Είναι θέμα ευθύνης 

Πλησιάζει για ακόμα μια φορά, λοιπόν, η μέρα που αναλαμβάνουμε ως «σωστοί» πολίτες δράση πηγαίνοντας στην κάλπη, με την ελπίδα ότι θα αναδειχθεί η επιλογή μας. Πολλοί από εμάς, ως σωστοί πολίτες, ψηφίζουμε. Άλλοι πάλι (εξίσου πολλοί – με ποσοστό που μάλιστα γιγαντώνεται και αυξάνει χρόνο με τον χρόνο), απέχουμε. Και η αποχή, επιλογή είναι. Συνήθως συνειδητή. Είναι μια ένδειξη διαμαρτυρίας, από κοινού με μια δόση απογοήτευσης και πικρίας για την παρούσα κατάσταση στη χώρα, το ισχύον πολιτικό σύστημα και τα άτομα που το στελεχώνουν. Είναι φορές που νιώθουμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να αλλάξουν τα πράγματα, νιώθουμε αδύναμοι και απλά χάνουμε την ελπίδα μας. Επαναπαυόμαστε με ένα «αυτός ο τόπος δε θα αλλάξει ποτέ».

Από την άλλη πάλι, είναι αρκετοί κι αυτοί που πιστεύουν πως η ψήφος τους είναι πανάκεια. Πως αξιοποιώντας το δικαίωμα που τούς δίδει ο νόμος περί εκλέγειν, μία φορά στα τέσσερα χρόνια, είναι πράγματι «σωστοί» πολίτες και όντως δύναται να επέλθει έτσι κάποια αλλαγή. Θεωρώ, ωστόσο, πως πλανώνται πλάνην οικτράν.

Το να μας δίδεται η δυνατότητα να ασκούμε τα δημοκρατικά μας δικαιώματα με μια τόσο ιλαρά συχνότητα είναι ειλικρινώς λυπηρό και είναι ένα από τα πολλά καρκινώματα του πολιτικού μας συστήματος. Είναι εξίσου αξιοπρόσεκτο, όμως, το γεγονός ότι με τον τρόπο που έχει πλέον διαμορφωθεί και εμπεδωθεί το σύστημα αυτό, έχουμε καταστεί έρμαια της οικογενειοκρατίας, της ανακύκλωσης των ίδιων προσώπων και ενδεχομένως των ίδιων ιδεών και λαθών. Δεν μπορεί, με άλλα λόγια, να επέλθει πρόοδος κατ’ αυτόν τον τρόπο.

Επομένως, κάτι πρέπει να γίνει. Από εμάς, για εμάς.

Αν πραγματικά θέλουμε να δούμε κάποια αλλαγή, αυτή πρέπει να ξεκινήσει από εμάς τους ίδιους. Αντί να αφήνουμε την τύχη μας σε χέρια άλλων, καλύτερα να την πάρουμε στα δικά μας. Ο οχετός των πολιτικών αποβλήτων είναι απόρροια και της νοοτροπίας μας, της λογικής του «αμύνεσθε περί πάρτης», του βολέματος και του προσωπικού οφέλους. Ουδείς λόγος για το κοινό καλό και συμφέρον, τι θα αποφέρει καρπούς ποιοτικούς, όχι μόνο σε εμάς σήμερα, αλλά και στους απογόνους μας αύριο και μεθαύριο στα παιδιά των. Από τη στιγμή που η στρατηγική με την οποία ψηφίζουμε είναι εσφαλμένη και σίγουρα ανορθολογική, αντίστοιχα θα είναι και τα αποτελέσματα.

Ξεκινώντας από το «μέρος» – ο δήμος, εν προκειμένω – μπορεί να επέλθει σημαντική βελτίωση στο «όλον». Εξάλλου, έτσι ξεκίνησε και ο Κλεισθένης, ο οποίος το 508-507 π.Χ. έθεσε τις βάσεις για τη δημοκρατική μεταρρύθμιση της Αθήνας, χωρίζοντας την Αττική σε τρεις δήμους. Ακριβώς όπως το παζλ πρέπει να έχει όλα τα κομμάτια του για να είναι πλήρες, αντιστοίχως οφείλουμε να μεριμνήσουμε κι εμείς για τα επιμέρους «κομμάτια» του τόπου μας: τους δήμους. Αν όλα λειτουργούν ρολόι σε τοπικό επίπεδο, θα πραγματοποιηθεί μια «διάχυση λειτουργιών» και στο εθνικό επίπεδο.

Αντί να μεμψιμοιρούμε και να κατηγορούμε, να προσάπτουμε ευθύνες και να δείχνουμε με το δάχτυλο, ας βάλουμε τα δυνατά μας να αλλάξει αυτή η κατάσταση. Και τώρα, ενόψει των τοπικών εκλογών, είναι μια πολύ καλή ευκαιρία. Όποιος νιώθει ότι μπορεί και θέλει να προσφέρει, να το κάνει. Δεν υπάρχει λόγος να μην αξιοποιούνται δυνάμεις που μπορούν να καταστούν λυσιτελείς για να υπερπηδήσουμε εμπόδια όπως η αναξιοκρατία. Οι άξιοι και οι ικανοί, ας βγουν μπροστά.

Δεν είναι θέμα κύρους και γοήτρου, είναι θέμα ευθύνης.

• Καντά Αναστασία