Γράφει ο Καλεντερίδης Σταύρος
Ξεκινήσαμε την «Αργοναυτική εκστρατεία» της εποχής, ισότιμα, μα ήρωες όλοι, όπως αξίζει στο πλήρωμα της αιώνιας «Αργούς» που λέγεται Ελλάδα.
Για να υπάρχει η οποιαδήποτε ευθύνη, αρχικά πρέπει να υπάρχει πολιτική εξουσία. Προφανώς και δεν νοείται υπευθυνότητα πράξεων, αποφάσεων και γεγονότων, εάν αυτή δεν συνοδεύεται από πολιτική ισχύ.
Η ευθύνη δεν έχει καμία σχέση με την ανταλλαγή απόψεων και τις διαδικτυακές συζητήσεις, αλλά προϋποθέτει δυνατότητα επιλογής προσώπων και εφαρμογής ιδεών και προτάσεων.
Οι πολίτες κατά το σύγχρονο Ελληνικό κράτος δεν είχαν ποτέ τέτοιες δυνατότητες. Σίγουρα το πολιτικό σύστημα μέσω των υποστηρικτών του σε Μ.Μ.Ε. και πανεπιστήμια, διακινεί κατά καιρούς την προπαγάνδα εναντίον μας. “είναι καιρός να αναλάβουμε τις ευθύνες μας”, “είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι”, “εμείς τους ψηφίσαμε”, “έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν”, και άλλα παρόμοια αήθη σχόλια τα οποία αναπαράγουν αυτοί που συνειδητά ή υποσυνείδητα, από άγνοια, απόγνωση ή δόλο κατηγορούν τους πολίτες της Ελλάδας για την κατάσταση της χώρας μας.
Είναι δε ιδιαίτερα ύπουλο να κατηγορούνται οι πολίτες για ευθύνη και συνεπώς για κακή διαχείριση και άσκηση της εξουσίας τους. Με τον τρόπο αυτό καλλιεργείται ο δόλιος μύθος, όχι απλά της αυτοτιμωρίας μας, αλλά και της υποτιθέμενης δύναμής μας που ποτέ δεν είχαμε πραγματικά. Και αν πιστέψουμε σε αυτόν τον μύθο της ευθύνης και συνεπώς της πολιτικής μας δύναμης, δεν πρόκειται ποτέ να απαιτήσουμε πραγματική πολιτική ισχύ στη χώρα. Και έτσι παραμένουμε αδύναμοι και ταυτόχρονα υπεύθυνοι για όλα! Παραμένοντας πάντα στο έλεος και στον έλεγχο αυτών που μας επιβουλεύονται.
Ιδρύοντας το δ, αποφασίσαμε να τελειώσουμε οριστικά με τις αδιέξοδες και ανέξοδες κατηγορίες. Έχουμε άλλωστε υποστεί για πολύ καιρό τις πανταχόθεν προβοκάτσιες και επιθέσεις. Αρκετά. Αφού λοιπόν χρειάζεται κάποιοι να «φταίνε», τότε αυτοί σίγουρα δεν είναι οι πολίτες. Η ευθύνη βρίσκεται στο πολιτικό μας σύστημα και ήρθε η ώρα να ανατρέψουμε τις ανακρίβειες και τους μύθους που καλλιεργούνται αφελώς και ηθελημένα.
