Είμαστε οι επιλογές μας 

Περίπου είκοσι μέρες πριν τις αυτοδιοικητικές εκλογές,  πήρα την απόφαση να θέσω υποψηφιότητα ως δημοτική σύμβουλος του Δήμου Αθηναίων. Και το έκανα.

Μέσα από αυτήν τη διαδικασία, σαφώς αποκόμισα εμπειρίες, ενώ συγχρόνως μου δόθηκε η δυνατότητα να αντικρίσω ιδίοις όμασι και να βιώσω εκ των ένδον ορισμένες καταστάσεις. Στην ουσία, δύο ήταν τα τινά που μού έκαναν τη μεγαλύτερη εντύπωση και με ώθησαν στη συγγραφή των εν λόγω γραμμών: η κομματοκρατία και η παρωπιδική αντιμετώπιση της εκλογικής διαδικασίας (για τα οποία θα γράψω άλλο άρθρο) και ο αποκλεισμός που βίωσε ο συνδυασμός μου.

Στις εκλογές κατέβηκα με τον συνδυασμό Αθήνα για την Ελλάδα, με υποψήφιο δήμαρχο τον Γιώργο Καραμπελιά. Ο εν λόγω συνδυασμός ουδεμία σχέση έχει με οικογενειοκρατία, βύσματα και διαφθορά, ουδεμία σχέση δηλαδή με τα καρκινώματα του πολιτικού μας συστήματος. Έκανε τιτάνιες προσπάθειες και βρέθηκε στην έκτη θέση με τις δικές του δυνάμεις. Όσοι ασχολήθηκαν λίγο παραπάνω με το ζήτημα των εκλογών και έψαξαν, κατάλαβαν ότι πρόκειται για κάτι αγνό και καθαρό και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο μάς στήριξαν. Αυτό για μάς ήταν μια πρώτη νίκη.

Ωστόσο, όπως προανέφερα, με ιδρώτα κατέκτησε αυτή τη θέση. Πέρα από τα αντικειμενικά εμπόδια που κληθήκαμε να αντιμετωπίσουμε, όπως την “έλλειψη ρευστότητας” αφού δεν υπήρχε κάποιος πάτρωνας ή κομματάρχης από πίσω, παρά απλοί- καθημερινοί άνθρωποι που διατηρούν προσωπικά επαγγέλματα, έχουν οικογένεια κτλ και αντιμετωπίζουν κατάματα τη σκληρή πραγματικότητα, αγωνιζόμενοι να τα βγάλουν πέρα, αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι ήμασταν αποκλεισμένοι από όλα τα μέσα και τα κανάλια. Σε debate των υποψηφίων δημάρχων για την Αθήνα, απουσίαζε ο δικός μου υποψήφιος δήμαρχος. Στα διάφορα κανάλια και στις συνεντεύξεις ο Γιώργος Καραμπελιάς ήταν απών, εν αντιθέσει με τους υποψήφιους δημάρχους των λοιπών συστημικών κομμάτων. Στα μέσα, ωστόσο, είχαν το θράσος να ευαγγελίζονται το δημοκρατικό ιδεώδες και να κομπορρημονούν ότι προωθούν την πολυφωνία, την ίδια στιγμή που φίμωναν νέες φωνές!

Και διερωτώμαι γιατί; Γιατί στη χώρα επικροτούμε τη διαφθορά, τον εθνομηδενισμό και την οικογενειοκρατία. Γιατί δεν είμαστε δεκτικοί και ανοιχτοί σε κάτι διαφορετικό, αν και τα “παλιά” είναι δοκιμασμένα και εντελώς ατελέσφορα. Το σύστημα ανακυκλώνει τα ίδια πρόσωπα, τις ίδιες ιδέες, τα ίδια λάθη. Και η ανοχή μας εξισώνεται με συνενοχή. Μα το λυπηρό δεν είναι η “απλή” ανοχή, αλλά και η επικρότηση των παθογενειών (και των προσώπων) που βούλιαξαν το καράβι της χώρα μας.

Δεν είναι όλα πάντα μαύρο ή άσπρο, υπάρχουν και ενδιάμεσες καταστάσεις. Δεν έχουμε να επιλέξουμε μόνο μεταξύ Σκύλλας ή Χάρυβδης, απλά αυτό προβάλλουν και μας ωθούν να πιστέψουμε. Τις τύχες μας τις ορίζουμε εμείς.

Είμαστε οι επιλογές μας.

• Αναστασία Καντά