Το παρόν άρθρο τίθεται σε ανοιχτή διαβούλευση με τους υποστηρικτές του δέλτα, σε αυτόν τον σύνδεσμο. Η συμμετοχική διαδικασία που θα πραγματοποιηθεί, θα παραγάγει μία επίσημη πολιτική θέση, δεσμευτική για το κίνημα, την οποία βεβαίως θα έχουν συνδιαμορφώσει και συναποφασίσει σχετικά οι πολίτες. Πρόκειται για μία άμεση εφαρμογή δημοκρατίας, πιστή στην ιδέα του δέλτα περί διαβούλευσης με τους πολίτες.
Στο βιβλίο μου «Δημοκρατία, το πολίτευμα που περιμέναμε» από τις Εκδόσεις Ινφογνώμων, παρουσιάζω μια πλήρη συνταγματική πρόταση για ένα νέο και επιτέλους δημοκρατικό πολίτευμα για την πατρίδα μας. Πρόκειται για μία ολοκληρωτική απόρριψη του κοινοβουλευτισμού, της αστικής δημοκρατίας, της ολιγαρχίας και της κομματοκρατίας, και την εγκαθίδρυση πραγματικών δημοκρατικών και ελληνικών δομών και θεσμών για τη χώρα μας.
Στη συνταγματική μου πρόταση, και συγκεκριμένα στο άρθρο 19 (Ποινές για πολιτικά αδικήματα), αναφέρω: “Το Σύνταγμα αναγνωρίζει στους πολιτικούς αξιωματούχους την πλήρη ευθύνη των πολιτικών πράξεων και αποφάσεών τους. Η πολιτική ευθύνη θεωρείται εξαιρετικά σοβαρή και η πολιτική κακοδιαχείριση, ανικανότητα και απραξία τιμωρούνται βαρύτατα, όπως προβλέπει ο Νόμος”.
Δυστυχώς σήμερα, με το ισχύον αντιδημοκρατικό νομικό πλαίσιο το κόστος για τα πολιτικά αδικήματα είναι ανύπαρκτο ενώ οι διάφορες ηγεσίες συνηθίζουν να «αναλαμβάνουν την πολιτική ευθύνη» ελαφρά τη καρδία, ανάμεσα σε χαριεντισμούς και γελάκια με τους πολιτικούς συνεργούς τους.
Το αυτό δυστυχώς ισχύει και για τα ποινικά αδικήματα των πολιτικών προσώπων τα οποία καλύπτονται από το φαύλο νομικό πλαίσιο και συγκαλύπτονται από τα κόμματα του κοινοβουλίου. Αυτό βέβαια συμβαίνει από την αρχή της Μεταπολίτευσης μέχρι και σήμερα, με όλες τις πολιτικές δυνάμεις να συνηγορούν υπέρ αυτής της πολιτικής κατρακύλας. Η κατάργηση της ασυλίας και των αισχρών προνομίων που απολαμβάνουν σήμερα τα πολιτικά πρόσωπα υποστηρίζεται με σαφή τρόπο από το κίνημα «δέλτα – πολιτική επανάσταση». Έχοντας όμως βιώσει εθνικές τραγωδίες από την Κύπρο μέχρι τη Μακεδονία, με συνυπογράφοντες από ολόκληρο το πολιτικο-ιδεολογικό φάσμα, αλλά και υπερκομματικές οικονομικές καταστροφές, πρέπει να φροντίσουμε η επαύριον της πολιτικής επανάστασης να προστατεύσει την κοινωνία και τους πολίτες από νέα σκάνδαλα και νέες εθνικές ήττες.
Για τον σκοπό αυτό πρέπει να φροντίσουμε έτσι ώστε όχι απλά να τιμωρούνται αυστηρά και με πρόστιμα όσοι δημόσιοι λειτουργοί και αξιωματούχοι έβλαψαν τη χώρα, αλλά η αποζημίωση που θα οφείλουν στους πολίτες να μεταφέρεται και σε όσους επιλέξουν να τους κληρονομήσουν.
