ΕΝ ΑΡΧΗ ΗΝ Η ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ 

Της Ίριδος Σταθάκου – δικηγόρος 

Ως κεραυνός εν αιθρία ενέσκηψε προ ημερών στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου η αναφορά της εισαγγελέως Ελένης Ράικου, με την οποία ζητεί την αντικατάστασή της, καθώς, κατά ιδίαν δήλωσιν, δεν αισθάνεται πλέον ότι απολαμβάνει της θεσμικής προστασίας που δικαιούται (μετά από δημοσίευση εφημερίδας που την κατηγορούσε για απόκρυψη στοιχείων σε υποθέσεις). 

Η  ξαφνική  παραίτηση της Ελένης Ράικου προκάλεσε βραχυκύκλωμα στους πολιτικούς-νομικούς κύκλους και πολλαπλασιάζει τα ερωτηματικά όχι μόνο για τα αληθινά αίτια που ώθησαν την Εισαγγελέα Διαφθοράς στην αιφνιδιαστική κίνησή της, αλλά και για το περιεχόμενο των στοιχείων των φακέλων που βρίσκονται στα χέρια της στη νευραλγική αυτή υπηρεσία καταπολέμησης της Διαφθοράς.

Η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων παρέχοντας αμέριστη υποστήριξη στην Εισαγγελέα διεπίστωσε (μεταξύ άλλων) την εξής παθογένεια :  Η αντίφαση μεταξύ της Συνταγματικής κατοχύρωσης της ανεξαρτησίας του δικαστικού λειτουργού και της δυνατότητας άσκησης αθέμιτων πιέσεων προς αυτόν μέσω της στρατευμένης σε οικονομικο-πολιτικά συμφέροντα δημοσιογραφίας (και όχι μόνο), αποτυπώνει πλήρως την σημερινή πραγματικότητα.

Ταυτοχρόνως, μεγάλη σύγχυση φαίνεται να υποβόσκει στους κόλπους των δικαστικών λειτουργών και για το νέο μέτωπο που φαίνεται να ανοίγει η κυβέρνηση , η οποία δε διστάζει να στοχοποιήσει ευθέως (ύστερα κι από τις υποτιμητικές δηλώσεις του Υπ.Δικαιοσύνης ότι δήθεν δεν είχε ενημερωθεί ποτέ για πιέσεις και ότι η παραίτηση της Ε.Ράικου είναι μια κίνηση σπασμωδική κλπ) μια εισαγγελέα που διαχειριζόταν εύφλεκτες υποθέσεις σε δικαστικό και πολιτικό επίπεδο.

Δικαστικές πηγές αντιμετωπίζουν τη στοχοποίηση της Ελένης Ράικου ως ένα διάδετο κρίκο στην αλυσίδα της υπονόμευσης δικαστικών λειτουργών – η οποία έλαβε σε ορισμένες περιπτώσεις και χαρακτήρα προσωπικών διώξεων. Είναι πρόδηλο ότι η παραίτηση Ράικου συνδέεται άρρηκτα με  μια σειρά συγκρούσεων της κυβέρνησης με δικαστικούς λειτουργούς, τους οποίους επεδίωξε να απενεργοποιήσει.

Τρανταχτά παραδείγματα η εισαγγελέας Γεωργία Τσατάνη στην υπόθεση της MIG, η πειθαρχική δίωξη του Ισίδωρου Ντογιάκου και η (νομοθετική)απομάκρυνσή του από τη θέση του προϊσταμένου της Εισαγγελίας Εφετών Αθήνας , η επαίσχυντη επιχείρηση διαπόμπευσης του αντιπροέδρου του ΣτΕ, Αθανασίου Ράντου, μεσούσης  τ ης κρίσιμης διάσκεψης για τις τηλεοπτικές άδειες με φυσικό επακόλουθο να έχει πλέον διαμορφωθεί ένα κλίμα δυσθυμίας στο χώρο της Δικαιοσύνης, το οποίο επιτείνουν οι διαφαινόμενες προστριβές με την επί μακρόν επικεφαλής στην εισαγγελική υπηρεσία κατά της Διαφθοράς.

Όλες αυτές οι απόπειρες παρακώλυσης του έργου των δικαστών δεν αφήνουν κανένα περιθώριο εμφιλοχώρησης αμφιβολιών ως προς την πλήρη ανυπαρξία της –Συνταγματικώς προβλεπόμενης- διάκρισης των Λειτουργιών. Η Δικαιοσύνη , όχι απλά δεν είναι ανεξάρτητη, αλλά τουναντίον ασφυκτιά υπό τις στραγγαλιστικές πιέσεις  της συμμορίας της εκάστοτε Κυβέρνησης με τα ΜΜΕ.  Το πρόβλημα δεν αφορά μια συγκεκριμένη Κυβέρνηση , αλλά δυστυχώς ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα, διότι δεν είναι η πρώτη επιχείρηση αποσιώπησης εγκλημάτων σε πολιτικό επίπεδο μέσω της πίεσης-εκβίασης-σκύλευσης των Δικαστών που προσπαθούν να ασκήσουν ενάρετα και ακέραια το ρόλο τους .

Χρειαζόμαστε όχι μόνο αλλαγή Κυβερνώντων προσώπων, Αρχηγών Κομμάτων (των κομμάτων εν γένει), παιδείας, νοοτροπίας, αλλά το κυριότερον, ριζική αναδιάρθρωση του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος , το οποίο εμφανώς έχει αποτύχει, και αντικατάστασή του με την εφαρμογή γνήσιου δημοκρατικού πολιτεύματος. Ένα πρώτο και άκρως αναγκαίο βήμα για την επίλυση του παρόντος προβλήματος είναι να παύσει επειγόντως ο διορισμός των Δικαστικών από το Υπουργείο Δικαιοσύνης κι έτσι τέμνοντας αυτόν τον ομφάλιο λώρο , θα παύσει το αξίωμα του δικαστικού λειτουργού να επαφίεται στην εκάστοτε πολιτική απόχρωση και σκοπιμότητα. Θα δοθεί δυναμική πρωτοβουλίας και ανέλεγκτης δράσης στους Δικαστές και Εισαγγελείς ώστε να επιτελούν απρόσκοπτα το έργο τους αποκομμένοι από (ευθείες τουλάχιστον) πιέσεις.

Σαφώς ουδείς δύναται  να εγγυηθεί ότι  θα σταματήσουν οι ύπουλες, συκοφαντικές και υποβολιμιαίες πιέσεις με άλλους  τρόπους, αξίζει όμως να κάνει κανείς τα απαραίτητα βήματα με τόλμη, πυγμή και αισιοδοξία.

Ο ίδιος ο πολίτης πρέπει να αναλάβει δράση ώστε να κινηθεί προς μια πιο δίκαιη και ορθή κατεύθυνση για να διεκδικήσει επιτέλους το πολίτευμα και τη ζωή που του αξίζει.

Εμείς οι ίδιοι είμαστε αυτοί που μπορούμε να φέρουμε την αλλαγή. Ας το κάνουμε χωρίς φόβο και πάθος.