Στην ταινία MATRIX (1999), ο πρωταγωνιστής σε μια αλησμόνητη στιγμή συναντά το Μορφέα, ο οποίος του εξηγεί ότι ο κόσμος όπως τον γνωρίζει είναι στην πραγματικότητα μια ψευδαίσθηση (το μάτριξ), η οποία καλύπτει την αλήθεια και τον καλεί να διαλέξει ανάμεσα σε δύο χάπια, ένα μπλε που θα τον αφήσει να «κοιμάται» μέσα σε αυτήν την ψευδαίσθηση ή σε ένα κόκκινο που θα τον αφυπνίσει και θα αρχίσει να γίνεται κοινωνός της αλήθειας.
Όλη η ζωή μας είναι ένα μάτριξ, αλλά στο παρόν άρθρο θα επικεντρωθούμε στο μάτριξ του πολιτεύματος, της υποτιθέμενης βούλησης του πολίτη και πώς είμαστε προγραμματισμένοι να ζούμε μέσα σε αυτό, αλλά και πώς μπορούμε να απαλλαγούμε από αυτό.
Από μικρούς μας μεγάλωσαν οι γονείς μας και τα σχολεία μας με το να πιστεύουμε ότι «η ψήφος σου είναι η δύναμή σου, είναι η απόλυτη έκφανση του πολιτεύματος που έχουμε της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας». Αυτή η καλοπροαίρετη κατά τα άλλα παραίνεση ενέχει από μόνη της πολλαπλά ψεύδη. Η ψήφος μας ποτέ ΔΕΝ υπήρξε η δύναμή μας και σίγουρα ΔΕΝ είναι η απόλυτη έκφανση της ψευδοδημοκρατίας που πιστεύουμε ότι έχουμε (ενώ στην καλύτερη περίπτωση πρόκειται περί ολιγαρχίας στη χειρότερη περί πρωθυπουργικής μοναρχίας). Η αλήθεια είναι πως ο κοινοβουλευτισμός δεν έχει καμία σχέση με τη Δημοκρατία στην ιδεώδη και μοναδική αυθεντική της μορφή. Οι πολίτες αυτής της χώρας γαλουχούμαστε εξ’ απαλών ονύχων να πιστεύουμε πρώτον ότι έχουμε Δημοκρατία, αντί της κεκαλυμμένης ολιγαρχίας που όντως έχουμε, και δεύτερον ότι εμείς οι ίδιοι οι πολίτες έχουμε τη δύναμη, αλλά και την ευθύνη (!!) να συντηρούμε αυτό το κατ’ επίφασιν δημοκρατικό πολίτευμα. Πολύ λυπηρή συνέπεια όλης αυτής της πλύσης εγκεφάλου που υφιστάμεθα από παιδιά είναι πως ακόμα και ενεργοί πολίτες καταλήγουν να υπερασπίζονται φανατικά αυτήν την υποβολιμιαία άποψη περί δύναμης του πολίτη μέσω της ψήφου και να υπεραμύνονται αυτής αποδεικνύοντας ότι η δύναμη της συνήθειας (έξις) μπορεί να υπερκεράσει οτιδήποτε άλλο. Μας προτρέπουν λοιπόν κάθε 4 χρόνια να σπεύδουμε στις κάλπεις ώστε να νομιμοποιούμε αυτό το ψευδοπολίτευμα, ώστε να μπορούν να μας κυβερνούν κατά το δοκούν και μάλιστα με τις ευλογίες μας. Όποιος τολμά να απέχει από αυτή τη φαρσοκωμωδία απευθείας κατηγορείται για ιδιωτεία και ότι δεν «εκμεταλλεύεται» αυτήν τη δήθεν τεράστια δύναμη που λέγεται ψήφος, δικαίωμα του εκλέγειν κλπ. Ουσιαστικά, η ψήφος δεν έχει καμία αξία πέραν από αυτή που της προσδίδουν όσοι έχουν συμφέροντα προκειμένου να ενδύσουν