Το παρόν κείμενο είναι συμπληρωματικό του “Είμαστε οι επιλογές μας“ και αναφέρεται στην κομματοκρατία και στην παρωπιδική αντιμετώπιση της εκλογικής διαδικασίας. Αν και δεν πρόκειται για κάτι πρωτόγνωρο ή πρωτάκουστο ένιωσα την ανάγκη να γράψω για το ζήτημα. Ένιωσα την ανάγκη να σκιαγραφήσω την απογοήτευση που νιώθω σε λίγες γραμμές.
Πολλοί δεν έχουν συνειδητοποιήσει περί τίνος πρόκειται. Δεν αντιμετωπίζουν το ζήτημα “της κάλπης” με τη σοβαρότητα που του αρμόζει, κι αυτό γιατί – κατά τη γνώμη μου – δεν οραματίζονται και δεν κάνουν μακροχρόνιες βλέψεις. Ο κόσμος ενδιαφέρεται για το σήμερα και το αύριο, κατά κυριολεξία. Και ενδιαφέρεται για το “εγώ” του, δε μεριμνά για το σύνολο, ενώ στην πραγματικότητα, όπως είχε πει και ο Αριστοτέλης στα Ηθικά Νικομάχεια, όταν ευδαιμονεί το όλον, ευδαιμονεί και το μέρος, ενώ το αντίθετο δεν μπορεί να συμβεί. Δε σημαίνει ότι είναι απόλυτο, βέβαια, αλλά έως έναν μεγάλο βαθμό ισχύει. Αυτό δεν αντιλαμβανόμαστε και γι’ αυτό “χανόμαστε”. Σίγουρα οι καιροί που διανύουμε είναι δύσκολοι και θα ακολουθήσουν δυσκολότεροι, ενστικτωδώς ο καθένας αγωνίζεται για τη δική του επιβίωση, μα αν δεν επαναφέρουμε μέσα μας και τη συλλογική μας ταυτότητα – που εξίσου απαιτεί αγώνα για να μην αφανιστούμε – οι συνέπειες θα είναι τρομακτικές.
Πιανόμαστε από φρούδες ελπίδες και ψευδείς υποσχέσεις…
Έχουμε, δυστυχώς, κλείσει τα μάτια και τα αυτιά μας σε οτιδήποτε νέο, γιατί μάς συμφέρει (;) ή γιατί έχουμε χάσει την πίστη μας (;). Καθείς τοποθετεί τα ερωτηματικά του.
Απορώ, ωστόσο, πώς η λύτρωση / σωτηρία που αναζητά ο κόσμος, θα έρθει από ανθρώπους που εκ τοις πράγμασι έχουν αποτύχει στο παρελθόν και μάς έχουν απογοητεύσει, ενώ την ίδια στιγμή είναι δύσπιστοι σε κάτι που διαφέρει και ίσως πράγματι επιφέρει αλλαγή. Αλλά με τα μάτια κλειστά, εμπιστεύονται τους πρώτους. Οι άνθρωποι σίγουρα αλλάζουν, μα τόσο εύκολα συγχωρούμε και οδηγούμαστε στη λήθη;
Χωριζόμαστε σε “στρατόπεδα” τρόπον τινά, κάθε κόμμα είναι και ένα στρατόπεδο. Δεν παρατηρείται ομόνοια και ενότητα, αλλά διχασμός, ως απότοκος της εξυπηρέτησης του κομματικού συμφέροντος. Και στις εκλογές ο κόσμος ψηφίζει κομματικά κι όχι εθνικά, όπως θα έπρεπε να του επιτάσσει η συνείδηση του. Μήπως, λοιπόν, χάνουμε την εθνική μας συνείδηση;
Καταλήγω, λοιπόν, στο ότι προτού αλλάξει το σύστημα, πρέπει να αλλάξουμε εμείς μυαλά, ειδάλλως δε θα δούμε πραγματική αλλαγή.
- Αναστασία Καντά