Καιρός λοιπόν να σταματήσουμε να αυτοκαταστρεφόμαστε και να απενοχοποιηθούμε. Οι αποδείξεις για την μη υπαιτιότητα των πολιτών, αλλά και για την πολιτική μας αδυναμία, την οποία δυστυχώς εγγυάται το Σύνταγμα και οι νόμοι της χώρας, είναι αμέτρητοι. Παρακάτω αναφέρονται λίγοι μόνο εξ αυτών:
[trx_toggles type =”toggles” style=”1″ icon=”left” counter=”off” initial=”1″]
[trx_toggles_item title=”1. ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΤΗΣ ΑΡΕΣΚΕΙΑΣ ΤΟΥ” open=”no”]
«Εμείς τους ψηφίσαμε». Σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία οι υποψήφιοι επιλέγονται από τα κόμματα και όχι από τους πολίτες. Το «χρίσμα» έχοντας επιβιώσει από άλλο αιώνα, μας καταδικάζει στις χείριστες πολιτικές επιλογές και σε μια πολιτική ανισότητα άνευ όρων (δεν μπορούν όλοι να λάβουν το «δαχτυλίδι» του αρχηγού). Η χώρα μας υποφέρει από έναν εκλογικό νόμο ο οποίος εκ των 300 βουλευτικών εδρών, παραχωρεί τις 50 ως δώρο στο πρώτο κόμμα, ενώ άλλες 12 βουλευτικές θέσεις (επικρατείας) εκλέγονται από λίστα προσωπικής επιλογής των κομματικών αρχηγών (προφανώς στην κορυφή της λίστας φιγουράρουν οι αυλικοί και αυλοκόλακες του κάθε κόμματος). Με άλλα λόγια, περισσότερο από το 20% των φερόμενων αντιπροσώπων μας δεν τους ψηφίζουν καν οι πολίτες, ενώ το 100% των βουλευτών έχει επιλεγεί και επιβληθεί σε εμάς από τα κεντρικά των κομμάτων. Κριτήριο επιλογής των υποψηφίων είναι η κομματική πειθαρχία και όχι η προσφορά στην τοπική κοινωνία. Δυστυχώς, οι πολίτες όχι μόνο δεν συμμετέχουν στην επιλογή των υποψηφίων των κομμάτων, όπως προτείνει το δ, αλλά δια του ισχύοντος νόμου δεν εξασφαλίζεται καν η εκπροσώπηση τους.
[/trx_toggles_item]
[trx_toggles_item title=”2. ΑΝΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΕΚΛΟΓΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ” open=”no”]
«Γιατί τους ψηφίζουμε;». Ταυτόχρονα, ο ίδιος μισόδημος εκλογικός νόμος πέτυχε την παγκόσμια πρωτοπορία το 2006 και εξίσωσε τα λευκά ψηφοδέλτια με τα άκυρα (!). Σύμφωνα δηλαδή με την ισχύουσα νομοθεσία, η λευκή ψήφος δεν είναι μια θετική συμμετοχή και κάλεσμα για αλλαγή και εξέλιξη αλλά ένα κουρελιασμένο και λερωμένο χαρτί το οποίο δεν δύναται να επηρεάσει το τελικό εκλογικό ποσοστό των κόμματων. Υπομένουμε δηλαδή έναν νόμο που καταπατά ουσιώδη πολιτικά μας δικαιώματα.
Η πολιτική καπηλεία της ψήφου μας όμως δε σταματάει δυστυχώς εδώ μιας και κάθε ψήφος σε μικρό κόμμα το οποίο δεν καταφέρνει να εισέλθει στη βουλή δεν χάνεται όπως θα ήλπιζε κανείς, αλλά μοιράζεται αναλογικά στα κόμματα της βουλής ανάλογα με τα εκλογικά ποσοστά τους. Η ψήφος μας δηλαδή σε ένα μικρό κόμμα κινδυνεύει κάθε φορά να κλαπεί από την άρχουσα τάξη και να ενισχύσει το ποσοστό ακόμα και εχθρικών για τα συμφέροντά μας κομμάτων! Αντιστοίχως, η αποχή δεν αναγνωρίζεται ως υγιής εκλογική αντίδραση και ακόμα και αν η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών αποφασίσουν να απέχουν από την εκλογική διαδικασία, οι πολιτικοί μεταξύ τους θα σχημάτιζαν κυβέρνηση, ανεπηρέαστοι από το πολιτικό κλίμα. Οι νόμοι και το σύνταγμα δηλαδή δεν προβλέπουν καμία αλλαγή ακόμα και αν το 99% των πολιτών απήχε από τις εθνικές εκλογές!
Τοιουτοτρόπως λοιπόν καταπατούνται τα μοναδικά και εναπομείναντα εκλογικά δικαιώματα των Ελλήνων πολιτών στο αντιδημοκρατικό πολιτικό σύστημα της Ελλάδας (κάτι το οποίο δεν θίγεται βέβαια από κανένα κόμμα).
