Σκοπίμως καθυστέρησε η σύνταξη του παρόντος άρθρου. Ο λόγος ήταν ο ειλικρινής μας σεβασμός στην ιδέα της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης και του κράτους δικαίου. Όποιος δεν σεβάστηκε τα υψηλά αυτά ιδανικά, και έσπευσε να προκαταβάλλει ή να επηρεάσει δικαστικές αποφάσεις, αποτελεί μέρος τους προβλήματος που θα αναλυθεί παρακάτω.
Είναι σημαντικό ωστόσο να ξεκαθαρίσουμε πως οι προαναφερθείσες ιδέες, δεν συναντώνται στην Ελλάδα. Το δέλτα – πολιτική επανάσταση είναι από τις λίγες πολιτικές δυνάμεις που μιλούν τη σκληρή γλώσσα της αλήθειας και έχει εξηγήσει προ ετών, για ποιους συγκεκριμένους λόγους η δικαστική εξουσία στη χώρα δεν είναι ανεξάρτητη. Όχι φιλοσοφίες και γενικόλογα. Ας επαναλάβουμε λοιπόν με το πλέον σαφή τρόπο αυτό που έχουμε εξηγήσει με εκτενή σχετική αρθρογραφία: Η δικαιοσύνη στην Ελλάδα είναι βαθιά εξαρτημένη και τελεί υπό την κηδεμονία των πολιτικών. Είναι εξαρτημένη διότι οι ανώτατοι δικαστικοί διορίζονται και έπειτα ελέγχονται πειθαρχικά από την εκάστοτε κυβέρνηση.
Ως εκ τούτου, η αναβολή δημοσίευσης του παρόντος μέχρι να ολοκληρωθεί η ακροαματική διαδικασία τουλάχιστον στον πρώτο βαθμό, σχετικά με την υπόθεση της ναζιστικής συμμορίας, δεν αποτέλεσε κάποια μυωπική πίστη στη χίμαιρα της Ελληνικής δικαιοσύνης, όπως άλλωστε έπραξαν κάποιοι επιφανείς, κατά τ’ άλλα, νομικοί της πενταροδεκάρας.
Αντιθέτως, η ανάγκη και ο αγώνας για ανεξάρτητη δικαιοσύνη αποτελεί την ναυαρχίδα και την πρώτη εκ των δέκα ιδεών του κινήματός μας και συνεπώς θεωρούμε χρέος μας να υποστηρίζουμε, να καλλιεργούμε και να προωθούμε εμπράκτως το εν λόγω ιδεώδες, με τη θετική στάση μας, την απαρέγκλιτη συμπεριφορά αλλά και τις δυναμικές μας παρεμβάσεις.
Εκ των ανωτέρω λοιπόν προκύπτει το ιλαροτραγικό των πανηγυρισμών και της φιέστας, κατά την οποία πολλοί, κυρίως κομματικοί, βιάστηκαν να συγχαρούν κάποια υποτιθέμενη δημοκρατία και κάποια υποτιθέμενα ανεξάρτητη δικαιοσύνη. Οι διθυραμβικές δηλώσεις και τα τσιτάτα που ακολούθησαν, προκάλεσαν μάλλον κλαυσίγελο σε όσους διαθέτουν στοιχειώδεις γνώσεις πολιτικής ιστορίας και πολιτειολογίας.
Επειδή και για το ζήτημα της «νίκης της δημοκρατίας» που αναφέρθηκε, απαιτείται υπεύθυνη και όχι δημοκοπική στάση, το δέλτα για ακόμα μια φορά τόλμησε σε πείσμα των καιρών να εξηγήσει στους πολίτες πως άλλο κοινοβουλευτισμός και άλλο δημοκρατία. Συνεπώς, οι νίκες και τα κομφετί απευθύνονται μάλλον σε κομματικούς ακολούθους και βαστάζους, παρά σε ελεύθερους και κυρίαρχους πολίτες.
Κάποιοι υποστήριξαν πως η οπαδική συμπεριφορά με συνθήματα και πανό έξω από αίθουσες δικαστηρίων εκθέτουν ανεπανόρθωτα μία δήθεν εικόνα που διαθέτει η δικαιοσύνη στη χώρα μας. Ωστόσο η πραγματική εικόνα της δικαιοσύνης είναι κατά πολύ χειρότερη από οποιοδήποτε λαϊκό δικαστήριο μπορεί να στηθεί έξω από το Εφετείο. Διότι τι πιο θλιβερό μπορεί να υπάρξει από ένα στημένο θέατρο πολιτικά ελεγχόμενης δικαστικής εξουσίας και από μία συγκεντρωμένη ομάδα ανθρώπων, οι οποίοι είτε επειδή τους το ζήτησε το κόμμα, είτε επειδή παρασύρθηκαν, κατέληξαν να σκιαμαχούν έξω από τις δικαστικές αίθουσες;
Το καθήκον όμως των ενεργών πολιτών είναι να κοιτούν την μεγάλη εικόνα και όχι αυτό που τους υποδεικνύουν οι διεφθαρμένοι κομματάρχες με τις ντουντούκες. Πόσο μάλλον οι έμμισθοι επαγγελματίες antifa.
Όσοι νομίζουν ότι η χρυσή αυγή ήταν ο μεγάλος αντίπαλος της δημοκρατίας εξαπατώνται και συνάμα εξαπατούν. Υπάρχει κάτι πολύ πιο σκοτεινό που μας απειλεί και επικρέμεται από πάνω μας.
