Του Χρόνη Βάρσου (από την Ρήξη φ. 165 που κυκλοφορεί)
Η φετινή επέτειος των 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση του 1821, ήταν βέβαιο ότι θα αποτελέσει ευκαιρία για ποικίλες συζητήσεις, οξείες αντιπαραθέσεις, προβληματισμούς, διαφορετικές προσεγγίσεις, αλλά και καινοφανείς απόψεις, εντασσόμενες στον γνωστό κύκλο της εθνοαποδομητικής σχολής, προεξαρχούσης της γνωστής επιτροπής «Ελλάδα 2021». Μια τέτοια περίπτωση είναι και αυτή της αναπληρώτριας καθηγήτριας στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του ΕΚΠΑ, κας Μαρίας Ευθυμίου, πρόσφατα παραιτηθείσας από την «Ελλάδα 2021».
Στις 26 Ιανουαρίου σε συνέντευξή της στο InsideStory απαντώντας στο ερώτημα: «Ποια είναι τα 10 πράγματα που θα έπρεπε οπωσδήποτε να πει σε κάποιον που δεν γνωρίζει απολύτως τίποτα για την ελληνική επανάσταση», διαβάζουμε την άποψη που έχει για τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, τον «καλό» όπως λέει για τον λαό (που προφανώς ως αμαθής δεν ξέρει…) σε αντιπαραβολή με τον «κακό» (όπως πιστεύει ο αδαής μέσος Έλληνας…) Μαυροκορδάτο (!) Σύμφωνα μ’ αυτήν, ο Γέρος του Μοριά είναι ο κατεξοχήν «υπεύθυνος» (!) για τους δύο εμφυλίους πολέμους μέσα στην Επανάσταση (Νοέμβριος 1823-Φεβρουάριος 1825), λόγω «της επιδίωξής του να την ελέγξει πολιτικά» και να «ιδρύσει γκοβέρνο μιλιτάρε δηλαδή στρατιωτική κυβέρνηση». Κατά τα λεγόμενά της, «χειρίστηκε αφρόνως το πράγμα και τελικά απέτυχε την ώρα που ο Ιμπραήμ και οι Αιγύπτιοι συνέτριβαν την Επανάσταση». Και συμπληρώνει τον χαρακτηρισμό του ήρωα, λέγοντας ότι «ένας άνθρωπος ο οποίος πράγματι στα Δερβενάκια έσωσε την επανάσταση, δρα μετά με τρόπο βλαπτικό γι’ αυτήν» (!)
Αυτή λοιπόν την εικόνα θα αποκτούσε όποιος δεν γνώριζε τίποτα για το 1821, μαθαίνοντας για τη «φιλαρχία» της πλέον εμβληματικής μορφής της Επανάστασης, και «τη δίψα του για εξουσία» ενώ μάλιστα η Επανάσταση «δεχόταν τα χτυπήματα του Ιμπραήμ»! Απευθυνόμενος κανείς σε κάποιον αθώο και ευκολόπιστο Καναδό, Νεοζηλανδό, ιθαγενή του Αμαζονίου ή Εσκιμώο ενδεχομένως και να τον είχε πείσει. Όμως δυστυχώς για κάποιες απόψεις, οι πηγές βοούν και η ιστορική αλήθεια κραυγάζει για τις ευθύνες της πολιτικής ηγεσίας, του Α. Μαυροκορδάτου, του Θ. Νέγρη, του Ι. Κωλέττη, του Γ. Κουντουριώτη που εξώθησαν τα πράγματα σε εμφύλια σύγκρουση φέρνοντας την Επανάσταση στο χείλος της καταστροφής και έστρωσαν τον δρόμο στην ξένη παρέμβαση με τα δάνεια και τα ξενικά κόμματα.
