Γράφει η Καντά Αναστασία
«Κι αν δεν μπορείς να κάμεις τη ζωή σου όπως τη θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον, όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις.»
Φαίνεται απλό, εύκολο. Στα λόγια τουλάχιστον, διότι στην πράξη χωλαίνουμε εθνικά. Στην πράξη, η Ελλάδα καθίσταται ο περίγελος της διεθνούς κοινότητας, ο δακτυλοδεικτούμενος «παρίας», από τη στιγμή που δεν υφίσταται κάποιο εθνικό όραμα, κάποιο σχέδιο για την ανασύσταση της χώρας. Δεν υπάρχει εθνική συνεννόηση, δεν υπάρχει ομοψυχία. Σαν χώρα, θα μας παρομοίαζα με ένα φυτό που φέρει μόνο δηλητηριώδη αγκάθια. Αν και «λίκνο της δημοκρατίας», η ασυδοσία, η διαπλοκή και η διαφθορά, ο ημετερισμός και η «πάρτη» του καθενός τίθενται υπεράνω πάντων. Γι’ αυτό εξευτελιζόμαστε.
Αφορμή για το παρόν άρθρο αποτέλεσε η πρόσφατη καταγγελία του πρώην Α/ΓΕΕΘΑ κ. Κωσταράκου για το πώς χρησιμοποιήθηκαν τα – προερχόμενα από την Ευρωπαϊκή Ένωση – κονδύλια για τους πρόσφυγες και μετανάστες από τις «φιλάνθρωπες» ΜΚΟ (και σίγουρα όχι μόνο!).
Αναμενόμενο είναι πως, όταν μια βάρκα έχει μέγιστη χωρητικότητα τα δέκα άτομα, πάρα ταύτα υπερφορτώνεται με 20+ άτομα, θα βουλιάξει. Εκ των πραγμάτων, η βάρκα δεν αντέχει το βάρος. Η μόνη λύση προκειμένου να χωρέσουν 20+ άτομα, είναι να συνδράμει από κοινού και μια άλλη βάρκα. Αν και με πολλά τρωτά σημεία, ας πούμε ότι έτσι έχει η κατάσταση στην Ελλάδα με το ζήτημα των προσφύγων και των μεταναστών. Με άλλα λόγια, είναι φύσιν αδύνατον μια χώρα με τα όσα προβλήματα τη ραίνουν από την κορυφή ως τα νύχια, με αδυναμία να καταστεί λυσιτελής πρώτα απ’ όλα για τους πολίτες της, να αντέξει το «άχθος» επιπλέον προβλημάτων. Θα είναι σα να πριονίζει τα πόδια της. Παρ’ όλα αυτά, εφόσον – ίσως – δεν υπάρχει άλλη λύση, προστίθεται επιπλέον βάρος και προκειμένου να το διαχειριστεί, έτερες χώρες συμβάλλουν με τον τρόπο τους. Αυτού του είδους η αρωγή είναι κατά βάση οικονομική.
Μέχρι στιγμής, η Ελλάδα έχει λάβει οικονομική ενίσχυση ύψους 1,6 δις ευρώ από την Ευρωπαϊκή Ένωση για τη διαχείριση των προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών, που ως επί το πλείστον επιβαρύνουν τα ελληνικά νησιά. Εάν υπήρχε σωστή διαχείριση, πρόγραμμα και οργάνωση, το ποσό θα αποτελούσε μια ανάσα, τόσο για τους αφιχθέντες στην Ελλάδα, όσο και για το ελληνικό κράτος εν γένει. Εάν συνέτρεχαν τα παραπάνω, είναι βέβαιο πως τα πράγματα θα είχαν κάπως εξομαλυνθεί, η κατάσταση θα ήταν διαφορετική και πιθανότατα διαχειρίσιμη. Όμως δεν είναι έτσι.
Κάθε μέρα που περνά είναι και χειρότερη. Αν λάβουμε ως παράδειγμα το χωριό Μόρια στην ανατολική Λέσβο, μπορούμε να διακρίνουμε πολλά. Σύμφωνα με το BBC, δεκάχρονα παιδιά αποπειρώνται την αυτοχειρία λόγω των άθλιων συνθηκών διαβίωσης, ενώ όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο συντονιστής των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, Λούκα Φοντάνα (ο οποίος έχει εργαστεί σε όλο τον κόσμο σε ζώνες συγκρούσεων), η Μόρια είναι το χειρότερο μέρος που έχει δει στη ζωή του!
Σίγουρα, τα ευρωπαϊκά κονδύλια δεν αποτελούν πανάκεια, ωστόσο, όπως αναφέρθηκε, θα μπορούσαν να αποτελέσουν μια χείρα βοηθείας. Θα μπορούσε κανείς να πει πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι ερχόμενοι εδώ, εκουσίως ή ακουσίως, ελπίζουν πως οι συνθήκες ζωής θα είναι καλύτερες από αυτές στη χώρα τους. Κι εμείς απλά τους διαψεύδουμε.
Δυστυχώς, τα 1,6 δις ευρώ κατέληξαν – και ομολογουμένως από τον βουλευτή του ΣΥ.ΡΙΖ.Α, Γιώργο Κυρίτση – σε Μ.Κ.Ο, δεδομένου ότι, «η πρακτική που ακολουθεί η ΕΕ είναι να χρηματοδοτούν, όχι απευθείας τα κράτη που υφίστανται την μεταναστευτική πίεση, αλλά διεθνείς οργανισμούς με τους οποίους συνεργάζονται, όπως η Διεθνής Αμνηστία», ενώ κατά τα λεγόμενα του υπουργού Μεταναστευτικής Πολιτικής, Δημήτρη Βίτσα, «τα κόστη αυτά έχουν πλήρως ελεγχθεί και πιάσει τόπο».
Και διερωτώμαι: «έχουν ελεγχθεί» σε μία χώρα που η μη-διαφάνεια και η κουτοπονηριά κερδίζουν παράσημα; «Έχουν πιάσει τόπο», ενώ το ακριβώς αντίθετο κραυγάζει από χιλιόμετρα, με αποδείξεις αδιάσειστες;
Τα τελευταία χρόνια, η εικόνα που βγάζουμε προς τα έξω είναι αυτή του αδρανή και στωικού λαού. Μπορεί να έχουμε κάνει συλλογικά λάθη, αλλά σίγουρα δεν είμαστε ηλίθιοι. Ή αυτό θέλω να πιστεύω. Γι’ αυτό, λοιπόν, καλύτερα να μασάς…