Υπό Αρίστωνος Δυοκλέους
Τον μήνα Μάιο του έτους 2010 ο Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου μάς σέρβιρε ζωή και ελπίδα. Ταξίδεψε μέχρι το ακριτικό Καστελλόριζο, το οποίο θα έπαιζε τον ρόλο του δραματικού σκηνικού. Στο σημείο αυτό πρέπει να υπογραμμίσουμε το παράδοξο, ότι ουδείς πολιτικός είχε ενδιαφερθεί εμπράκτως για το ανατολικότερο νησί μας στο πλαίσιο μιας κυβερνητικής θητείας ή για τις ανάγκες των εκεί κατοικούντων και πλήρως απαξιωμένων Ελλήνων πολιτών, μέχρι εκείνη τη στιγμή. Τότε γεννήθηκε η ιδέα στο μοιραίο πρόσωπο του νεώτερου ελληνικού κράτους να αποφασίσει, δίχως να συμβουλευθεί κανέναν από τη Βουλή ή από τον λαό, την μακρόχρονη παραχώρηση της εθνικής μας κυριαρχίας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Μια παραχώρηση, η οποία γινόταν για πρώτη φορά σε μια χώρα όπως η Ελλάδα και με τόσο επαχθείς όρους που ήταν βέβαιον ευθύς εξαρχής ότι θα καθυπότασσαν την ελληνική παραγωγή και θα υποθήκευε το ελληνικό μέλλον για πολλά χρόνια. Εκείνη τη χρονική στιγμή η αντιπολίτευση δεν είχε ανιχνεύσει εγκαίρως τις εθνοκτόνες προθέσεις του νεώτερου Παπανδρέου αλλά δεν υπήρχε και κάποιος πολιτικός εντός των κόλπων του ΠΑΣΟΚ που να σταματήσει την υπαγωγή μας σε καθεστώς επιτροπείας. Οι Έλληνες οδηγήθηκαν σαν πρόβατα επί σφαγή στην κλίνη του οικονομικού Προκρούστη.
Καιρό μετά από αυτήν την αντικειμενικά προδοτική πράξη του νεώτερου Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ συνολικά, η μέχρι χθες διαφωνούσα αξιωματική αντιπολίτευση της ΝΔ πήρε πίσω όλα όσα ‘επαναστατικά’ είχε ξεστομίσει και από ‘κει που ‘φόραγε παντελόνια’ και εξήγγειλε ‘Ζάππεια 1,2,3’ δέσμευσε κι άλλο τη χώρα δίχως να συμβουλευθεί όχι φυσικά τους ψηφοφόρους αλλά ούτε τους γνωρίζοντες. Εγκλωβιστήκαμε κάπως έτσι σε μια ατέρμονη διαδικασία αναγνώρισης χρέους. Προσέξτε, όποιος οφείλει σε κάποιον και το αναγνωρίζει πρέπει λίγο αργότερα να αποπληρώσει και στην αποπληρωμή σημασία έχουν οι όροι που μπαίνουν και όχι η πρόθεση του καταχρεωμένου και ταλαίπωρου οφειλέτη. Και στη δική μας κρατική περίπτωση οι πολιτικοί αρχηγοί μας και τα κόμματα εξουσίας αναγνώρισαν αναντίρρητα το χρέος της Ελλάδας, όποιο ήταν τέλος πάντων, όμως δεν φρόντισαν να είναι παρόντες κατά τη συζήτηση των όρων αποπληρωμής του. Προφανώς απουσίαζαν και προφανώς ενεργούσαν αντίθετα από τα συμφέροντα του κράτους και του έθνους, αν λάβουμε υπόψιν μας ότι έκλεισαν ακόμα και σχολεία ελληνικά του εξωτερικού ελλείψει χρημάτων και δυνατότητας σχετικής δαπάνης.
Ούτως, το κόμμα και οι πολιτικοί που πριν ήταν εναντίον του Μνημονίου και το κατήγγειλαν συντάχθηκαν με αυτό και το πολλαπλασίασαν. Κι επειδή η πολιτική δεν συγχωρεί το κενό, βρέθηκαν άλλα κόμματα και άλλοι πολιτικοί να συνεχίσουν την ‘επανάσταση’ και να σηκώσουν το λάβαρο της αποτίναξης του οικονομικού ζυγού.