Πρόκειται λοιπόν για τη θεσμοθέτηση αποζημιώσεων υπέρ του δημοσίου για κάθε πολιτικό ή/και ποινικό αδίκημα πολιτικού προσώπου, όπως βουλευτές, υπουργοί και ανώτατοι δημόσιοι αξιωματούχοι (είτε διορισμένοι, είτε εκλεγμένοι). Επιπλέον αναγκαιεί η σύνδεση των αποζημιώσεων αυτών με τα περιουσιακά στοιχεία των εν λόγω πολιτικών προσώπων, και συνεπώς η μετατροπή τους σε κληρονομούμενα χρέη. Με τον τρόπο αυτό, σε περίπτωση καθυστερημένης εκδίκασης υποθέσεων ή οικονομικών εκκρεμοτήτων, οι νόμιμοι κληρονόμοι των πολιτικών προσώπων επιβαρύνονται από τα αδικήματα των πολιτικών και κληρονομούν τις εκκρεμείς οφειλές υπέρ του δημοσίου, ταυτόχρονα με την αποδοχή κληρονομιάς. Στη συνέχεια, οι κληρονόμοι βαρύνονται με την προσωπική τους περιουσία για τα χρέη της κληρονομιάς όπως προβλέπει η σχετική νομοθεσία και σήμερα.
Με άλλα λόγια πρόκειται για αποδοχή κληρονομίας επιβαρυμένης όμως με χρέη που προκλήθηκαν από πολιτικά και ποινικά αδικήματα πολιτικών προσώπων. Όταν τα πολιτικά πρόσωπα παρανομούν, πρέπει να υπάρχει σαφές και αυστηρό οικονομικό πρόστιμο υπέρ του δημοσίου, το οποίο αν δεν καταβληθεί και εξοφληθεί πλήρως, να μεταφέρεται στους κληρονόμους τους μέχρι να αποζημιώσουν στο ακέραιο τη χώρα μας. Προφανώς, όλοι οι κληρονόμοι διατηρούν το δικαίωμα της αποποίησης της κληρονομίας, κάτι το οποίο θα τους απήλλασσε από το χρέος και τη ρετσινιά, αλλά και τα πλούτη που συνήθως μεταφέρουν στα τέκνα τους οι διεφθαρμένοι πολιτικοί της Ελλάδας.
Μία κυρίαρχη ομάδα πολιτών πρέπει να αποφασίσει για το ποιες περιπτώσεις αδικημάτων πολιτικών πρέπει να επιφέρουν και οικονομικές ποινές και πρόστιμα, τα οποία θα μεταβιβάζονται στους κληρονόμους. Σίγουρα μιλάμε για τις περιπτώσεις της κατάχρησης δημοσίου χρήματος, της διαφθοράς και του πλουτισμού (μέσω κατάχρησης εξουσίας), αλλά πρέπει να προστεθούν και άλλες, όπως η κακοδιαχείριση, η πολιτική αδράνεια και αδιαφορία, η εθνική μειοδοσία και προδοσία.
Έπειτα, αποτελεί μεγάλη ανάγκη να καταργηθεί και η αδιανόητη και εξωπραγματική έννοια της«παραγραφής» των αδικημάτων όταν μιλάμε για εγκλήματα πολιτικών κατά την τέλεση των καθηκόντων τους,
Επιπροσθέτως, πρέπει να εξεταστεί το ενδεχόμενο να δοθεί και αναδρομική ισχύ στο σχετικό νόμο, και αυτό διότι η αναδρομική ισχύς των νόμων είναι αδιανόητο να επιβάλλεται εναντίον των πολιτών για περιπτώσεις (υπερ)φορολόγησης, αλλά είναι μάλλον επιβεβλημένη για την πρόληψη και την καταστολή της διαφθοράς και του πολιτικού εγκλήματος.
Όπως αναφέρει και το βιβλίο των Εκδόσεων Ινφογνώμων, «η πολιτική δεν ορίζεται ως ένα απλό επάγγελμα το οποίο μπορεί απλά να προκαλέσει πολιτική φθορά και επαγγελματικά προβλήματα σε περίπτωση αποτυχίας, αλλά θεωρείται ύψιστο λειτούργημα το οποίο αναλαμβάνουν συνειδητά και με πλήρη επίγνωση των αναγκών αλλά και των ικανοτήτων τους οι πολίτες που είναι αφοσιωμένοι στο εθνικό συμφέρον και την προσφορά στην πατρίδα».
Αξίζουμε πολιτικούς που δεν είναι εγκληματίες.
Απαιτούμε ένα νομικό πλαίσιο που θα δρα ανασταλτικά αλλά και αποτελεσματικά κατά της διαφθοράς και της καταλήστευσης του δημόσιου πλούτου από τους δημόσιους αξιωματούχους.
Αξίζουμε πολιτικούς που υπηρετούν την πατρίδα και τους πολίτες.
Απαιτούμε δικαιοσύνη.
Αυτός είναι ο σκοπός και με αυτά τα μέτρα τον επιτυγχάνουμε.
- Σταύρος Καλεντερίδης