[/trx_toggles_item]
[trx_toggles_item title=”3. ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ «ΗΓΕΤΕΣ» ΔΕΝ ΕΠΙΛΕΓΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΕΜΑΣ” open=”no”]
«Δεν υπάρχουν ηγέτες σήμερα». Η αλήθεια είναι πως οι πολιτικοί ηγέτες στη χώρα μας, δεν μπορούν να επιλεχθούν ούτε καν να αναδειχθούν από τους πολίτες. Πρωθυπουργός της χώρας ορίζεται αυτός που επιλέγει η κοινοβουλευτική ομάδα του κάθε κόμματος. Αν δηλαδή ένας πρωθυπουργός παραιτηθεί, η χώρα δεν πάει σε εκλογές αλλά οι κλειστοί κύκλοι του κόμματος διαλέγουν τον «επίλεκτο» ανάμεσα από τις τάξεις τους. Αντιστοίχως, οι κομματικοί αρχηγοί επιλέγονται με τις πλέον αντιδημοκρατικές μεθόδους και ακόμα και όταν καλούνται να ψηφίσουν οι πολίτες, αυτό γίνεται με τον πλέον εξευτελιστικό για αυτούς τρόπο (χειραγώγηση, εκλογές με έναν υποψήφιο, κτλ.).
Ακόμα χειρότερα, οι σημερινοί (και όχι μόνο) πρωθυπουργοί, είθισται να αναδεικνύονται από μηχανισμούς που ξεπερνούν τα σύνορα της χώρας.
Αντιστοίχως ο πρόεδρος της Δημοκρατίας εκλέγεται συντεχνιακά από τη βουλή ενώ επιλέγεται συνήθως από το κόμμα της αντιπολίτευσης. Βάσει συντάγματος, οι απαραίτητοι ψήφοι που απαιτούνται από τη βουλή για την ανάδειξη προέδρου της Δημοκρατίας (180 τω αριθμώ) οδηγούν το εκάστοτε κόμμα που έχει την πλειοψηφία να αποδεχθεί το πρόσωπο επιλογής του κόμματος της αντιπολίτευσης για να μην διαλυθεί η βουλή (σε περίπτωση διαφωνίας και αδυναμίας ανάδειξης προέδρου της Δημοκρατίας, η βουλή βάσει Συντάγματος διαλύεται). Ως αποτέλεσμα αυτού, ο αρχηγός του κράτους μας ήταν και παραμένει μια αδύναμη και συμβολική μαριονέτα η οποία εκπροσωπεί τις μειοψηφίες και τις εκάστοτε μικροπολιτικές και μυωπικές σκοπιμότητες.
Συνεπώς, τους πολιτικούς μας «ηγέτες» δεν τους επιλέγουμε εμείς.
[/trx_toggles_item]
[trx_toggles_item title=”4. ΟΙ ΥΠΟΥΡΓΟΙ ΔΕΝ ΕΠΙΛΕΓΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΚΑ” open=”no”]
«Υπάρχει αναξιοκρατία παντού». Η αναξιοκρατία που μας οδηγεί να βουλιάζουμε είναι η αναξιοκρατία των ιθυνόντων – του καπετάνιου και του πληρώματος. Είναι οι ανάξιοι πρωθυπουργοί και υπουργοί που στοιχίζουν στην Ελλάδα και όχι οι επιβάτες.
Αυτός που επιλέγει τους υπουργούς είναι ο πρωθυπουργός, ο οποίος επιλέγει πάντα μικροπολιτικά και κομματικά: είτε ανταμείβει τα πολιτικά του πρωτοπαλίκαρα – τα οποία μπορεί να είναι ανειδίκευτα και να μην γνωρίζουν τα θέματα του υπουργείου αλλά είναι ιδανικοί στο να στηρίζουν τον «πρόεδρο», είτε εξαγοράζει και ελέγχει με μια υπουργική θέση την εσωκομματική του αντιπολίτευση. Στην πλειοψηφία τους οι υπουργοί της Ελλάδας είναι ανειδίκευτοι, διορισμένοι αναξιοκρατικά, ενώ εμείς ως πολίτες δεν γνωρίζουμε ποτέ από πριν ποιοι θα είναι αυτοί που πρόκειται να διορίσει ως υπουργούς του ο κάθε υποψήφιος πρωθυπουργός.