Τι να σχολιάσει κανείς για τις απόπειρες δολοφονίας του Οδυσσέα Ανδρούτσου στη Στερεά την άνοιξη του 1822, την καθαίρεση, επικήρυξή του ως ληστή και καταδίκη του ερήμην εις θάνατον τον Ιούνιο, την απόπειρα δολοφονίας του τον Μάιο του 1824 στο Ναύπλιο, τη σύλληψή του τελικά τον Απρίλιο του 1825 και τη δολοφονία του στην Ακρόπολη τον Ιούνιο; Την απόπειρα δολοφονίας του ιδίου του Κολοκοτρώνη στην Τρίπολη τον Ιανουάριο του 1824 ή τη δίκη του Καραϊσκάκη στο Αιτωλικό, τον Απρίλιο του ίδιου έτους για «προδοσία» με ποινή «ισόβιας εξορίας»; Τι να πει για τις εγκληματικές ευθύνες της κυβέρνησης αναφορικά με την απόλυτη κατάρρευση της ελληνικής άμυνας στη Μεσσηνία, όταν έφτασε ο Ιμπραήμ τον Φεβρουάριο του 1825, που κρατούσε τον Κολοκοτρώνη φυλακισμένο στην Ύδρα και τον απελευθέρωσε, κάτω από το βάρος των συνεχών ηττών από τους Αιγυπτίους, μόλις 3 μέρες πριν τη μάχη στο Μανιάκι (20 Μαΐου 1825);
Αλλά και στο ΚΡΗΤΗ TV, καλεσμένη στην εκπομπή του Γιώργου Σαχίνη, «ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ» στις 15/1/2021, με τον τίτλο «Η Ελληνική Επανάσταση του 1821 – Άξονες Εθνικής Αυτοσυνειδησίας 200 χρόνια μετά», η κα Ευθυμίου στην ημίωρη παρέμβασή της μας κατέστησε γνωστές και άλλες από τις απόψεις της για το 1821.Στην τοποθέτησή της (1:18:00 λεπτό) για το θέμα του ρόλου και της προσφοράς των φιλελλήνων, διατυπώθηκε η άποψη ότι κατά την πολιορκία των τουρκικών κάστρων από τους Έλληνες, υπήρξαν διαφωνίες σε επίπεδο τακτικής οπλαρχηγών-φιλελλήνων. Μάλιστα όπως χαρακτηριστικά είπε «οι φιλέλληνες έλεγαν ότι αν μας αφήσετε μόνους μας σε λίγες μέρες θα τα πάρουμε λόγω τεχνικής» (!) Προφανώς ο συγκεκριμένος ισχυρισμός είναι έωλος αφού είναι γνωστό τοις πάσι, ότι λόγω έλλειψης πυροβολικού ήταν πρακτικά αδύνατο να καταληφθούν κάστρα όπως η Τρίπολη, η Πάτρα, το Ναύπλιο ή ο Ακροκόρινθος εξ εφόδου, σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά πρότυπα των φιλελλήνων. Αλλά, αλήθεια, πώς μπορεί να σταθεί μια τέτοια άποψη, όταν εί-ναι γνωστό ότι μόλις 500 περίπου φιλέλληνες ήρθαν στην επαναστατημένη Ελλάδα την περίοδο 1821-1822; Και αυτοί θα μπορούσαν να φέρουν σε πέρας ένα τέτοιο εγχείρημα, όταν η φρουρά της Τρίπολης ήταν περίπου 14.000 το καλοκαίρι του 1821 και η αντίστοιχη της Πάτρας περίπου 7.000 την άνοιξη του 1822, σε περιόδους δηλαδή στενής πολιορκίας από τους Έλληνες; Είναι δυνατόν να λοιδορείται η τακτική του ασφυκτικού αποκλεισμού σε συνδυασμό με την παρεμπόδιση ανεφοδιασμού τους από τον οθωμανικό στόλο (με στόχο την παράδοση λόγω πείνας), με δεδομένο τον αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων;
Στο αμέσως επόμενο λεπτό (1:19:00) υποστηρίχθηκε ότι στη μάχη του Πέτα (4 Ιουλίου 1822) «οι φιλέλληνες και το τακτικό πεζικό υπονομεύτηκαν από τους οπλαρχηγούς των ατάκτων, επίτηδες, για να μην γίνει τελικά τακτικός στρατός» (!) Φυσικά για τον ελλιπή σχεδιασμό, την όλη κακή διαχείριση και εκτέλεση της επιχείρησης στην Ήπειρο και τα εξόφθαλμα λάθη σε τακτικό επίπεδο του αρχηγού της εκστρατείας Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου ούτε λόγος (!) Ενός δηλαδή ανθρώπου που στερούνταν παντελώς οποιασδήποτε στρατιωτικής γνώσης και εκπαίδευσης αλλά κινούμενος καθαρά από φιλαρχία και μωροφιλοδοξία επεδίωξε μια στρατιωτική νίκη στο μέτωπο της Ηπείρου, υπονομεύοντας πρώτα απροκάλυπτα τις επιχειρήσεις του Θ. Κολοκοτρώνη στην Πάτρα (Μάρτιος-Ιούνιος 1822) και των Οδ. Ανδρούτσου, Νικηταρά και Δ. Υψηλάντη στην περιοχή της Λαμίας (Απρίλιος 1822). Όλες οι ευθύνες λοιπόν της ήττας στο Πέτα βαρύνουν τους αρχηγούς των ατάκτων, τον Βαρνακιώτη δηλαδή και τον Μ. Μπότσαρη ….(!)
