Διαφωτιστική πλην απογοητευτική αλλά αναμενόμενη για εμάς, ήταν η έκθεση του World Economic Forum για το 2019, στην οποία η χώρα μας καταλαμβάνει την 83η θέση σε σύνολο 141 χωρών στον δείκτη της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης. Στην ίδια έκθεση, το 2017-΄18 η Ελλάδα βρισκόταν στην 71η θέση, ως εκ τούτου καταδεικνύεται πλέον και επίσημα η διολίσθηση του θεσμού της Δικαιοσύνης σε αδιαφανείς διαδικασίες με φυσικούς αποδέκτες εν τέλει τους ίδιους τους πολίτες, οι οποίοι τελικά υφίστανται τις συνέπειες.
Όχι ένα και δύο, αλλά πλείστα γεγονότα που έλαβαν χώρα από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα έχουν βάλει τη σφραγίδα σε αυτό το αλισβερίσι μεταξύ δικαστικής και εκτελεστικής εξουσίας, το οποίο όχι μόνο δεν θα είχε θέση σε μια Δημοκρατία που λειτουργεί στην πραγματική της βάση, αλλά προκαλεί και θυμηδία για μια χώρα που από την Κλασική Εποχή η λειτουργία της απονομής δικαιοσύνης ήταν άξια θαυμασμού και μίμησης.
Γυρνώντας στο σήμερα, χιλιάδες χρόνια μετά, ερχόμαστε αντιμέτωποι με το φαινόμενο πλέον γιγαντωμένο. Η ανακοίνωση της Ένωσης Εισαγγελέων και Δικαστών για παρέμβαση βουλευτή του κυβερνώντος κόμματος στην Δικαιοσύνη για προσωπική του υπόθεση και οι απειλητικές δηλώσεις κορυφαίου υπουργού απευθυνόμενος σε δικαστική λειτουργό, αντιπαραβάλλονται με αντίστοιχες αποκαλύψεις της ίδιας κυβέρνησης για την αντιπολίτευση και την δική της προσπάθεια χειραγώγησης της δικαιοσύνης σε 22 περιπτώσεις.
Είναι φανερό ότι εδώ δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τη σοφή λαϊκή ρήση ότι το ψάρι βρωμάει απ’ το κεφάλι, πολύ απλά διότι προφανώς βρωμάει εξίσου και η ουρά. Κάπου ενδιάμεσα στα δύο άκρα βρίσκονται εγκλωβισμένοι οι πολίτες, με πολλούς να αισθάνονται απελπισία ή ακόμα χειρότερα να κάμπτεται το ηθικό τους και να καταλήγουν παθητικοί αποδέκτες.
Πού λοιπόν χωράνε όλοι αυτοί οι πολίτες;
Ενωμένοι σε μια φωνή που διεκδικεί την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης, την κατάργηση ασυλίας και προνομίων υπουργών και βουλευτών και την υποχρεωτική διαβούλευση με τους πολίτες για τη λήψη αποφάσεων, μεταξύ άλλων, που θα οδηγήσει σε ολοκληρωτική αλλαγή του πολιτικού συστήματος και στην επιστροφή του πολίτη στην πρώτη γραμμή, όπως του αξίζει.
Ζωή Βελέντζα