Εν αντιθέσει λοιπόν με την πρόταση του δ, τους υπουργούς δεν τους επιλέγουμε εμείς και δεν υπάρχει καμία αξιοκρατία.
[/trx_toggles_item]
[trx_toggles_item title=”5. Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΕΛΕΓΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ” open=”no”]
Βάσει συντάγματος (άρθρο 90§5) όλοι οι ανώτατοι δικαστικοί της χώρας διορίζονται με προσωπική επιλογή του πρωθυπουργού οι οποίοι όπως είναι προφανές υπόκεινται πελατειακά σε αυτόν από τη μέρα διορισμού τους και έπειτα. Επίσης βάσει συντάγματος (άρθρο 91§1), την πειθαρχική αγωγή κατά των ανώτατων δικαστικών της χώρας εγείρει ο υπουργός Δικαιοσύνης, τον οποίον προφανώς οι δικαστικοί τρέμουν. Είναι αυτονόητο πως κάθε ποινική δίωξη η οποία ασκείται από τη διορισμένη και ελεγχόμενη δικαστική εξουσία είναι κατευθυνόμενη και υπό την ανοχή της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας.
[/trx_toggles_item]
[trx_toggles_item title=”6. ΠΕΛΑΤΕΙΑΚΟ ΚΑΙ ΒΑΘΥ ΚΡΑΤΟΣ” open=”no”]
«Η διαφθορά είναι στο DNA μας». Το πολιτικό ήθος είναι πρώτα από όλα θέμα των πολιτικών αξιωματούχων. Ο Αριστοτέλης ορίζει την πολιτική λέγοντας πως σκοπός της δεν είναι η διακυβέρνηση αλλά η καλλιέργεια του ήθους των πολιτών της πόλις. Σήμερα δυστυχώς ισχύει το αντίστροφο, η πολιτική έχει εκφυλιστεί και λειτουργεί αποκλειστικά για να διαφθείρει τους πολίτες. Για παράδειγμα, τα μεγαλύτερα οικονομικά σκάνδαλα και εγκλήματα τα οποία πλήγωσαν την εθνική μας οικονομία διεπράχθησαν είτε άμεσα από τους πολιτικούς είτε έμμεσα με την πλήρη κάλυψη και συγκάλυψη τους. Την τραγική εικόνα συμπληρώνουν οι μηχανισμοί τρομοκρατίας, ψεύδους, παραπληροφόρησης και επιρροής του τύπου.
Τέλος, αν τα κόμματα της Ελλάδας δεν πλήρωναν για τις ψήφους τους, τότε απλά θα είχαν εξαφανιστεί. Και για να μπορέσουν να υπάρξουν έτσι όπως είναι, έπρεπε να πληρώνουν πολλά. Το πελατειακό κράτος μπορεί να αντιμετωπισθεί μόνο ανοίγοντας τα κομματικά ταμεία – τα υπερπλυντήρια χρήματος της Ελλάδας.
[/trx_toggles_item]
[trx_toggles_item title=”7. ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ” open=”no”]
Τα πολιτικά κόμματα, με στελέχη τα οποία είναι κυριολεκτικά υπεράνω νόμου απολαμβάνοντας ασυλίες και αριστοκρατικά προνόμια (άρθρο 62§1 και 61§2 του συντάγματος), αποφασίζουν μόνα τους για την κρατική τους επιχορήγηση και τους μισθούς των βουλευτών τους (άρθρο 29 του συντάγματος), κάτι το οποίο πρέπει να τελειώσει. Δίχως να ελέγχονται από κανέναν, τα πολιτικά κόμματα μας καταδυναστεύουν για δεκαετίες, ενώ επηρεάζουν και διαφθείρουν δια της ανθυγιεινής τους παρουσίας, τους πλέον ζωντανούς και ενεργούς τομείς όπως την εργασία (με τις κομματικές συνδικαλιστικές οργανώσεις) και την παιδεία (με τις φοιτητικές παρατάξεις).