Στο τελευταίο λεπτό της παρέμβασής της (1:23:00) διατυπώθηκε και το καινοφανές και ανιστόρητο σχόλιο ότι ο ελληνικός στόλος «εγκατέλειψε» το Μεσολόγγι στην τελευταία φάση «αφήνοντάς το μετέωρο διότι οι Υδραίοι ναύτες αρνήθηκαν να πάνε λόγω μη καταβολής μισθών» (!) Για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας, ο ελληνικός στόλος, παρά τις δυσκολίες χρηματοδότησης, κατέβαλε πραγματικά υπεράνθρωπες προσπάθειες απέναντι στον αντίστοιχο τουρκοαιγυπτιακό στον Πατραϊκό κόλπο, έναν υπερμεγέθη αντίπαλο, με 90 πολεμικά πλοία μετά τις 6/11/1825 και ανεξάντλητες δυνατότητες ανεφοδιασμού από τη σχεδόν απρόσβλητη γραμμή Αλεξάνδρειας – Σούδας – Μεθώνης – Πάτρας. Στα πλαίσια της ναυτικής υποστήριξης και του ανεφοδιασμού του πολιορκημένου Μεσολογγίου (Απρίλιος 1825 – Απρίλιος 1826) διεξήχθησαν συνολικά 5 ναυτικές εκστρατείες· και στο τέλος, καθώς ήταν πρακτικά αδύνατον πλέον να διοχετευθούν εφόδια και τρόφιμα στους «Ελεύθερους Πολιορκημένους», λόγω της κατοχής της λιμνοθάλασσας από τις τουρκοαιγυπτιακές δυνάμεις αλλά και της ισχύος του αντιπάλου, ο ελληνικός στόλος αποσύρθηκε την επομένη της πτώσης της ηρωικής πόλης.
Αυτά τα απίθανα και κακεντρεχή ακούστηκαν και το 2011 στη γνωστή σειρά του ΣΚΑΙ, στην 6η εκπομπή του ντοκιμαντέρ «Η γέννηση ενός έθνους», για τη δήθεν ηχηρή «απουσία» του ελληνικού ναυτικού από την πολιορκία του Μεσολογγίου και την εγκατάλειψη της πόλης λόγω «βουλιμίας» των πληρωμάτων για μισθούς (!) Για τους στοιχειωδώς γνωρίζοντες, ένα πολεμικό μπρίκι της εποχής (με 16 πυροβόλα και 108 άτομα πλήρωμα), κόστιζε σε μισθούς, τροφές, συντήρηση, επισκευές και φόρτο πυρομαχικών περίπου 15.000 γρόσια για πλου ενός μηνός. Δηλαδή για την κινητοποίηση μόλις μιας μοίρας 20 πλοίων απαιτούνταν σχεδόν 300.000 γρόσια, χρήματα που δεν υπήρχαν, διότι η κυβέρνηση κατασπατάλησε τα δάνεια για τη διεξαγωγή των εμφυλίων πολέμων.
Δυστυχώς, η τάση απαξίωσης της πολεμικής δράσης των αγωνιστών, επιφανών ηγητόρων και απλών μαχητών, σε αντιπαραβολή με τους «ικανούς» πολιτικούς, τη διπλωματία και τους ξένους που μας «έσωσαν», είναι σαφέστατα έκδηλη όχι μόνο στα μέλη της επιτροπής «Ελλάδα 2021» (γνωστές πλέον οι απαράδεκτες απόψεις που εξεφράσθησαν δημοσίως για τον Κολοκοτρώνη, τον Καραϊσκάκη και τον Καποδίστρια) αλλά και σε τοποθετήσεις όπως οι ανωτέρω. Η κυριαρχία των απόψεων του εθνομηδενισμού είναι δεδομένη στα πανεπιστημιακά ιδρύματα και τα ΜΜΕ. Στην πλειοψηφία όμως του ελληνικού λαού ήταν και θα παραμείνουν πάντα απελπιστικά μειοψηφικές, όσο τουλάχιστον η συλλογική μνήμη θα συντηρεί μέσα της το αντιστασιακό ήθος του Ελληνισμού και τις μορφές των ηρώων που έδωσαν τα πάντα για την Ελευθερία μας.