταγμάτων θανάτου ή Ταγμάτων εργασίας όπως κυνικά ονομάσθηκε, για να συγκαλυφθεί η Τουρκία από την διεθνή κατακραυγή.

Από την μια το αντρο-μάζωμα και η εξορία του δίχως γυρισμού στα βάθη της Ανατολίας και από την άλλη οι επιχειρήσεις του Τουρκικού στρατού και των Τσέτηδων, συνθέτουν την εικόνα που διαδραματιζόταν στην περιοχή του Πόντου και της Μ.Ασίας.

Όμως οι Πόντιοι όντας περήφανοι και ελεύθεροι άνθρωποι πήραν τα όπλα και δημιούργησαν το αντάρτικο το 1916, ώστε να προστατευτούν από τις λυσσαλέες επιδρομές. Πάντως δεν στάθηκαν μόνο εκεί. Δημιούργησαν οργανώσεις και πίεζαν προς πάσα κατεύθυνση ώστε να επιτύχουν είτε την ανεξαρτητοποίηση τους, είτε την ένταξη τους στην Ελλάδα. Μεγάλη η συνεισφορά προς αυτή την κατεύθυνση του μητροπολίτη Χρύσανθου, του Κων. Κωσταντινίδη, του Ματθαίου Κωφίδη, του Λεωνίδα Ιασονίδη κ.α.

Στις 19 Μαΐου του 1919 αφίχθη στην Σαμσούντα ο Κεμάλ, με την επίσημη δικαιολογία του στρατιωτικού επιθεωρητή, ώστε να ερευνήσει τα εγκλήματα εναντίων των ελληνικών πληθυσμών και να επιφέρει την ηρεμία στην ευρύτερη περιοχή. Όμως η επίσημη δικαιολογία ήταν μια ουτοπία. Στην πραγματικότητα εξόπλισε και οργάνωσε καλύτερα τους Τσέτηδες και τον στρατό για να αντιμετωπίσουν το αντάρτικο των ηρώων Ποντίων.

Κάποιες αποδείξεις και ομολογίες ξένων αξιωματούχων αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.

• Ο πλοίαρχος King φωτογράφησε τα ερειπωμένα Ελληνικά χωριά της Σαμσούντας από τις Τουρκικές επιδρομές και τα δημοσίευσε στον Ευρωπαϊκό τύπο.
• Ο βρετανός αρμοστής της Κων/πολης κος Ράμπολντ σε επιστολή του αναφέρει το σχέδιο των Νεότουρκων ώστε να απαλλαγούν από τις μειονότητες.

Μεγάλες και ηρωικές μάχες δόθηκαν από τους Έλληνες στα βουνά του Πόντου, ενάντια σε πολυάριθμους εχθρούς, πολλές εκ των οποίων νικηφόρες. Όσοι όμως δεν κατάφεραν να πέσουν στο πεδίο της μάχης, είτε καταδικάστηκαν από τα  στημένα Τουρκικά δικαστήρια, είτε εξαφανίσθηκαν από τα Τάγματα θανάτου.. Όπως ανέφερε ο Γεώργιος Θωϊδης τον Ιούλιο του 1921 είχαν εξοριστεί περίπου 15000 Πόντιοι από τη Σαμσούντα, 4000 από τη Κερασούντα και 14000 από τις λοιπές παραλιακές πόλεις…

Οι Πόντιοι έπειτα από την απρόσμενη ήττα του Ελληνικού στρατού στη Μ. Ασία υποχρεώθηκαν να μετακινηθούν προς Ελλάδα και Καύκασο. Έτσι δόθηκε άδοξο τέλος στην ηρωική τους αντίσταση. Εκ των 700.000 Ελλήνων του Ευξείνου Πόντου περίπου 350.000 σκοτώθηκαν στα χρόνια της Τουρκικής Εθνοκάθαρσης.

Όμως έπειτα τι απέγινε;

Γιατί η Γενοκτονία παρέμεινε στην σκιά της γενοκτονίας των Εβραίων και των Αρμενίων και δεν έχει γίνει παγκοσμίως αποδεκτή;

Γιατί μετά από 70 ολόκληρα χρόνια ψηφίστηκε από το Ελληνικό κράτος ο νόμος της αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Ποντίων; 

Γιατί λοιπόν το Ελληνικό κράτος όλα αυτά τα χρόνια δεν δούλεψε συντεταγμένα για να επιτύχει την παγκόσμια αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων και των λοιπών Μικρασιατών; 

Εάν οι εκάστοτε διαχειριστές της εξουσίας του Ελληνικού Έθνους προσπαθούσαν έστω κατά το ήμισυ, από ότι προσπαθούν όλα αυτά τα χρόνια για την ανάπτυξη της λυκοφιλίας μεταξύ των 2 χωρών, τότε η Γενοκτονία θα είχε παγκόσμια αναγνωρισιμότητα. Αλλά ως συνήθως οι διαχειριστές της εξουσίας δεν έχουν την θέληση να διεκδικήσουν τίποτα ουσιαστικό προς όφελος της χώρας και των πολιτών της, παρά μόνο είναι διατεθειμένοι για ολοκληρωτικές υποχωρήσεις που μειώνουν το κύρος και την εμβέλεια της χώρας και μας οδηγούν στην εξολοκλήρου διάλυση.

Πηγές:

Η Μικρασιατική καταστροφή (εκδ. Καλοκάθη) http://fileleutheros.pblogs.gr/2009/04/pontiakos-ellhnismos.html  http://www.apodimos.com/arthra/05/Jun/H_GENOKTONIA_TON_PONTION  _KAI_TON_PONTO_POY_PANTA_PREPEI_NA_THYMOMSTE/index.htm  http://www.pontos.gr/default.aspx?catid=270

http://el.wikipedia.org/wiki/Γενοκτονία_των_Ελλήνων_του_Πόντου

http://www.trapezounta.com/article88.htm