με ένα δημοκρατικό μανδύα ένα ολιγαρχικό καθεστώς. Τρανό παράδειγμα είναι πως η ΝΔ έλαβε μόλις το 22,6% των ψήφων των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων στις εκλογές της 7ης Ιουλίου, ενώ ένα συντριπτικό 43,29% του εκλογικού σώματος (δηλαδή των πολιτών που έχουν δικαίωμα ψήφου) δεν πήγε να ψηφίσει (αποχή)!! Με αυτό το μικρό ποσοστό η ΝΔ έλαβε κοινοβουλευτική αυτοδυναμία με τον αδιανόητο αριθμό των 158 βουλευτών και κυβερνάει “δημοκρατικά” τη χώρα, η οποία πέραν του εκλογικού σώματος περιλαμβάνει επιπλέον και τον αριθμό και τις τύχες των παιδιών που είναι Έλληνες (αλλά σε πολύ μικρή ηλικία για να ψηφίσουν), αλλά και όλων των υπόλοιπων πληθυσμών που ζουν στα εδάφη της επικράτειας μόνιμα ή προσωρινά χωρίς δικαίωμα ψήφου. Αυτό φυσικά είναι πολυπαραγοντικό αποτέλεσμα μιας και προς τον ολιγαρχικό αυτό σκοπό επινοήθηκαν διάφορα τεχνάσματα όπως γελοίοι και αντιδημοκρατικοί εκλογικοί νόμοι, ύπαρξη των καθ’ όλα άχρηστων πολιτικών μορφωμάτων που ονομάζονται κόμματα, υποχρεωτικός και προεπιλεγμένος κατάλογος υποψηφίων, εξίσωση της λευκής με την άκυρη ψήφο, εκλογική κλοπή των ψήφων των εξωκοινοβουλευτικών κομμάτων από τα μεγάλα κόμματα, μπόνους 50 εδρών, διορισμένοι βουλευτές επικρατείας που κανείς δεν ψήφισε, κλπ.
Στον αντίποδα ούτε η αποχή μπορεί να είναι εντελεχής λύση, διότι ακόμα κι αν 10 πολίτες κατέφθαναν τελικά στις κάλπες για να ψηφίσουν θα κατέληγε όλως παρανοϊκά να μας κυβερνά το κόμμα που θα έπαιρνε τις περισσότερες ψήφους!!
Τουτέστιν, έχουμε φτάσει σε ένα πασιφανές πολιτικό αδιέξοδο. Όπως διάβασα σε ένα ευστοχότατο σχόλιο στο facebook οι εκλογές πια μοιάζουν σαν ένα παιχνίδι με σημαδεμένη τράπουλα με banca την εκάστοτε κομματική ηγεσία: με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο αυτή πάντα θα κερδίζει.
Επομένως, αυτό που πρέπει αρχικά να κατανοήσουμε οι πολίτες για να μπορέσουμε να αφυπνισθούμε είναι ότι αυτή τη στιγμή δεν είμαστε πολίτες με την πολιτική έννοια του όρου! Πολίτες θα ήμασταν αν συμμετείχαμε στις πολιτικές αποφάσεις. Εμείς, με τα παρόντα δεδομένα δεν συμμετέχουμε με κανέναν τρόπο, ούτε καν μας ρωτάνε, συνεπώς είμαστε υπήκοοι.
Για να γίνουμε επιτέλους πολίτες είναι τεράστια ανάγκη να ξυπνήσουμε άμεσα, να πιέσουμε με όλους τους πιθανούς τρόπους να αλλάξει άρδην το σύστημα, αυτό είναι καταρχήν που πάσχει, όχι μόνο τα πρόσωπα που ευλαβικά το υπηρετούν.
Συμπολίτη, τώρα που ξέρεις λοιπόν, ποιο χάπι επιλέγεις να πάρεις;; το μπλε ή το κόκκινο;;
- Ίριδα Σταθάκου
- Σταύρος Καλεντερίδης