Κι ύστερα ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ. Και οι ΑΝΕΛ. Από την εκτόξευση ύβρεων και τις γαϊδουροφωνάρες όλων ημών σε κοινοβούλιο και πεζοδρόμιο, από τις πορείες κατά του Μνημονίου και την διάρρηξη των ιματίων μας εναντίον Σόυμπλε, Μέρκελ, Λαγκάρντ, Ράιχενμπαχ και άλλων χαμηλών, μεσαίων και υψηλών αξιωματούχων του ΔΝΤ και των λοιπών ευρωπαϊκών μηχανισμών ‘σωτηρίας’ ήρθε το ένα και μοναδικό βαρύτερο Μνημόνιο όλων των εποχών. Ο σύντροφος Αλέκος Αλαβάνος που ταχτάρισε τον Αλέξη Τσίπρα στην ποδιά του και τον γαλούχησε με τα νάματα και τις ιδέες του επαναστατισμού μίλησε για προδοσία. Η πρώην σύντροφος Ζωή Κωνσταντοπούλου μίλησε για προδοσία. Ο πρώην σύντροφος Παναγιώτης Λαφαζάνης μίλησε για ξεπούλημα και προδοσία. Ο σύντροφος Αλέξης έχει φτάσει στο σημείο να επισκέπτεται στρατόπεδα, όταν ως νεολαίος πετούσε μολότωφ και βόμβες σε αυτά – νοερά για να μην παρεξηγηθούμε – και αγκαλιάζει και χαμογελά στην Μέρκελ, την οποία πριν καταλάβει την εξουσία μισούσε και της το έδειχνε.
Αυτές τις μέρες μάλιστα η φημολογία για τέταρτο Μνημόνιο επιβεβαιώνεται, ενώ η κυβερνητική πλειοψηφία είναι δύο βήματα πριν την έκρηξη.
Άρα, για να ανακεφαλαιώνουμε, ΟΛΟΙ οι πολιτικοί αρχηγοί που κατέλαβαν την εξουσία από το 2009 και εντεύθεν με το σύνολο των κομμάτων τους στήριξαν και στηρίζουν τα εξοντωτικά Μνημόνια αδιαφορώντας για την επιβίωση του ελληνικού λαού. Η τελευταία κυβέρνηση που αποτελείται από κόμματα και αρχηγούς πιο αντιμνημονιακά και από τον εν δυνάμει πρέσβη των ΗΠΑ στην ΕΕ Τεντ Μάλοκ προσκύνησε και πλέον φέρνει το τέταρτο Μνημόνιο τη στιγμή που είναι άγνωστο το αν θα απομείνει σ’ αυτόν τον τόπο ελληνικός λαός για να το εφαρμόσει.
Όλοι κοίταγαν το συμφέρον των κομμάτων τους, όλοι άλλαξαν εν μιά νυκτί τις απόψεις τους για το Μνημόνιο και την Επιτροπεία, όλοι ήθελαν και θέλουν να διατηρήσουν την εξουσία με κάθε κόστος, γιατί έτσι κάνει ένας αλαζονικός και κομπλεξικός τύπος που λέγεται πολιτικός στην Ελλάδα. Όμως με τον τρόπο αυτόν οι πολιτικοί μας άφησαν κατά μέρους τις διαφωνίες τους και ενώθηκαν κάτω από τη σκέπη του ‘θεόπνευστου’ Μνημονίου.
Και ο λαός; Εμείς στα προηγούμενα Μνημόνια ήμασταν απέναντι, τώρα συντασσόμαστε. Αλλιώς δεν εξηγείται αυτή σιωπή, αυτή η ησυχία. Εκτός και θεωρούμε όλοι ότι δεν άξιζε η πορεία των Αγανακτισμένων γιατί τελικά αυτοί ήμασταν που φέραμε το μαύρο τέλος.