Τι εννοούμε όταν λέμε Ομογένεια; Ποια η πέραν της συναισθηματικής σύνδεση της μητέρας πατρίδας με τα παιδιά της που έδιωξε ή που έφυγαν για μια καλύτερη ζωή; Πώς μπορεί να μπολιαστεί η ελληνική κοινωνία και να εξελιχθεί, μέσα από τα βιώματα των Ομογενών στις νέες εστίες τους; Και άρα να αφήσει η Ελλάδα πίσω της κακές πρακτικές, νομοθεσίες, συνήθειες που αυτές ήταν εξαρχής, οι αιτίες που οδήγησαν στον εκδιωγμό εν πολλοίς, τόσων εκατοντάδων χιλιάδων συμπατριωτών μας;
Βέβαια όταν λέμε «μητέρα πατρίδα» δεν εννοούμε το πολιτικό σύστημα και τους εκπροσώπους του. Εννοούμε τους συμπολίτες, συγχωριανούς των τόπων καταγωγής τους, την κοινωνία γενικότερα που αποτελεί τον λεγόμενο εθνικό κορμό στα πατρώα εδάφη.
Εδώ και γενεές πολλοί αναγκάστηκαν να φύγουν ενώ συνεχίζουν ακόμα να φεύγουν από την χώρα. Πολλές φορές όχι γιατί το επιθυμούσαν αλλά γιατί ήταν αντιμέτωποι με την ανεργία και την οικονομική δυσπραγία – ευρισκόμενοι σε αδιέξοδο. Δεν έφτασαν σε αυτή την κατάσταση επειδή δεν είχαν «δομημένα βιογραφικά» ή ήταν τεμπέληδες, άεργοι, κτλ.. Αλλά γιατί δεν «χωρούσαν» ή δεν ήθελαν να «χωρέσουν» στα καλούπια του συμβιβασμού και της αφομοίωσης, του «εμείς και εσείς», της διαφθοράς και της φωτογραφικής σύμβασης. Γιατί ήξεραν, ήθελαν και μπορούσαν κάτι παραπάνω από το να δουλεύουν εξαντλητικές ώρες (με μισθό τρόικας) σε απολιθωμένες εταιρείες που παράγουν διεθνώς μη ανταγωνιστικά αγαθά και υπηρεσίες, νέα δάνεια, νέες ανεξόφλητες εισφορές και φόρους, προσφέροντας παράλληλα πλούσια ζωή στα αφεντικά τους.
Σε προηγούμενο άρθρο μας προτείναμε ουσιαστικά έναν μηχανισμό επενδυτικής ευκαιρίας. Η λογική εκείνης της ιδέας όμως παρόλο που απευθύνεται στους Ομογενείς, θα μπορούσε να δουλέψει για οποιονδήποτε άλλο καθώς οι προσφερόμενες αμοιβές δεν θα ήταν διαφορετικές από τις αγοραίες.
Όμως η λέξη «Ομογένεια», φέρει μαζί της μνήμες, στεναχώριες, αποχωρισμούς, προσμονή και ελπίδα. Φέρει ματαίωση αλλά και αγάπη για τους ανθρώπους και τον τόπο που τους γέννησε.
Πώς μπορούμε άραγε να ανασχέσουμε ή να διακόψουμε αυτό το διαχρονικό κύμα μετανάστευσης; Πώς μπορούμε να φέρουμε πίσω όσους έφυγαν, αν όχι κυριολεκτικά, να φέρουμε έστω την ψυχή τους, την εμπειρία τους και με αυτά να μπολιαστούμε εμείς εδώ ώστε να αναγεννηθούμε, να εξελιχθούμε;
Η πρόταση είναι ως εξής:
Θεσμικά στο ανώτατο επίπεδο να δημιουργηθεί ένα συμβουλευτικό σώμα, που να απαρτίζεται από τους καλύτερους μας του εξωτερικού, ή αυτούς που οι ενώσεις τους θα προτείνουν, με εγνωσμένο κύρος και πορεία ζωής.
Εξαιρούνται όσοι έχουν περγαμηνές ελληνικών κομμάτων, όσοι ανταλλάσσουν officia. Προτιμούνται οι αδέσμευτοι με πολιτική άποψη όμως.
Το εν λόγω συμβουλευτικό σώμα θα έχει ως θεσμικό αντικείμενο, την κριτική, το σχολιασμό, με βάση το βίωμα των χωρών που έζησαν ανά περίπτωση, όλων των καθημερινών πρακτικών επαφής του Δημοσίου με τους πολίτες, των διεθνών σχέσεων της χώρας, της ακολουθούμενης οικονομικής, δημοσιονομικής, πολιτιστικής, αμυντικής πολιτικής. Bασικά όλου του φάσματος πολιτικής πράξης.
Θα μπορούν δηλαδή τα μέλη του, όταν πρόκειται να καταρτιστεί ένα νομοσχέδιο ή σχέδιο νόμου, εγγράφως να καταθέτουν σε μια έκθεση το πώς αντιμετωπίζεται το εκάστοτε θέμα στην χώρα που ζουν ή έζησαν. Η συνισταμένη ή παράμετροι αυτής της έκθεσης θα λαμβάνονται συμβουλευτικά υπόψη στη νομοθέτηση με γνώμονα το διεθνώς λειτουργικό ή / και αποδοτικό. Επίσης οι ίδιοι θα μπορούσαν να προτείνουν στους νομοθέτες της Ελλάδας τη θέσπιση νόμου για την αντιμετώπιση κάποιου κακώς κειμένου ή ενός γεγονότος που δεν αντιμετωπίζεται από το ελληνικό δικαιακό σύστημα, καθόλου ή ανεπαρκώς ως προς το αποτέλεσμα του, ή ακόμα και την κατάργηση ενός νόμου.
Με αυτόν τον τρόπο, συν τω χρόνω, η ελληνική κοινωνία θα μπολιαστεί με πρακτικές, νομοθεσίες, συνήθειες που είναι λειτουργικές περισσότερο από τις υφιστάμενες. Θα αντικατασταθούν όλα αυτοί οι παράγοντες που μας χρεοκόπησαν, που έδιωξαν τους συμπατριώτες μας, με διαδικασίες και ανθρώπους που πραγματικά λειτουργούν αξιοκρατικά, με γνώμονα το δημόσιο και όχι το κομματικό, οικογενειακό ή παραταξιακό συμφέρον.
Είναι προφανές ότι μόνο κέρδος θα προκύψει μακροπρόθεσμα. Οι Ομογενείς θα προτείνουν ότι εργαλεία έζησαν στα ξένα και που με αυτά μεγαλούργησαν οι ίδιοι, και τα οποία λειτούργησαν στις νέες εστίες τους. Έτσι θα επιδείξουν την αγάπη τους για την πατρίδα και τους συμπατριώτες τους, θα «εκδικηθούν» θεσμικά όλους αυτούς και όλα αυτά που τους έδιωξαν αλλά και ο Ελληνισμός θα μπει σε νέα παραγωγική, δυναμική περίοδο αναμόρφωσης που τόσο έχει ανάγκη. Ανάγκη όχι για να καλλωπιστεί αλλά για να επιβιώσει στην νέα εποχή που έρχεται ιλλιγιωδώς. Σε αυτό τον αγώνα δεν περισσεύει κανείς, διότι είμαστε λίγοι ήδη.
- Μανώλης Παπαδουράκης