Γράφει ο Σταύρος Καλεντερίδης
Πέρυσι το καλοκαίρι ξεκίνησε μια μεγαλεπήβολη προσπάθεια συσπείρωσης του πτωχευμένου ιδεολογικά και πολιτικά χώρου της «κεντροαριστεράς» όπως αυτοαποκαλείται. Μόνο το γεγονός αυτοπροσδιορισμού με πολιτικές ταμπέλες περασμένου αιώνα (δεξιά, αριστερά, κτλ.) αναδεικνύει τον αναχρονισμό του εγχειρήματος αλλά και της πολιτικής δυναμικής των στελεχών του.
Το «ΠΑΣΟΚ 2.0», όπως έγινε αμέσως γνωστό σε όσους παρακολουθούν τις εξελίξεις, κάλεσε όλα τα απολωλότα τέκνα του να επιστρέψουν στην πατρογονική εστία. Ταυτόχρονα, απέστειλε κάλεσμα και σε νέους πασοκογενείς φορείς όπως το Ποτάμι, οι οποίοι λόγω εκλογικού αδιεξόδου αποδέχθηκαν την πρόσκληση ως πολιτική σωτηρία. Η εξουσιομανία και καρεκλολατρεία των διεκδικητών του θρόνου κατέστη πρόδηλη όταν δέχθηκαν να συμμετάσχουν σε κάτι συλλογικό δίχως να έχουν συζητήσει – πόσο μάλλον αποφασίσει – το πώς θα λειτουργεί το νέο σχήμα, πώς θα λαμβάνει αποφάσεις, κτλ. Με άλλα λόγια «δίχως μπούσουλα», όπως πρόσφατα παραδέχθηκε παραποτάμιος βουλευτής. Απίστευτη σοβαρότητα από ανθρώπους που διατελούν δημαρχαίοι, πρώην πρωθυπουργοί, βουλευτές, νομοθέτες και επίδοξοι κυβερνώντες της χώρας μας.
Έναν χρόνο μετά, λόγω προσωπικών εγωισμών και φιλοδοξιών του επικεφαλής, αλλά και πραγματικού πολιτικού αποκλεισμού του, το Ποτάμι αποφάσισε να αποχωρήσει με την εξής δήλωση: «Το Κίνημα Αλλαγής αναλώθηκε σε εσωκομματικές ισορροπίες, απέφυγε το άνοιγμα σε πρόσωπα εκτός των στενών κομματικών τειχών, οι πιο κρίσιμες αποφάσεις λαμβάνονται από ένα στενό κύκλο γύρω από την πρόεδρο και όχι μετά από διάλογο στα πολιτικά όργανα». Επίσης, «οι διαφορετικές απόψεις αντί να θεωρούνται πλούτος, έφθασαν να θεωρούνται βάρος».
Ολόσωστες παρατηρήσεις, ωστόσο σίγουρα προκαλεί εντύπωση ότι έπρεπε να περάσει ένας χρόνος για να διαπιστωθεί το αυτονόητο, ότι δηλαδή κυριαρχούν «πολιτικές συμπεριφορές που υπονομεύουν την δημοκρατική λειτουργία». Ας μην γελιόμαστε. Το Ποτάμι σωστά ανέδειξε την ολιγαρχικότητα του ΚΙΝΑΛ. Αλλά με τον ίδιο ακριβώς τρόπο λειτουργεί εσωκομματικά και το ίδιο. Αυτό άλλωστε σημαίνει «κόμμα» στη σύγχρονη, κατ’ επίφαση και μόνο «ελληνική δημοκρατία». Στην εποχή του διεφθαρμένου κοινοβουλευτισμού και των επαγγελματιών πολιτικών κηφήνων, το κόμμα ορίζεται ως ένας ανελεύθερος, αντιδημοκρατικός και ολιγαρχικός φορέας, ιδιοκτησίας επηρμένων ταγών, σηψαιμικών οικογενειών και λοιπών συμφερόντων, υποστηριζόμενος από πλήθος αυλικών, ακολούθων, και λοιπών χειροκροτητών. Ξεθωριασμένα χρωματάκια, ανέξοδα ψευτοιδεολογικά ταμπελάκια και επικοινωνιακά τσιτάτα συμπληρώνουν την εικόνα της κίβδηλης δημοκρατίας των κομμάτων. Μια δημοκρατία φούσκα.
Ιστορικά, τα κόμματα έτσι όπως οργανώθηκαν από ίδρυσης του ελληνικού κράτους, μόνο δημοκρατικά δεν μπορούμε να τα πούμε. Κανένα τους δεν εκφράζει την πραγματική κοινωνία και τους αληθινούς πολίτες. Ο τρόπος οργάνωσης τους, το καταστατικό και οι διαδικασίες ανάδειξης ηγετών και λήψης αποφάσεων εξασφαλίζουν την αποκλειστική προώθηση είτε ιδεοληψιών είτε πολιτικοοικονομικών συμφερόντων. Γι’ αυτό και οι αποφάσεις που λαμβάνονται εκπροσωπούν το τίποτα, ενώ στοιχίζουν και ανεπανόρθωτα στη χώρα μας.
Απέναντι στην κομματική κλεπτοκρατία και ευνοιοκρατία ορθώνεται η πραγματική δημοκρατία και το δ ως αληθινός φορέας και εκφραστής της. Συγκεκριμένα, για την πτώση της κομματικής ολιγαρχίας και του ασύδοτου μεταπολιτευτικού κοινοβουλευτισμού, είναι αναγκαία η εφαρμογή της ιδέας «κοινής λογικής» για δημοκρατικά κόμματα. Για κόμματα στα οποία οι πολίτες έχουν φωνή, συμμετέχουν και συναποφασίζουν, μακριά από κομματικά στελέχη, νεολαίες και υποταγμένες συνδικαλιστικές οργανώσεις. Για κόμματα που δικαιολογούν την ύπαρξη τους και προσφέρουν – για πρώτη φορά – στην κοινωνία.
Αναλύοντας υπό αυτό το πρίσμα τις πρόσφατες εξελίξεις, θεωρείται σίγουρο πως το Ποτάμι δεν θα αποχωρούσε από το ΚΙΝΑΛ αν ο επικεφαλής του είχε επικρατήσει στις εκλογές ανάδειξης προέδρου. Σίγουρα ο επικεφαλής του θα ήταν το ίδιο αυταρχικός και απόλυτος όπως και η σημερινή πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ. Σίγουρα όλα αυτά συμβαίνουν επειδή τα κόμματα είναι εστίες διαφθοράς, φαυλοκρατίας και αναξιοκρατίας. Σίγουρα αυτό πρέπει να αλλάξει άμεσα για να φτιάξουμε επιτέλους τη δημοκρατία μας.
Είτε λοιπόν θα εκδημοκρατίσουμε τα κόμματα είτε θα τα καταργήσουμε.