[/trx_toggles_item]
[trx_toggles_item title=”8. ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟΔΙΑΙΤΗ ΚΑΙ ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΗ” open=”no”]
«Δεν υπάρχει παιδεία». Αυτοί που αποφασίζουν για τη μορφή και τη φύση της Ελληνικής παιδείας είναι τα κόμματα. Οι πολιτικοί και οι υπουργοί (που δεν επιλέγονται ούτε ελέγχονται από τους πολίτες) είναι αυτοί που θέτουν τις γενικές και κατευθυντήριες γραμμές της παιδείας, που αποφασίζουν τι θα λένε τα βιβλία και με ποιο τρόπο θα διδάσκονται. Είναι οι δικές τους ιδέες αυτές που ορίζουν και εγκλωβίζουν τους νέους μας πολίτες. Ταυτόχρονα, το πολιτικό σύστημα είναι έτσι δομημένο ώστε οι καθηγητές να διορίζονται από τους πολιτικούς σε διάφορες χρυσοπληρωμένες θέσεις ινστιτούτων και κέντρων ερευνών και συνεπώς να ελέγχονται και πάλι από αυτούς.
[/trx_toggles_item]
[trx_toggles_item title=”9. ΥΔΡΟΚΕΦΑΛΟ ΚΡΑΤΟΣ – ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ” open=”no”]
«Έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν». Η Ελληνική περιφέρεια είναι υποταγμένη στα κόμματα (άρθρο 102§5 του συντάγματος), ενώ επηρεάζεται και ελέγχεται χρηματικά από το υδροκέφαλο κράτος. Ταυτόχρονα, οι εκπρόσωποι της περιφέρειας, οι βουλευτές, δεν ακούν ποτέ την άποψη και τη θέληση των πολιτών της περιοχής που εκπροσωπούν και καταλήγουν να ψηφίζουν σύμφωνα με την κομματική γραμμή και θέση. Χωρίς δηλαδή να αφουγκράζονται τις ανάγκες και τα θέλω μας, οι πολιτικοί μας θυμούνται προεκλογικά κάθε τέσσερα χρόνια ενώ λαμβάνουν αποφάσεις για εμάς, χωρίς εμάς και πολλές φορές εναντίον μας. Στον αντίποδα αυτών των αντιδημοκρατικών πρακτικών, βρίσκονται οι προτάσεις του δ για ανεξαρτησία των Ο.Τ.Α. και υποχρεωτική διαβούλευση με τους πολίτες.
[/trx_toggles_item]
[trx_toggles_item title=”10. ΑΝΥΠΑΡΚΤΕΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ” open=”no”]
«Είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι». Το σύνταγμα και οι νόμοι της Ελλάδας όχι απλά δεν προβλέπουν αλλά ρητώς απαγορεύουν στους πολίτες να συμμετέχουν με δημοκρατικές διαδικασίες στην πολιτική ζωή. Διάφορες δημοκρατικές ιδέες και μέθοδοι συμμετοχής είναι ανύπαρκτες και κυνηγημένες στην Ελλάδα όπως τα δημοψηφίσματα από τους πολίτες, η νομοθετική πρωτοβουλία πολιτών, η ανάκληση/μομφή νόμων και αξιωματούχων, η λογοδοσία απερχόμενων αξιωματούχων, ο συμμετοχικός προϋπολογισμός, κτλ. Ταυτόχρονα, το πολιτικό σύστημα είτε καπελώνει και μετά ακυρώνει τις διαμαρτυρίες των πολιτών, είτε τις αγνοεί όταν αυτές είναι ανεξάρτητες αλλά δεν συμφέρουν. Αυτός ο θεσμικός αποκλεισμός, σε συνδυασμό με την ελεγχόμενη πληροφόρηση και ενημέρωση και με τη συστηματική συγκάλυψη της αλήθειας από τους πολιτικούς, έχει οδηγήσει στην πλήρη ματαίωση των προσπαθειών του ενεργού και υπεύθυνου πολίτη.
[/trx_toggles_item]
[/trx_toggles]
Ωστόσο υπάρχει διέξοδος. Για αυτόν ακριβώς τον σκοπό άλλωστε ιδρύσαμε το δ. Μέσω του κινήματος μας μπορούμε να υπερβούμε τα θεσμικά εμπόδια, να ασκήσουμε πολιτική πίεση απευθείας στο πολιτικό σύστημα, να επιβάλουμε τις προτάσεις που θέλουν οι πολίτες και να φτιάξουμε τη δημοκρατία μας.
Πάρε μέρος στο «δέλτα – πολιτική επανάσταση».