Δεν αναφέρομαι προφανώς στις λοιπές απάνθρωπες ιδεολογίες που έχουν βρει χώρο και παρασιτούν εις βάρος της κοινωνίας μας: τον κομμουνισμό, τον καπιταλισμό, τον σοσιαλισμό και τον φιλελευθερισμό.
Μιλάω για αυτή τη δύναμη που γέννησε τη χρυσή αυγή, και που γεννάει το μίσος και τον διχασμό στην Ελλάδα, εδώ και 200 χρόνια: τον κοινοβουλευτισμό.
Ο κοινοβουλευτισμός είναι αυτή η απάνθρωπη και ανθρωποφάγα δύναμη που δημιούργησε όλες τις προϋποθέσεις – πολιτικές, οικονομικές, πολιτιστικές και ηθικές – για την εξάπλωση και δράση της ναζιστικής συμμορίας. Ο κοινοβουλευτισμός αξιοποίησε στο έπακρο την ναζιστική συμμορία, με τους μεν να ετεροπροσδιορίζονται αποκτώντας πολιτικό λόγο ύπαρξης, και τους δε να αξιοποιούν τους συμμορίτες ως δεξαμενή ψήφων. Ο κοινοβουλευτισμός, και με την ανοχή διαδοχικών κυβερνήσεων, επέτρεψε στους υπόδικους χρυσαυγίτες να κυκλοφορούν ελεύθεροι όλα αυτά τα χρόνια ενθαρρύνοντας την εγκληματικότητά τους, ενώ ήταν ο κοινοβουλευτισμός αυτός που με ευθεία παρέμβασή στη δικαιοσύνη διέταξε την άτονη και υποκριτική σύλληψη των χρυσαυγιτών, το 2013.
Ο κοινοβουλευτισμός ήταν αυτός που χρησιμοποίησε τη ναζιστική συμμορία ως αλεξικέραυνο, και μέσο εκτόνωσης της απογοήτευσης και της οργής των πολιτών, ενάντια στο σαθρό κοινοβουλευτικό πολιτικό σύστημα. Ακόμα χειρότερα όμως, ήταν ο κοινοβουλευτισμός αυτός που προκάλεσε, μέσω της ύπαρξης της χρυσής αυγής, την νομιμοποίηση του ανθελληνισμού στη χώρα.
Σήμερα, οι φασίστες του κοινοβουλευτισμού συνεχίζουν να παίζουν θέατρο, επιχειρώντας για ακόμα μια φορά να μας εξαπατήσουν, και μας καλούν σε συστράτευση στον δήθεν κοινό αγώνα κατά του φασισμού. Σε αυτό το εκφυλισμένο κάλεσμα, αντιπαραβάλλουμε τον δικό μας αγώνα. Έναν διαρκή και ηρωικό αγώνα απέναντι σε αυτό που τρέφει και γεννάει φασισμό, διχασμό και μίσος. Με δυο λέξεις: πολιτικό σύστημα. Ή αν προτιμάτε μία: Σύνταγμα.
Επακολούθως, ο εχθρός του φασίστα δεν ήταν ποτέ ο αντιφασίστας. Η νέμεσις του φασίστα είναι ο πραγματικός δημοκράτης. Όχι ο οπαδός του κοινοβουλευτισμού και των κομμάτων, αλλά ο δημοκράτης με την αληθινή και ελληνική έννοια του όρου. Αυτός που δεν επιτρέπει να τον εργαλειοποιούν. Αυτός που συνειδητοποιεί και αντιλαμβάνεται ότι και οι λοιπές αιμοσταγείς ιδεολογίες που μαστίζουν τη χώρα μας, είναι εξίσου ανθρωποκτόνες. Μπορεί να μην φέρουν το στυγνό και ανατριχιαστικό πρόσωπο των ναζί, αλλά προκαλούν εξίσου θανάτους, κοινωνικό μίσος, φτώχεια, πείνα και καταστροφή. Είναι μάλιστα κεκαλυμμένοι εχθροί των πολιτών και συνεπώς πιο απεχθείς αντίπαλοί μας.
Ο φασισμός στην πολύκροτη και, από πολλούς εκμεταλλεύσιμη δίκη, δέχθηκε πράγματι ένα νομικό πλήγμα και αυτό αποτελεί μια θετική εξέλιξη. Είναι όμως λάθος να θεωρούμε ότι ο φασισμός και ο εν γένει αυταρχισμός εκμηδενίστηκε πολιτικά. Τον είδαμε άλλωστε να αναζωπυρώνεται προσφάτως, με νέα πρόσωπα και σχήματα, αν και οι πολίτες, επιδεικνύοντας τα υγιή χαρακτηριστικά τους, διαρκώς τον απορρίπτουν. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ο φασισμός δεν εξουδετερώνεται στα δικαστήρια. Περιθωριοποιείται και κατανικάται μόνο με αντιπροτάσεις στην πολιτική και την κοινωνία. Όχι κοινοβουλευτικές αλλά με μια επιτέλους δημοκρατική πρόταση.
Και αυτό διότι είναι αδύνατο να νικήσουμε τον φασισμό διεξάγοντας κοινοβουλευτικές μάχες, καθότι ο κοινοβουλευτισμός είναι η ιδεολογική ομπρέλα στην οποία διαχρονικά υπάγεται και από την οποία εκπορεύεται ο φασισμός.
Μόνο με μία δημοκρατική αναγέννηση, μία πολιτική επανάσταση και επαναφορά της δημοκρατίας ως πολιτειακή επιλογή στη χώρα που τη γέννησε, μπορούμε να εξέλθουμε νικητές.
Μόνο τότε μπορεί η ελευθερία να θριαμβεύσει.
- Σταύρος Καλεντερίδης