Του Παναγιώτη Μπαλακτάρη, δικηγόρος ΔΣΑ
Η κυβέρνηση αποφάσισε και συγκρότησε κοινοβουλευτική εξεταστική επιτροπή με αντικείμενο την έρευνα των συναλλαγών – επίμεμπτες τις θεωρούσε η κυβερνητική πλειοψηφία πριν την ολοκλήρωση των εργασιών της – μεταξύ των κομμάτων που εναλλάσσονταν στην εξουσία τα προηγούμενα χρόνια, των τραπεζικών ιδρυμάτων και των ΜΜΕ.
Η σύσταση της εξεταστικής επιτροπής που αναγγέλθηκε με τυμπανοκρουσίες πάταξης της διαφθοράς μονοπώλησε για κάποιο χρονικό διάστημα τα δελτία ειδήσεων των τηλεοπτικών σταθμών, γεγονός που άλλωστε αποτελούσε και επιδίωξη της κυβέρνησης. Εξάλλου, ο αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης με επικοινωνιακά τερτίπια είναι μία εκ των αποτελεσματικών μεθόδων που πιστά έχουν εφαρμόσει όλες οι κυβερνήσεις στην χώρα μας. Οι βουλευτές της συμπολίτευσης είχαν ανεβάσει πολύ ψηλά τον πήχη, αλλά η εξέλιξη τους διέψευσε και ματαίωσε τους σχεδιασμούς τους.
Την ίδια ώρα δόθηκε η δυνατότητα στην αξιωματική αντιπολίτευση να αντεπιτεθεί επιδεικνύοντας ένα έγγραφο αίτημα με την υπογραφή του σημερινού πρωθυπουργού, τότε προέδρου του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., κυρίου Τσίπρα προς την Εθνική Τράπεζα (ναι, αυτόν τον ίδιον συστημικό «δαίμονα» τον οποίον ξορκίζουν στην αριστερή κυβέρνηση). Με το αίτημά του ο κύριος Τσίπρας προέτρεπε εν έτει 2010 την διοίκηση της Τράπεζας να εκτιμήσει την δυνατότητα δανεισμού του κόμματός του με ευρύτερα κριτήρια και όχι αμιγώς χρηματοοικονομικά. Παρόμοια αιτήματα είναι βέβαιον ότι έχουν υποβληθεί και κατά το παρελθόν.
Κατά την διάρκεια των εργασιών της εξεταστικής επιτροπής κλητεύθηκαν όλα τα μεγάλα ονόματα του τηλεοπτικού τοπίου, τραπεζίτες και πολιτικοί, όμως η ουσία της έρευνας ήταν περιορισμένη, αφού πλειοδοτούσαν όλα σχεδόν τα μέλη της επιτροπής σε επικοινωνιακή διάθεση εις βάρος του πραγματικού σκοπού της.
Με το πέρας των εργασιών της επιτροπής ακολουθήθηκε η πεπατημένη. Παραδοσιακά τα κόμματα σε τέτοιες περιπτώσεις συντάσσουν το καθένα ξεχωριστά πορίσματα, γεγονός που επαναλήφθηκε και στην παρούσα. Οι «μεγάλες αποκαλύψεις» σκανδάλων και διαφθοράς, τις οποίες είχαν υποσχεθεί οι κυβερνώντες στον ελληνικό λαό, αποδείχθηκαν ισχνές. Τα κομματικά πορίσματα κατατέθηκαν στην Ολομέλεια της Βουλής, τέθηκαν στο αρχείο, έκλεισαν τα φώτα της αίθουσας και πραγματικά όλοι ήταν ευχαριστημένοι. Η κυβέρνηση, διότι έκανε δήθεν την υπόσχεσή της για άπλετο φως στη διαφθορά πράξη, τα λοιπά κόμματα, διότι επέδειξαν κι αυτά μια στάση δήθεν τιμωρού και οι εξετασθέντες μάρτυρες (που όποιος παρακολουθούσε τη διαδικασία διαπίστωνε ότι αντιμετωπίζονταν πιο ένοχοι και από τους ενόχους) αναβαπτίσθηκαν μια και υπέστησαν τη βάσανο της διαδικασίας και κατόπιν ουδείς μπόρεσε να τους καταμαρτυρήσει τίποτε. Κατ’ ουσίαν, και με την κοινοβουλευτική βούλα, δηλαδή, απηλλάγησαν. Η μεγαλύτερη επιτυχία της επιτροπής – προσωπική βέβαια – ήταν η υπουργοποίηση του προέδρου της.
Εν πάσει περιπτώσει, η προσπάθεια αυτή να διερευνηθούν ποινικές ευθύνες για ένα μείζον και υπαρκτό πρόβλημα του δημοσίου βίου της Ελλάδος, όπως το παραπάνω, δυστυχώς δεν είχε ουσιαστικό αποτέλεσμα.
