ΑΒΑΤΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΜΠΑΛΑΦΑ 

Του Παναγιώτη Μπαλακτάρη, δικηγόρος ΔΣΑ

Για όσους μεγαλώσαμε σε γειτονιές της Δυτικής Αττικής, οι περιοχές μας είναι τα δικά μας άβατα. Είναι εκεί όπου πήγαμε σχολείο. Εκεί όπου παίζαμε ποδόσφαιρο μέχρι εξαντλήσεως, συνήθως με πατημένα κουτάκια αναψυκτικών. Εκεί όπου ονειρευόμασταν το μέλλον μας και σχεδιάζαμε την πορεία της ζωής μας. Εκεί όπου προσπαθούσαμε να προσεγγίσουμε τις συμμαθήτριες που μας άρεσαν, είτε ήταν στο δικό μας, είτε σε άλλο σχολικό συγκρότημα. Εκεί όπου συγκρουόμασταν με άλλες παρέες (πολλάκις, δυστυχώς, κυριολεκτικά), επειδή η Δυτική Αττική είχε την ταμπέλα της τραχιάς περιοχής, την οποία αισθανόμασταν πως πρέπει να διατηρούμε. Η συντριπτική πλειονότητα υπερηφανευόταν πως δεν είναι παιδιά πλουσίων. Συγχρόνως, ήταν πεποίθησή μας πως πρέπει να αγωνιστούμε σκληρά, διότι αν δεν βασιστούμε στα δικά μας πόδια, ουδείς θα μας βοηθούσε, πλην των οικογενειών μας.

Το συναισθηματικό μας άβατο το περιόριζε η πλήρης απουσία ενδιαφέροντος του κράτους για τις περιοχές μας. Άγιοι Ανάργυροι, Νέα Λιόσια, Πετρούπολη, Μενίδι, Καματερό, Ζεφύρι και λοιποί δήμοι στέναζαν εξαιτίας της κρατικής αδιαφορίας. Τα έργα ανάπλασης στις περιοχές αυτές ελάχιστα, οι επισκέψεις πολιτικών δυο-τρεις ημέρες πριν τις εκλογές και η ζωή των κατοίκων συνεχιζόταν με δυσκολίες. Με τις βροχές οι γειτονιές πλημμύριζαν, με τις ζέστες έπρεπε να υφιστάμεθα τις διακοπές ρεύματος λόγω υπερφόρτωσης και με τα κρύα το ίδιο. Οι δε γραμμές του ΟΣΕ που έκοβαν στα τρία το κέντρο και την αγορά των Αγίων Αναργύρων, Μενιδίου κ.λπ. ήταν αιτία περαιτέρω υποβάθμισης της περιοχής και επικινδυνότητας για τους κατοίκους. Όλες αυτές οι περιοχές ήταν και είναι εν πολλοίς φτωχές. Η εγκληματικότητα διαρκώς αυξανόμενη και τα ναρκωτικά σε αφθονία.

Η Δυτική Αττική αποτέλεσε πεδίον δόξης λαμπρόν της αριστεράς. Με πολλούς εργαζόμενους και εργάτες υπό δύσκολες συνθήκες άδραξε την ευκαιρία να εξαπλωθεί ψηφοθηρικά. Ουδέν άλλαξε όμως. Από την άλλη μεριά, το επίσημο κράτος που εκπροσωπείτο παλιά από τον δικομματισμό (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) και τώρα από την Πρώτη Φορά Αριστερά ήταν και είναι ομοίως απόν και αδρανές. Ουδέν έχει αλλάξει κι αυτό.

Επίσημη γραμμή του κράτους ήταν και είναι: «άσε τη Δυτική Αττική στα προβλήματά της», διότι οι άνθρωποι εκεί είναι ξεχασμένοι. Άσ’ τους στην κακοδαιμονία τους. Άλλωστε, για όλα σ’ αυτήν τη χώρα ευθύνεται το κακό ριζικό μας. Και ουδείς αντιλήφθηκε τόσα χρόνια, πως θα μπορούσε να αναστραφεί η καθοδική πορεία της περιοχής. Αν έδειχνε η κεντρική κυβέρνηση ενδιαφέρον για μια πραγματική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που θα άλλαζε τον πυρήνα του σχολείου. Αν επάνδρωνε τα αστυνομικά τμήματα της περιοχής με προσωπικό, αντί να τα κλείνει τη νύχτα. Αν εγκαθιστούσε δημόσιες υπηρεσίες ή υπουργείο σε ευαίσθητες περιοχές, προκειμένου να συντρίψει τα γκέτο, των οποίων η δημιουργία και συντήρηση οφείλονται στην αβελτηρία της. Αν δεν εκμεταλλευόταν την αμάθεια για να προωθεί στρεβλές πολιτικές, αλλά χορηγούσε ευκαιρίες για εκπαιδευτικές διακρίσεις. Αν, αν, αν… Άπειρα αν, με προτάσεις για ανάταξη των περιοχών.

Όμως, η ανικανότητα και η βλακεία της Πολιτείας σ’ αυτόν τον τομέα είναι ανίκητες. Απούσης της σχετικής και αναγκαίας μέριμνας, η Πολιτεία πάντοτε κυνηγούσε την ουρά της. Άφησε να μεγαλώσει το απόστημα και μετά σήκωσε τα χέρια ψηλά, διότι έβλεπε το πρόβλημα βουνό. Όλοι θυμούνται τη Δυτική Αττική μόνον στις πλημμύρες ή σε τραγωδίες όπως η πρόσφατη με την ανθρωποκτονία του ενδεκάχρονου Μάριου. Τότε, σπεύδουν να εκφράσουν την οδύνη τους, η οποία είναι ψεύτικη. Ξοδεύουν μερικές κούφιες και ανέξοδες λέξεις, νομίζοντας πως απευθύνονται σε ανόητους. Δεν αντιλαμβάνονται πως έτσι μετατρέπονται αυτοί σε ανόητοι. Διότι ανόητος είναι όποιος, ενώ είναι κεντρική επιλογή της κυβέρνησης η αδιαφορία για τη Δυτική Αττική, χαρακτηρίζει την τραγωδία «μια στραβή». Στο πλαίσιο της αδιαφορίας είναι θέμα χρόνου να γίνει το κακό κι έτσι η τραγωδία είναι το πιθανότερο ενδεχόμενο και όχι κάτι αιφνιδιαστικό.

Όλα τα ανωτέρω είναι πιθανόν να μη βρουν ευήκοα ώτα. Αν αποδειχθεί αυτό πραγματικότητα, οι κάτοικοι των πολύπαθων αυτών περιοχών να σημειώνουν τα ονοματεπώνυμα των βουλευτών που τούς κοροϊδεύουν και να τους στέλνουν σπίτι τους. Με πρώτον τον Γιάννη Μπαλάφα. Ας τους δείξουν επιτέλους τα άβατα, πως για τους Μπαλάφες είναι άβατο η πολιτική.