Κάθε νέος βαρόνος επιθυμεί να αφήσει την μπογιά του, είτε το έργο του κριθεί ως κάτι θετικό για τη χώρα, είτε όχι. Ίσως δεν ενδιαφέρεται και τόσο, τον “καίει” μάλλον η υστεροφημία του, ασχέτως προσήμου που θα προσέδιδε κανείς στη συμβολή του εν γένει.
Στο παρόν άρθρο θα σχολιάσω ένα ζήτημα που άπτεται ενός από τους νευραλγικότερους τομείς του κράτους: την παιδεία. Δυστυχώς, πρόκειται για μια “κουρελού νομοθετημάτων”, για μπακαλομαθηματικά που χάνουν και δε χάνουν στο ζύγι. Αυτή είναι η παιδεία μας σήμερα, δίχως πρόγραμμα, όραμα, συνοχή, δίχως βάθος ή εμποτισμένη με αξίες. Σα να λέμε, αυτά που βλέπει η πεθερά. Αυτό όμως μάς καθορίζει ως πολίτες. Δεν πρέπει να αμελούμε ή να παραγκωνίζουμε την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, τουναντίον, αποτελούν συθέμελα τη βάση για την ανατροφή ενός υγιούς και ενεργού πολίτη.
Θρυαλλίς για τη συγγραφή του παρόντος αποτέλεσε μία δήλωση δια στόματος της Υπουργού Παιδείας, Νίκης Κεραμέως, για το πανεπιστημιακό άσυλο και την είσοδο των φοιτητών με κάρτα.
Εκ πρώτης όψεως φαίνεται πως επιτέλους οι φοιτητές δικαιώνονται- ακόμη κι αν φτάσαμε να μιλάμε για καταπολέμηση της ανομίας στα πανεπιστήμια το 2019(!). Η υπουργός με το πρόγραμμά της φιλοδοξεί να εκθρονίσει τους αιώνιους φοιτητές και να καταπολεμηθεί οιαδήποτε παράνομη πράξη λαμβάνουσα χώρα εντός της πανεπιστημιακής μονάδας, η οποία έτι σήμερα στεγάζει και φιλοξενεί την ανομία – παρανομία. Μέχρι εδώ πάμε καλά, πολύ καλά για την ακρίβεια. Θεωρώ, ωστόσο, πως χωλαίνουμε στα εξής σημεία.
Πρώτον, όπως προανέφερα, δεν υπάρχει πρόγραμμα και βάθος στην παιδεία μας, συστατικά απαραίτητα για μια αψεγάδιαστη συνταγή. Αρμόζει να γίνει εστίαση, όχι μόνον στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, μα και στις προηγούμενες βαρυσήμαντες βαθμίδες.
Δεύτερον, ως ο ακρογωνιαίος λίθος του κράτους μας, είναι ζωτική ανάγκη η παιδεία να έχει εμπειρογνώμονες για στυλοβάτες. Άτομα με γνώση βαθύτατη μπορούν, τοποθετώντας οβολό – οβολό, να χτίσουν ένα παλάτι και να απολαύσουν οι ίδιοι, τωρινές και οι μετέπειτα γενεές τους καρπούς, που με τη σειρά τους θα αφήσουν τη δική τους ιστορία που θα ωφελήσει τους μεθεπόμενους και πάει λέγοντας. Δούναι και λαβείν. Η κυρία Κεραμέως δεν είναι ειδική επί του ζητήματος. Πρωτεμφανίστηκε στην πολιτική σκηνή – όπου και εδραίωσε την παρουσία της ως πολιτικό πρόσωπο – επί κυβέρνησης Σαμαρά, που τής χάρισε μία θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας. Δε θέλουμε τους ημέτερους, τις προεπιλεγμένες επιλογές. Θέλουμε τους ικανούς.
Τρίτον – και άμεσα συνυφασμένο με την ιδέα του Δ περί κατάργησης κομματικών παρατάξεων – για να έχει επιτυχία ένα τόσο φιλόδοξο πρόγραμμα που εγώ θα χαρακτήριζα “αποψίλωση” των πανεπιστημίων, δεν αρκεί η εισαγωγή μίας κάρτας στο παιχνίδι και οι ψιλομετατροπές στη δομή και σύνθεση που θα μπορούσαν να θεωρηθούν και τυπικές. Χρειάζεται εκ βάθρων αλλαγή της σύστασης των πανεπιστημίων, ξεκινώντας από την εξάλειψη του κομματικού σωλήνα, εξάλειψη των κομματικών παρατάξεων που κάθε άλλο παρά ίντριγκες και διχασμό προκαλούν. Είναι όχημα καταστροφής και διχόνοιας, όχι ομονοίας, επομένως είναι τραγελαφικό να γίνεται λόγος για μεταρρυθμίσεις, αλλά να κλείνουμε τα μάτια σε ένα τέτοιο καρκίνωμα που θρέφει μονάχα αρνητικό πρόσημο στις σχολές.
Γυαλιά, σπασμένα γυαλιά παντού που καλείται να κολλήσει τώρα η νέα κυβέρνηση. Είναι εύκολο, όμως, να ξανακολλήσει το γυαλί άπαξ και σπάσει; Όπως και να χει, είναι ένα έργο που έχουν κληθεί και δεσμευτεί να αναλάβουν. Δεν υπάρχει πισωγύρισμα, οφείλουν να καταβάλουν ύψιστη προσπάθεια και να κάνουν θυσίες. Ο καιρός και η πράξη θα αποδείξουν εάν είναι έτοιμοι για κάτι τέτοιο, και προπαντός εάν είναι άξιοι.
- Αναστασία Καντά