Γράφει ο Έκτορας Ίκιου
«Τα δικά μας παιδιά», ένα επτασφράγιστο μυστικό, το οποίο τα μεγάλα κόμματα έκρυβαν για χρόνια από τους Έλληνες πολίτες, μία σιωπηλή συμφωνία για τον ολοκληρωτικό έλεγχο του κρατικού μηχανισμού. Πολλοί γνώριζαν για τα τηλέφωνα που λάμβαναν χώρα την νύχτα των εκλογών «Αύριο το πρωί θα έρθω στο γραφείο, παρακαλώ να το έχεις αδειάσει και να μην είσαι εκεί», ήταν η ατάκα μόλις διαμορφωνόταν το τελικό αποτέλεσμα και άλλαζε χέρια η διακυβέρνηση της χώρας, αποδείξεις βέβαια δεν υπήρχαν.
Το μυστικό αποκαλύφθηκε τυχαία από μια υποψήφια βουλευτή όταν σε συνέντευξη της ανέφερε πως «ήρθε η ώρα να βολευτούν και τα δικά μας παιδιά όταν κερδίσουμε τις εκλογές». Βέβαια το σάπιο πολιτικό μας σύστημα αντί να προχωρήσει στην καταπολέμηση του φαινομένου και στην δρομολόγηση διαδικασιών διαφάνειας στον Δημόσιο τομέα, χρησιμοποίησε την αποκάλυψη για μικροπολιτικούς λόγους και για χειραγώγηση της κοινής γνώμης για ψηφοθηρικούς λόγους.
Πόσα είναι τελικά αυτά τα παιδιά που κάθε κυβέρνηση διορίζει μόλις κερδίσει τις εκλογές; Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν γνωρίζει τον ακριβή αριθμό τους, όμως ενδιαφέροντα στοιχεία μας δίνουν τα αποτελέσματα της πρώτης απογραφής των Δημοσίων Υπαλλήλων.
Ποια είναι τελικά τα δικά μας παιδιά; Τα εγγεγραμμένα κομματικά στελέχη, οι υποψήφιοι βουλευτές που δεν εκλέχτηκαν, η οργανωμένη νεολαία του κάθε κόμματος και πολλοί άλλοι «ειδικοί» σύμβουλοι, με λίγα λόγια όλοι οι στενοί υποστηρικτές του κόμματος. Για παράδειγμα ο πρωθυπουργός μας είναι ένα από αυτά τα παιδιά, ανήκε στην νεολαία του κόμματος, μετά μπήκε στο κόμμα και στο τέλος πήρε το δαχτυλίδι της ηγεσίας του κόμματος από τον προκάτοχό του και εκλέχτηκε πρωθυπουργός.
Ποιες θέσεις καταλαμβάνουν όλοι αυτοί; Οι θέσεις που καταλαμβάνουν είναι όλες τους ανώτερες και ανώτατες θέσεις της δημόσιας διοίκησης, θέσεις ειδικού επιστημονικού προσωπικού και συμβούλων. Οι θέσεις αυτές είναι απλωμένες σε όλη την χώρα και βοηθάνε στο κομματικό έλεγχο της Δημόσιας Διοίκησης, όχι στην σωστή λειτουργία της αλλά στο έλεγχο της.
Η ισότητα και η αξιοκρατία στην επιλογή των στελεχών για όλες αυτές τις θέσεις πολύ απλά δεν υπάρχει, ενώ φτάνει μόνο να είσαι «δικό τους παιδί». Έτσι ενώ υπάρχουν ικανότατοι δημόσιοι υπάλληλοι με μεταπτυχιακά, διδακτορικά ακόμα και απόφοιτοι της Σχολής Δημόσιας Διοίκησης, οι οποίοι θα μπορούσαν να διοικήσουν της δημόσιες υπηρεσίες και με τα χρόνια εμπειρίας τους να τις κάνουν να είναι αποτελεσματικές και αποδοτικές, όλοι αυτοί χάνουν τις θέσεις αυτές από ανθρώπους, που τις περισσότερες φορές, αν όχι όλες, δεν ξέρουν τίποτε για την λειτουργία των υπηρεσιών που καλούνται να διοικήσουν και το χειρότερο οι γνώσεις τους είναι άσχετες με το αντικείμενο των υπηρεσιών. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα οι δημόσιες υπηρεσίες να πάσχουν πάντα από την διοίκησή τους με όλα τα αρνητικά επακόλουθα, όπως σπατάλη χρήματος και χρόνου, κακή οργάνωση-εξυπηρέτηση, αναξιοπιστία και διαφθορά.
Πόσο κοστίζουν άραγε στους πολίτες τα δικά τους παιδιά; Επειδή τον ακριβή αριθμό τους δεν τον ξέρουμε ας πάρουμε έναν ενδεικτικό όπως 20.000 υπάλληλοι (θεωρητικά είναι πολύ περισσότεροι). Εν συνεχεία να δούμε τις αμοιβές τους, πολλοί θα πίστευαν ότι σαν νέοι υπάλληλοι θα έμπαιναν στο μισθολογικό κλιμάκιο 1 όπως και κάθε νεοπροσληφθείς δημόσιος υπάλληλος, δυστυχώς όμως όχι. Σύμφωνα με το ενιαίο μισθολόγιο των δημοσίων υπαλλήλων όλοι αυτοί ανήκουν σε ειδικές κατηγορίες και αμείβονται με το ανώτερο μισθολογικό κλιμάκιο συν κάποια ειδικά επιδόματα, υπάρχουν βέβαια και κάποιες κατηγορίες που πληρώνονται σε χαμηλότερα μισθολογικά κλιμάκια αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι τα «δικά τους παιδιά» αν είναι 20.000 πληρώνονται όσο 40.000 δημόσιοι υπάλληλοι. Το παράδοξο είναι ότι όλους αυτούς δεν τους χρειάζονται οι δημόσιες υπηρεσίες διότι μπορούν να καλυφθούν οι θέσεις αυτές από το διορισμένο προσωπικό, «ΑΝ» χρειάζεται να υπάρχουν αυτές οι θέσεις. Τέλος το κόστος όλων αυτών με Μ.Ο μισθού τα 2.000 ευρώ αγγίζει το 1δις ετησίως.
Εδώ και πολλά χρόνια γίνεται συζήτηση για άρση της μονιμότητας στο δημόσιο, ένα μεγάλο θέμα με πολλές προεκτάσεις που έχουν αναλυθεί σε άλλα άρθρα εδώ θα δούμε μόνο μία όψη. Φανταστείτε τώρα να διαχειριζόταν αυτό το σάπιο κομματικό σύστημα έναν δημόσιο τομέα χωρίς μονιμότητα των υπαλλήλων. Μετά από κάθε εκλογική αναμέτρηση θα έχαναν την δουλειά τους οι νυν δημόσιοι υπάλληλοι για να έρθουν τα δικά τους παιδιά.
Τα δικά τους παιδιά είναι καιρός να σταματήσουν να τοποθετούνται με το έτσι θέλω στην κορυφή της δημόσιας διοίκησης και να εφαρμοστεί η αξιοκρατία, η δικαιοσύνη και η ισότητα, ώστε να δοθούν κίνητρα στο εν ενεργεία προσωπικό για να αποδώσει περισσότερο, ευελπιστώντας σε υπηρεσιακή εξέλιξη. Τέλος σκεφτείτε πόσα έργα πνοής για τους πολίτες θα μπορούσαν να γίνουν με 1 δις που το σάπιο πολιτικό σύστημα πετάει για να ταΐσει τα «δικά του παιδιά».