Γράφει ο Κρίτων Καππαδόκης
Πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ότι μετά τα δυό αυτά συλλαλητήρια και ιδιαίτερα το πρωτοφανές (με 1.500.000 κόσμο) τής 4 Φεβρ. 2018, τα πράγματα έχουν μπεί πια σε άλλη βάση.
Ναι μεν οι κινητοποιήσεις αυτές δεν ήταν εκδήλωση συντεταγμένης πολιτικής δύναμης (δηλαδή κομματικών σχηματισμών, όπως έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε ότι λειτουργεί η πολιτική μας ζωή) πλην όμως αυτές οι κινητοποιήσεις έγιναν, υπήρξαν, συνέβησαν : είναι πλέον ιστορικό γεγονός.
Στην αναγγελία τής αποχώρησης των Γερμανικών κατοχικών στρατευμάτων το 1944, ο κόσμος ξεχύθηκε στους δρόμους και ήταν ένα πανηγύρι. Στις κηδείες τού Γιώργου Σεφέρη και τού Γιώργου Παπανδρέου επί χούντας, ο κόσμος δήλωσε και το πένθος και την διαμαρτυρία του. Αυτόκλητα, ανοργάνωτα.
Τώρα έχουμε κάτι τελείως διαφορετικό.
Φέτος , 2018 στην Θεσσαλονίκη στις 21 Ιανουαρίου και στην Αθήνα στις 4 Φεβρουαρίου ο λαός συγκεντρώθηκε συνεννοημένος με διαδικτυακό συντονισμό. Στην Αθήνα μάλιστα, ενώ κατ’ αρχήν φάνηκε ότι ξεκίνησε από έναν άνευ ιδιαιτέρων σχετικών ιδιοτήτων ιδιώτη, εγκαίρως πέρασε, όπως έπρεπε, στην ευθύνη των σοβαρών διοργανωτών τής Θεσσαλονίκης˙ σε ελάχιστο χρόνο συντονίστηκε λαϊκός ιστός έξω και πάνω από τα κομματικά σχήματα, και δήλωσε με αποφασιστικότητα την άρνησή του σε συγκεκριμένη κυβερνητική πολιτική. Μιλάμε λοιπόν για συλλαλητήρια σαφώς πολιτικά αλλά εν ταυτώ ακομμάτιστα, με συγκεκριμένο πολιτικό μήνυμα.
Αυτό πρώτη φορά γίνεται στον τόπο μας τουλάχιστον.
Στην Αθήνα μάλιστα μπορεί να πεί κανείς ότι, οι διοργανωτές ακολούθησαν δεδομένη και ήδη διογκούμενη λαϊκή κινητοποίηση, η οποία ήθελε να διαδηλώσει την πολιτική της θέση απέναντι στην Κυβέρνηση˙ κατά κάποιον τρόπο “υπετάγησαν” σε συγκεκριμένη λαϊκό θέλημα, και σε καμιά περίπτωση δεν ήταν αυτοί, οι διοργανωτές που διαμόρφωσαν τον συγκεκριμένο πολιτικό λόγο τού λαού: απλά τον εκφώνησαν. .
Ακομμάτιστο μεν αλλά σαφέστατα πολιτικό λόγο.
Αυτό πλέον είναι ένα νέο, καινοφανές “factum”, γεγονός το οποίο πλέον κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει. Ένα γεγονός που είναι “datum”, πραγματικό δεδομένο δηλαδή , το οποίο οποιοσδήποτε μελετά την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα ή σχεδιάζει πολιτική κίνηση στην χώρα μας , είναι υποχρεωμένος να το λάβει πλέον αναπόφευκτα, και αυτό, σοβαρά υπ’ όψη.
Ο Συνταγματικός μας Χάρτης γνωρίζει μόνον κοινοβουλευτικά (ή και εξωκοινοβουλευτικά) συντεταγμένους και λειτουργούντες κομματικούς σχηματισμούς, ως μόνους φορείς έκφρασης πολιτικού λόγου. Τρόποι έκφρασης τού λαού είναι μόνο μέσω εκλογής αντιπροσώπων του στο Κοινοβούλιο και μέσω δημοψηφισμάτων. Αντίθετα από καμιά συνταγματική διάταξη ή πρακτική δεν προβλέπεται θεσμικά διαχείριση ενός τέτοιου πολιτικού γεγονότος εκφοράς πολιτικής άποψης˙ μολονότι συνέβη και αφορά τα πολιτικά πράγματα τής χώρας.
Πλην όμως συνέβη˙ συνέβη και είναι πολιτική εξέλιξη:
Αυτοοργανώθηκε διαδικτυακά και εξωκομματικά ένα τεράστιο πλήθος 2.000.000 προσώπων και εξέφερε συγκεκριμένη, σαφή πολιτική άποψη-θέση.
Ό,τι είχαν μέχρι τώρα, τυχόν έμμεσα ή άμεσα, αποδεχθεί κυβερνητικοί παράγοντες, Ελληνικών Κυβερνήσεων σχετικά με το όνομα τής γείτονος χώρας αναδιατυπώνεται καταλυτικά: Αποκλείεται, απαγορεύεται πλέον, να συναινέσει η Ελληνική Δημοκρατία σε ονομασία τής χώρας των Σκοπίων που θα περιλαμβάνει την λέξη Μακεδονία ή παράγωγό της.
Εφ’ εξής έχουμε μια νέα νόμιμη διαφορετική πολιτική πραγματικότητα.
Καλούμαστε όλοι, όλοι μας ανεξαιρέτως, από τον Πρόεδρο τής Δημοκρατίας μέχρι τον τελευταίο πολιτικό “παρατρεχάμενο”, να το λάβουμε σοβαρότατα υπ’ όψη. Και να εφαρμοσθεί η σαφής, βοερή και κατηγορηματική, έλλογη λαϊκή πολιτική εντολή:
Κανένα όνομα τής χώρας των Σκοπίων δεν πρόκειται να γίνει δεκτό από Ελληνική Κυβέρνηση και να αποτρέψει αντίστοιχο εναντίον τής χώρας αυτής veto τής Ελλάδος σε οποιονδήποτε διεθνή οργανισμό, εάν περιλαμβάνει την λέξη “Μακεδονία” ή παράγωγά της σε οποιαδήποτε γλώσσα και μορφή.