Της Ίριδος Σταθάκου – δικηγόρος και εκ των υποστηρικτών του δέλτα
Δημοκρατία. Μια λέξη με βαρύνουσα σημασία και φορτισμένη με ένα πανίσχυρο νόημα και μια τρομερή δύναμη κι ευθύνη. Μια λέξη όπου πολλάκις στοιβάζονται εμπρός της διάφοροι «διαφωτιστικοί» επιθετικοί προσδιορισμοί, που όμως ουδόλως δεν λειτουργούν για να την περιγράψουν, αλλά για να την περιχαρακώσουν ή να την «ξεχειλώσουν» κατά το δοκούν σύμφωνα με τα συμφέροντα αυτών που τη στρεβλώνουν. Δεν υπάρχει άμεση, αντιπροσωπευτική, προεδρευόμενη, και οτιδήποτε άλλο, υπάρχει απλώς δημοκρατία. Η εξουσία και το αναφαίρετο δικαίωμα του απλού πολίτη να αποφασίζει ο ίδιος για την τύχη του, των απογόνων του και συνακολούθως –μέσω της συνισταμένης του συνόλου των πολιτών– για τη χώρα.
Ελευθερία να αποφασίζει για τη ζωή του – τα αυτονόητα δηλαδή.
Οι επιθετικοί προσδιορισμοί στη δημοκρατία χρησιμεύουν ευφημηστικά και προς απονάρκωση του πλήθους, προκειμένου να εξωραΐσουν άλλα πολιτικά συστήματα, φερ’ ειπείν ολιγαρχία, αριστοκρατία (με τόσα πολιτικά «τζάκια» άλλωστε), και τη σήμερον ένα λανθάνον κομμουνιστικό καθεστώς. Η μακραίωνη καταστρατήγηση του όρου, της εφαρμογής και της έννοιας της δημοκρατίας, καθώς και η χρήση της λέξεως σε λόγους κάλπικους από χείλη διεφθαρμένα, λαϊκιστικά ως μέσο ξύλινης γλώσσας κι ανταλλαγής ψόγων μεταξύ ανέντιμων πολιτικών προσώπων προϊόντων νεποτισμού, έχει προκαλέσει την εύλογη απογοήτευση του πολίτη και οπωσδήποτε την οργή και την καχυποψία του.
Το ισχύον πολιτικό σύστημα που φαρισαϊκά λοιπόν ονομάζεται δημοκρατία καταρχάς πάσχει ασυμβατότητας. Πραγματικά, υπό ποία έννοια κυβερνά ο λαός; Είναι αρκετή η ψήφος του μία φορά στα τέσσερα χρόνια για να εγκαθιδρύσει τη συμμετοχή του στα κοινά;
Το πολιτικό σύστημα σήμερα είναι έτσι δομημένο ώστε ουσιαστικά είναι ασύμβατο με τη βούληση του λαού.
Το εκλογικό σώμα καλείται μία φορά στα τέσσερα χρόνια να «γνωμοδοτήσει» –σίγουρα όχι να συμμετέχει–, καθώς ακόμα και μέσω της εκλογικής διαδικασίας (π.χ. ενισχυμένη αναλογική) φαίνεται πως ο ρόλος του λαού είναι απλώς παρακολουθηματικός, είναι ένας πολύ μικρός ρόλος κομπάρσου για να πειστεί ότι διαδραματίζει ενεργό ρόλο σε μια φαρσοκωμωδία στην οποία διακυβεύεται η ζωή του, που όμως σκηνοθετούν και πρωταγωνιστούν άλλοι, πλήρως αδιάφοροι για την ευημερία του.
Αρχικά ο πολίτης ρίχνει την ψήφο του την καθιερωμένη Κυριακή των εκλογών, η οποία μέσω δαιδαλωδών ατραπών και με επίφαση νομιμότητας (ένεκα της ευκολίας της νόθευσης της εκλογικής διαδικασίας) θα καταλήξει να αναδείξει πρόσωπα αφερέγγυα που δεν τυγχάνουν ευθύς εξαρχής της προτίμησης και της εμπιστοσύνης του. Από τούδε κι εφεξής και μέσω αυτού που καλούμε ελεύθερη εντολή κατ’ άρθρο 60 παρ.1 Συντάγματος, ο δήθεν εκλεγμένος αντιπρόσωπος αποκτά την ελευθερία να πράττει ανεμπόδιστα υπακούοντας μόνο στο νόμο και τη συνείδησή του (σοβαρό πρόβλημα αν αναλογιστεί κανείς ότι η πλειοψηφία των βουλευτών έχουν αποδειχθεί ασυνείδητοι), χωρίς να δεσμεύεται από τις προεκλογικές του υποσχέσεις, παρά μόνο –κι εδώ υπάρχει σχήμα οξύμωρο– από τις επιταγές του κόμματος στο οποίο λογοδοτεί, δηλαδή σε αυτό που ονομάζουμε κομματική πειθαρχία. Στη συνέχεια η Βουλή αναδεικνύει την κυβέρνηση, που πρέπει να έχει τη «δεδηλωμένη» εμπιστοσύνη της, δηλαδή διαιωνίζεται η δολιχοδρόμηση της αποσόβησης του πολίτη από τα κοινά, αφού καθ’ όλο αυτό το διάστημα ο πολίτης φιμώνεται, δεν δύναται να προβάλει καμία αντίρρηση σε όσα διαφωνεί, δεν του δίνεται βήμα να θέσει προτάσεις, δεν μπορεί επ’ ουδενί να διασφαλίσει τα συμφέροντά του.
Επιπρόσθετα, αφού τα πάντα είναι ρευστά και οι εξελίξεις ταχύτατες, κι αν ακόμα υποθέσουμε ότι η ψήφος από μόνη της είναι όντως αρκετή για τη συμμετοχή του πολίτη, πόσο διορατική άραγε μπορεί να είναι; Πώς μπορεί μια ψήφος σήμερα να προβλέψει τα τεκταινόμενα σε βάθος χρόνου μιας τετραετίας;
Το πολιτικό σύστημα έχει αποδειχθεί ιδιαιτέρως βραδυκίνητο και παρωχημένο για να προλάβει τις εξελίξεις.
Και κάπως έτσι ο λαός γίνεται πιόνι σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, έρμαιο μιας ληστρικής δημοσιονομικής πολιτικής, εγκαταλείπεται να φυτοζωεί για να πληρώνει δάνεια, χρέη, λογαριασμούς, και καταλήγει να πνέει τα μένεα εναντίον ενός κράτους που δεν τον σέβεται και δεν τον υπολογίζει, και που αποφασίζει, ενώ εκείνου του στερεί τη δυνατότητα να είναι παρών. Κάπως έτσι αναδεικνύονται ψευδοσωτήρες του έθνους τύπου Σώρρα, και παρατηρούμε ενεοί τέτοιες πολιτικές τερατογενέσεις μεγάλης ολκής –μεταξύ άλλων εκλεγμένων τεράτων δυστυχώς–, επιδημία διαφθοράς και ηλιθιότητας και υπαρκτό ενεστώτα κίνδυνο για την σωματική, διανοητική κι εθνική επιβίωσή μας.
Ήρθε η ώρα να αλλάξει αυτό.
Πολίτη αφυπνίσου και διεκδίκησε αυτά που σου αξίζουν.