Τώρα, η κυβέρνηση επανέρχεται στο θέμα, όπως διαβάσαμε σε κυριακάτικη εφημερίδα, με σχετική νομοθετική πρωτοβουλία. Φέρνει στη Βουλή ένα νομοσχέδιο για τις επιτρεπτές και μη διαδρομές του πολιτικού χρήματος σε σχέση πάντα με τις Τράπεζες, προκειμένου να δείξει ότι κάνει πράξη τις εξαγγελίες της για διαφάνεια.
Ωστόσο, η πρωτοβουλία της κυβέρνησης είναι μια τεράστια κοροϊδία! Επιχειρείται για ακόμη μια φορά η εξαπάτηση του ελληνικού λαού με τρόπο αήθη. Και να εξηγήσουμε το γιατί.
Τα κόμματα είναι οι πολιτικοί σχηματισμοί που χρησιμοποιούνται ως οχήματα για την επίτευξη εκλογικής νίκης κάθε φορά και την κατάκτηση της εξουσίας. Η ιστορική πολιτική περίοδος, στην οποίαν τα κόμματα μόλις γίνονταν εξουσία μεταμόρφωναν το κράτος σε δική τους εικόνα και επιχείρηση, έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Και αναφερόμαστε προφανώς στις δυτικές πολιτικές εξελίξεις και όχι σε αυτές ανατολικότερα της πατρίδας μας. Ομοίως έχει παρέλθει και η περίοδος που οι διάφοροι αιματοβαμμένοι «–ισμοί» καταλάμβαναν το κράτος και τις δομές του και κυβερνούσαν όπως και όσο το «κόμμα» πρόσταζε. Και αναφερόμαστε σε όλων των χρωμάτων τους «–ισμούς».
Σήμερα, όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν ή τουλάχιστον θα έπρεπε . Τα κόμματα πρέπει να σταματήσουν να αποτελούν το εργαλείο δήωσης του κράτους, των δομών και των θεσμών του με απώτερη συνέπεια να το μετατρέπουν στην άλλη τους όψη. Ή, για να το θέσουμε ορθότερα, πρέπει να πάψει να αποτελεί το κράτος το μέσο πλουτισμού και εξυπηρέτησης ιδιοτελών σκοπιμοτήτων των πολιτικών που δεν επιθυμούν να προωθούν τα εθνικά συμφέροντα αλλά μάλλον τα ατομικά τους. Συνεπώς και προς τον σκοπό της εξυγίανσης της κρατικής λειτουργίας, η νομοθετική εξουσία πρέπει να προχωρήσει ένα τολμηρό βήμα παρακάτω. Να καταργήσει την κρατική επιχορήγηση των κομμάτων.
Γιατί να φέρει η κυβέρνηση νομοσχέδιο στη Βουλή μόνο για τον περιορισμό του δανεισμού των κομμάτων από τις Τράπεζες; Για να μην αναπτύσσονται σχέσεις διαπλοκής μεταξύ των τραπεζιτών και των κομματαρχών; Για να μην γίνονται έτσι οι τελευταίοι χειραγωγήσιμοι από τους πρώτους; Για να μην ζημιώνονται κι άλλο τα τραπεζικά ιδρύματα, τα οποία είναι σε κακή κατάσταση μετά από 3 ανακεφαλαιοποιήσεις και παράδοση των κλειδιών τους σε ξένους;
Όλοι αυτοί λόγοι είναι επαρκώς πειστικοί για να νομοθετηθεί η ευταξία του περιορισμένου δανεισμού των κομμάτων από τις Τράπεζες.
Ωστόσο, αν ισχύουν οι παραπάνω λογικοί συνειρμοί τότε καθίσταται προφανής η αναγκαιότητα και της κατάργησης της κρατικής χρηματοδότησης στα κόμματα.
Αφού, λοιπόν, οι πολιτικοί μας δέχονται ότι υπάρχει σοβαρός και υπολογίσιμος κίνδυνος τα κόμματά τους να διαφθείρουν τις τράπεζες αλλά και να διαφθαρούν από αυτές, ελλοχεύει έτι περαιτέρω αυτός ο κίνδυνος στη σχέση κομμάτων -κράτους. Εκτός και αν τινές εξ αυτών των πολιτικών που έχουν αυτήν την θέση μάς δημοσιοποιήσουν τον πραγματικό τρόπο με τον οποίον αντιλαμβάνονται το κράτος, ως δικό τους φέουδο δηλαδή και βιλαέτι…
Όσο λαμβάνονται μέτρα για την αποφυγή διαφθοράς μεταξύ κομμάτων και τραπεζών αλλά όχι και αντίστοιχα μέτρα για την αποτροπή της συνεχιζόμενης παράνομης νομής των κρατικών πόρων από το εκάστοτε κυβερνών κόμμα, θα πρέπει να γνωρίζουν οι πολίτες, ότι μοναδικός σκοπός της εξουσίας είναι να μας εμπαίζει. Και μάλιστα με τον χειρότερο τρόπο. Όποιος δεν βλέπει αυτήν την αυταπόδεικτη αλήθεια είτε στρουθοκαμηλίζει, είτε συμμετέχει στην κάρπωση των «ωφελημάτων» από την νομή της εξουσίας.