Του Σταύρου Καλεντερίδη
Μετά και από το Βατερλό της κυβέρνησης «εθνικής ήττας», έχουμε δοκιμάσει πραγματικά τα πάντα. Ήρθε η ώρα να τελειώσουμε μια και καλή με τον παλιό κόσμο. Όπως οι Προσκυνητές κατέφθασαν στο Πλίμουθ της Μασαχουσέτης το 1620, αφήνοντας πίσω τους τις θρησκευτικές διώξεις του παλιού κόσμου, έτσι και εμείς θα αφήσουμε πίσω την οπισθοδρόμηση του εγχώριου πολιτικού κόσμου, και θα επιστρέψουμε στη δημοκρατία μας. Αυτήν που τα κόμματα, οι πολιτικοί και το σύστημα μας στερούν. Αλλά δεν μπορούν να μας κρατήσουν για πάντα μακριά της.. Αυτή είναι ο αληθινός Βορράς των Ελλήνων.
Απορρίπτοντας από τη μία την διεφθαρμένη και αναξιοκρατική κοινοβουλευτική ολιγαρχία (παλαιού και σύγχρονου τύπου), και από την άλλη τους απάτριδες μισέλληνες της βίας και του αυταρχισμού (από όποιο πολιτικό άκρο και αν προέρχονται), η τελευταία υγιής πολιτική ιδεολογία του Ελληνισμού, είναι και η πλέον διαχρονική του – η δημοκρατία. Μια ευγενής ιδέα που ξεπερνάει τη φαυλότητα δεξιάς, αριστεράς και κέντρου, προσπερνάει τα βαρβαρικά κόμματα και παραμένει αλώβητη ως πηγή έμπνευσης για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Μακριά και πέρα από τον κανιβαλισμό του καπιταλισμού και τον ανθελληνισμό του σοσιαλισμού, βρίσκει ο άνθρωπος την Ελληνικότητα. Το καταφύγιο κάθε ελεύθερης ψυχής, κάθε Έλληνα και φιλέλληνα. Σήμερα, η δημοκρατία δεν είναι απλά και μόνο μια υπαρκτή πολιτειακή επιλογή που παρουσιάζει το δ, αλλά αποτελεί και πολιτική αναγκαιότητα για την απελευθέρωση της χώρας μας.
Η δημοκρατία εκ φύσεως, δεν έχει τίποτα το κλειστό και ολιγαρχικό. Στο επίκεντρο της βρίσκεται ο πολίτης, όχι οι «ελίτ», οι πλούσιοι, οι δήθεν, ή οι πανεπιστήμονες. Όχι ο πολιτευτής, ο πολιτευόμενος, ή ο έχων τις γνωριμίες, το επίθετο, το φαίνεσθαι και τους πόρους. Πυλώνας της δημοκρατίας δεν είναι ο πολιτικός αλλά ο κανονικός άνθρωπος. Η δημοκρατία σέβεται τη διαφορετικότητα, και την πολυφωνία και τείνει να λαμβάνει αποφάσεις όχι δια της πλειοψηφίας, αλλά μέσω της σύνθεσης και της σύγκλισης απόψεων. Ύστατο καθήκον της η προστασία των εκάστοτε μειοψηφιών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η ιδεολογία της δημοκρατίας προϋποθέτει από την κοινωνία την ικανότητα του διαλόγου, τη διαλλακτικότητα και την ανεκτικότητα απέναντι σε διαφορετικές απόψεις και προσεγγίσεις.
Ως εκ τούτου, η δημοκρατία είναι δύναμη ομόνοιας και εθνικής ενότητας. Καλλιεργεί το αίσθημα συλλογικότητας και την ανιδιοτελή προσφορά στην κοινωνία, ενώ ταυτόχρονα διασφαλίζει και προωθεί το κοινό καλό και συμφέρον. Η βάση αυτής της ενότητας, δεν είναι βέβαια κάποια σέκτα ή κόμμα, ή κάποια νεκρή πολιτική ιδεολογία, αλλά η πόλις – η ίδια η χώρα.
Παράλληλα, όντας εξολοκλήρου ελληνική σύλληψη και ιδέα, η δημοκρατία απορρίπτει και χλευάζει το κάθε τι ξενόφερτο, διακρίνοντας τον ελλοχεύοντα επικίνδυνο κομπλεξισμό του. Ξεγυμνώνοντας τον διασπαστικό και εθνοφθόρο χαρακτήρα τους, η δημοκρατία εκμηδενίζει τις πολιτικοοικονομικές ιδεολογίες που ουδεμία σχέση έχουν με τη χώρα μας. Σε ολόκληρο τον ρου της ιστορίας η δημοκρατία υπήρξε η ανίκητη και διαχρονική ωδή προς τη μητέρα και γενέτειρα της. Ένας ύμνος εις την Ελλάδα. Συνεπώς, η ιδεολογία της δημοκρατίας προϋποθέτει την ανιδιοτελή αγάπη για τον Ελληνισμό, αυτόν που εμπνεύσθηκε το εν λόγω μεγαλειώδες πολίτευμα, αλλά και αγάπη για τα υποστηρικτικά του ιδεώδη: δικαιοσύνη, ισότητα, ελευθερία, και τόσα άλλα. Οι ιδεολογίες – κακέκτυπα που ακολούθησαν, σφετερίστηκαν τις ελληνικές αυτές ιδέες και ως ζηλόφθονες φτηνές απομιμήσεις, ντύθηκαν τον μανδύα της δημοκρατίας για να βουτήξουν την ανθρωπότητα στο μίσος, και το σκοτάδι.
Ελλάδα λοιπόν δεν είναι ούτε οι σαθροί πολιτικάντηδες – λωποδύτες, ούτε οι παράφρονες ιδεολόγοι της βίας και των σπηλαίων. Ελλάδα είναι η δημιουργία και τα επιτεύγματα. Αυτά συνθέτουν την ιδεολογία της δημοκρατίας.
Το αντίθετο του φασισμού είναι η δημοκρατία. Το αντίθετο του σοσιαλισμού είναι η δημοκρατία. Το αντίθετο του καπιταλισμού είναι η δημοκρατία. Το αντίθετο του κομματισμού είναι η δημοκρατία. Το αντίθετο του πνευματικού σκότους, του αδιεξόδου και της υποδούλωσης είναι η δημοκρατία. Είμαστε τυχεροί γιατί αυτή είναι η δύναμη μας. Καιρός να γίνει και η ιδεολογία μας.
Από τις στέπες της Σιβηρίας μέχρι και τις ακτές της Καλιφόρνια, από το παλάτι του υποσαχάριου στρατηγού μέχρι και τις συγκεντρώσεις πολιτών στις πλατείες της Σουηδίας, από τον τελευταίο Κομμουνιστή δικτάτορα μέχρι και τους πραγματικούς δημοκράτες που τώρα ενεργοποιούνται στην Ελλάδα, όλοι αναγκάζονται να υποκλιθούν, έστω και επικοινωνιακά, στο μεγαλείο της δημοκρατίας. Κανείς δεν τολμάει να την απαρνηθεί, και από αυτήν όλοι φιλοδοξούν να αντλήσουν την νομιμοποίηση τους.
Ας την επαναφέρουμε στην πράξη λοιπόν και όχι στα λόγια.
Στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία. Στην Ελλάδα μας.