Ελλάδα, η Ιφιγένεια του κοινοβουλευτισμού 

Και οι μάσκες έπεσαν. 

Αναμενόμενο μεν για την πλειοψηφία των πολιτών, οι οποίοι κατάφεραν να διακρίνουν ευθύς εξ αρχής το παιχνίδι που είχε στήσει το πολιτικό μας σύστημα γύρω από την μία και μοναδική Μακεδονία, αποκαλυπτικό δε για όλους εκείνους που δεν μπόρεσαν ή δεν ήθελαν να αποκωδικοποιήσουν την  στάση των κομμάτων, με αποκορύφωμα αυτήν της τότε αντιπολίτευσης και σημερινής κυβέρνησης. 

Η λέξη «αποκορύφωμα» δεν επελέγη τυχαία. Και αυτό διότι, σε όλους εμάς, είναι ακόμη έντονες οι εικόνες των όψιμων υποτιθέμενων υπερασπιστών της Μακεδονίας στα μεγάλα συλλαλητήρια της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, όπου βρήκαν την τέλεια ευκαιρία όχι μόνο να προβάλλουν τον «πατριωτισμό» τους αλλά και να τον πλαισιώσουν με μια ωραία selfie, ως πειστήριο του «τίμιου και ειλικρινούς» αγώνα τους.

Πρόκειται για όλους εκείνους τους βουλευτές και ορισμένους μετέπειτα υπουργούς, οι οποίοι έβγαζαν συναισθηματικές κορώνες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπως ενδεικτικά αυτές που ακολουθούν:

«Η μάχη για τη Μακεδονία μας δεν δίνεται από τον καναπέ. Όλοι την Κυριακή στο Σύνταγμα» (Κ. Κυρανάκης)

«Για μας η παρακαταθήκη της Μακεδονίας είναι Ελληνική και η παρακαταθήκη αυτή είναι αδιαπραγμάτευτη» (Σ. Καλαφάτης).

Και η επιτομή των δηλώσεων: “Εγώ δεν θα πω ποτέ «καλωσορίζω τον Μακεδόνα Πρωθυπουργό στη χώρα» (Κυρ. Μητσοτάκης). 

Ιδιαίτερα η τελευταία δήλωση, εάν έρθει σε αντιπαραβολή με την πρόσφατη εικόνα του Έλληνα πρωθυπουργού να καλωσορίζει τον Ζόραν Ζάεφ στην Αθήνα και να παραθέτει τιμητικό γεύμα στον πρωθυπουργό των Σκοπίων, θα μας προκαλούσε γέλια εάν δεν ήταν τραγικές οι συνέπειες της εφαρμογής της Συμφωνίας των Πρεσπών, έτσι όπως έχουν αναλυθεί πια ευρέως από διακεκριμένους και αξιόπιστους καθηγητές Πανεπιστημίου και διεθνολόγους.

Τελικά θα μάθουμε πώς προσφώνησε τον κ. Ζάεφ ο Κυριάκος Μητσοτάκης; 

Εάν καταφέρουμε για λίγο να αποστασιοποιηθούμε από τη συναισθηματική φόρτιση που μας προκάλεσε η προδοτική ελληνική υπογραφή στις Πρέσπες από την αυτοαποκαλούμενη «πρώτη φορά αριστερά», αλλά και η μετέπειτα αποδοχή της «ιστορικής» συμφωνίας από το έτερον ήμισύ της στη Βουλή (αλήθεια ξεκαθαρίσαμε εν τέλει εάν πρόκειται για historic Agreement;), θα ήταν χρήσιμο να σταθούμε σε δύο παράγοντες: 

α) στις ανακολουθίες που περιέβαλαν τη διαδρομή της Συμφωνίας από την υπογραφή της και μετά

β) στον ηθικό αυτουργό και το μέσο που μας οδήγησε εκεί. 

Για το πρώτο σκέλος, όλοι θυμόμαστε την ομιλία του τότε αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην Βουλή, όπου δήλωνε ότι η διαδικασία ένταξης των Σκοπίων δεν σχετίζεται με την Συμφωνία των Πρεσπών και ότι διατηρεί το δικαίωμα βέτο ανά πάσα στιγμή. Μόνο που δεν το έπραξε.

Δήλωσε ότι μιας και η Συμφωνία δεν δύναται να ακυρωθεί άπαξ και ψηφιστεί (κάτι που δεν ισχύει), θα αγωνιστεί για να ανατρέψει την αναγνώριση της «Μακεδονικής» γλώσσας και ταυτότητας, μόνο που ο κ. Ζάεφ τον διέψευσε δηλώνοντας ότι όχι μόνο δεν έβαλε προσκόμματα για το ζήτημα αυτό, αλλά έδωσε και «μάχη» για να στηρίξει την Συμφωνία εν συνόλω!

Για το δεύτερο σκέλος, η απάντηση είναι προφανής. Το μέσο είναι οι κατ’ επίφαση αντιπρόσωποι των πολιτών και ο ηθικός αυτουργός είναι ο κοινοβουλευτισμός. Τα σάπια θεμέλια δηλαδή που επέτρεψαν την υπογραφή και κύρωση μιας τέτοιας Συμφωνίας, ντυμένη με τον μανδύα του Συντάγματος. 

Άρα πώς μπορεί να έρθει η ανατροπή; 

Όταν αλλάξει το πολιτικό σύστημα συθέμελα. Αυτή την ιστορική περίοδο βιώνουμε το δικό μας “ground zero” που ως φαίνεται θα έχει ευρύ πεδίο αν δεν το σταματήσουμε. 

Λίγος χρόνος μας απομένει, ας ξαναγεννηθούμε τώρα! 

• Ζωή Βελέντζα